Οι δύο στους τρεις ανεξάρτητοι Γάλλοι οινοποιοί αναφέρουν τον κίνδυνο από τα καιρικά φαινόμενα ως την κύρια αιτία οικονομικής αστάθειας στις επιχειρήσεις τους, πάνω από τον πληθωρισμό και την αύξηση του κόστους παραγωγής. Ο πρόεδρός τους, Ζαν-Μαρί Φαμπρ, οινοπαραγωγός στο Φιτού, μιας περιοχής στα παράλια της Μεσογείου στον γαλλικό νότο, τονίζει ότι το 2024 ήταν μέχρι στιγμής μια «εξαιρετική χρονιά χωρίς τον κίνδυνο των καιρικών φαινομένων».
Ωστόσο, τα τελευταία τρία χρόνια η συνολική βροχόπτωση έφτασε μόλις στα 469 χιλιοστά, ποσότητα μικρότερη από την ετήσια βροχόπτωση στο παρελθόν. Ο Φαμπρ προειδοποιεί ότι αυτό που βιώνει τώρα η περιοχή του, είναι «μια ένδειξη του τι θα δούμε σύντομα σε όλη τη Γαλλία». Οι αμπελώνες θυμίζουν έρημο και για το λόγο αυτό, οι αμπελουργοί ζητούν εδώ και χρόνια ένα κυβερνητικό «Σχέδιο Μάρσαλ» και την παροχή τεχνικών, φορολογικών και ασφαλιστικών εργαλείων για την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου.
Στις 16 Ιουλίου, η γαλλική κυβέρνηση ξεκίνησε το σχέδιο δράσης «Γεωργία – Κλίμα – Μεσόγειος». Για αυτό το σχέδιο, το κράτος, οι τοπικές αρχές, τα επιμελητήρια γεωργίας, οι επαγγελματικοί οργανισμοί, οι συνεταιρισμοί, οι τράπεζες και οι ασφαλιστικές εταιρείες θα συζητήσουν τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, θα αναπτύξουν έργα για τις επιμέρους περιοχές και θα σκεφτούν ακόμα και την καλλιέργεια διαφορετικών ποικιλιών σταφυλιών. Η πρώτη φάση του σχεδίου θα υποστηριχθεί με 50 εκατομμύρια ευρώ.
Όπως λέει στο Vitisphere ο Φαμπρ περιμένει πολλά από τις συζητήσεις για τους υδάτινους πόρους. Θα ήθελε να δει περισσότερες δεξαμενές για άρδευση, ειδικά σε περιοχές πλημμυρών. Τα υδάτινα απόβλητα πρέπει να επαναχρησιμοποιούνται και να δημιουργηθούν νέες υποδομές για την αξιοποίηση του νερού από τον Ροδανό. Το ποτάμι μεταφέρει 55 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού στη Μεσόγειο κάθε χρόνο. «Σήμερα, παίρνουμε για ύδρευση 150 εκατομμύρια κυβικά μέτρα από αυτά κάθε χρόνο, που αντιστοιχεί στο 0,28%. Η χρήση ακόμη 80 έως 150 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων δεν φαίνεται παράλογη για την εξασφάλιση της γεωργίας αν τα ορεινά ταμιευτήρια και η επαναχρησιμοποίηση δεν είναι επαρκή».
Το κόστος αυτών των έργων θα ήταν ασύγκριτα χαμηλότερο από τα επακόλουθα κόστη αν όλο και περισσότεροι αμπελώνες περάσουν σε αγρανάπαυση, η οινοπαραγωγή πάψει να αποτελεί οικονομικό παράγοντα και ο αυξανόμενος κίνδυνος πυρκαγιάς αναγκάσει μέρος του πληθυσμού να μετακινηθεί.
