Δεν ξέρω αν ζούμε τη χρυσή εποχή της ελληνικής εστιατορικής σκηνής, αλλά σίγουρα έχουμε πλέον πολλές επιλογές σε σύγχρονα, ανταγωνιστικά εστιατόρια και wine bars που συχνά επισκεπτόμαστε με τις παρέες που αγαπάμε.
Δοκιμάζουμε, πίνουμε, εμπορευόμαστε κρασιά, ενίοτε κάνουμε τους έξυπνους, αλλά προς Θεού ας μη χάσουμε τον ρομαντισμό μας.
Την τελευταία εβδομάδα, μπορεί να είμαι και ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.
Βρέθηκα πριν λίγες εβδομάδες στη Vinitaly, το ετήσιο ραντεβού των αγοραστών, οινοχόων, οινόφιλων του πλανήτη που δραστηριοποιούνται στον Ιταλικό αμπελώνα.
A few weeks ago, I attended Vinitaly, the annual gathering of buyers, sommeliers, and wine lovers from around the world who are active in the Italian vineyard.
Είχα την ευλογία πριν είκοσι περίπου χρόνια να συνεργαστώ με κάποιον επενδυτή -δεινό συλλέκτη κρασιών σε ένα εστιατόριο της Αθήνας.
Βρέθηκα πρόσφατα στο Παρίσι για μια επαγγελματική έκθεση, τη Wine Paris, με έμφαση προφανώς στον γαλλικό αμπελώνα –και πιο ειδικά στο Bordeaux– και με εκπροσώπηση από όλες τις περιοχές της Γαλλίας.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ τη μετάβαση του κρασιού από αλκοολούχο ποτό-προϊόν της γης σε κάτι το απόλυτα μοδάτο, ίσως και υπερβολικά προβεβλημένο.
Βουργουνδία, το "Ιερό Δισκοπότηρο" του κρασιού
Είναι η εποχή που οι πωλητές του κρασιού επιστρέφουν από τα επαγγελματικά τους ταξίδια στα νησιά και το κυρίαρχο θέμα συζήτησης ειδικά για όσους έχουν υπό την εποπτεία τους το νησί της Μυκόνου είναι το πόσα Montrachet, Château Latour, Sassicaia και κάθε λογής εξεζητημένα, σπάνια και σπουδαία κρασιά κατάφεραν να πουλήσουν.
Ένα από τα πρώτα βιβλία για το κρασί που είχα την ευλογία να πέσει στα χέρια μου ήταν το «Wine Bible» της Karen Mac Neil.
