Ένα μικρό βήμα για τη Νεμέα, ένα μεγάλο βήμα για το ελληνικό κρασί. Μια νέα εποχή ξεκινά για το κρασί της Νεμέας, με την από κοινού συμφωνία των φορέων της περιοχής για την κατάταξη των κρασιών της σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες. Τα εκατοντάδες κρασιά της ιστορικής περιοχής θα ταξινομηθούν με κριτήρια την ποιότητα του αμπελώνα, την παλαίωσή τους, το γευστικό τους στιλ και την ποιότητα σε οργανοληπτικό επίπεδο.
H περίφημη Νάπα Βάλεϊ είχε 3,9 εκατ. επισκέπτες το 2018 –εκ των οποίων το 19% ήταν ξένοι τουρίστες που επισκέφθηκαν 3-5 οινοποιεία– και αντίστοιχα έσοδα 2,23 δισ. δολαρίων. Ένα μικρό χωριό στην Τοσκάνη της Ιταλίας με μόλις 6.000 κατοίκους, το Μονταλτσίνο, την ίδια χρονιά είχε 1,1 εκατ. οινικούς επισκέπτες, εκ των οποίων το 72% ξένοι τουρίστες, συνδυάζοντας το κρασί με την υψηλή γαστρονομία.
Οι άνθρωποι δεν θυμόμαστε μέρες, θυμόμαστε στιγμές. Κρασιά, εστιατόρια, αρώματα, στιγμές και απόψεις που κρατήθηκαν σε ένα ημερολόγιο.
Με τον όρο «barbeque» εννοούμε το μαγείρεμα σε φυσική φωτιά. Η φωτιά μπορεί να προέρχεται από πηγή αερίου –όπως είναι οι μαγειρικές συσκευές στο σπίτι ή στους επαγγελματικούς χώρους για περισσότερη ευκολία– ή από κάρβουνο, που προσθέτει μεγαλύτερη αρωματική ένταση λόγω του καπνού.
Ιστορίες κρασιού μπροστά σε ένα μπουκάλι. Ο Μύρωνας Στρατής τραγουδιστής και όχι μόνο μιλάει με το φίλο του Γιάννη Παππά.
Τα τελευταία χρόνια διακρίνω έναν αναβρασμό στην παραγωγική διαδικασία του κρασιού τόσο στις παραδοσιακές ευρωπαϊκές χώρες όσο και στις χώρες του Νέου Κόσμου, ο οποίος νομοτελειακά θα επηρεάσει το κρασί που θα κυλήσει στα ποτήρια μας και πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να τον ψηλαφήσουμε.
Πολλά μεσολάβησαν μέσα στα δύο χρόνια που πέρασαν από τότε που το WSPC γιόρτασε τα 15 χρόνια λειτουργίας του. Η πανδημία του Covid, με τα lockdowns που ακολούθησαν, μας πάγωσε όλους, ειδικά όμως στον χώρο της εκπαίδευσης ξαφνικά σταμάτησε ο χρόνος.
Μου ζήτησαν από το Grape να γράψω κάποιες αναμνήσεις από τρύγο. Είναι και η εποχή του. Αναμνήσεις που είχαν να κάνουν με ιδιαίτερα περιστατικά ή ολόκληρο τον τρύγο.
Ε, ναι λοιπόν! Σας το είχα πει πως το άρθρο θα ήταν slow burn. Αλλά μετά το καλοκαιρινό ξενόγλωσσο διάλειμμα, είμαστε πάλι εδώ να ολοκληρώσουμε, στο τρίτο αυτό μέρος, τον προβληματισμό μου σχετικά με το πού πήγε (και αν πήγε) όλη η ιστορία με το κρασί κάπου στραβά.
Are we sure that Greek wine isn’t already fine wine? What is fine wine, anyway? And is it something that we should care about, or even like?
Για δύο πράγματα είναι γνωστή η κοιλάδα Ντούρο της Πορτογαλίας: για τον φελλό και το περίφημο σχιστολιθικό έδαφος, που αγκάλιασαν αρμονικά το οινοποιείο Quinta do Portal και το έκαναν να ενσωματωθεί πλήρως με το τοπίο.
«Οι άνθρωποι δεν θυμόμαστε μέρες. Θυμόμαστε στιγμές». Κρασιά, εστιατόρια, αρώματα, στιγμές και απόψεις που καταγράφηκαν σε ένα ημερολόγιο.
