Ήταν Μεγάλη Πέμπτη του 1999, αν δεν κάνω λάθος. Ήμουν στη Σαντορίνη. Η Σαντορίνη ήταν πολύ διαφορετική από ό,τι είναι σήμερα, ίσως όμως να τη θεωρήσεις και ολόιδια, αν μπορέσεις να «αποπληθωρίσεις» τα είκοσι χρόνια που έχουν περάσει. Είχε και τότε πολλούς τουρίστες, οι περισσότεροι από τους οποίους συνωστίζονταν το ηλιοβασίλεμα στην Οία, προσπαθώντας να υφαρπάξουν ένα μαγικό κλικ στην αναλογική τους φωτογραφική μηχανή. Ένα κλικ που θα ζούσε ίσως για πάντα σε μια κορνίζα, σε ένα ράφι, σε ένα αγγλοσαξονικό σπίτι, σε μια βροχερή πόλη. Στη σκιά της Οίας υπήρχε ένας μικρός οικισμός, η Φοινικιά. Εκεί βρεθήκαμε εκείνη τη Μεγάλη Πέμπτη του 1999, για να επισκεφτούμε ένα οινοποιείο σε μια εποχή που ο οινοτουρισμός δεν είχε ακόμη ενσκήψει στη χώρα μας και τα περισσότερα οινοποιεία δεν ήταν επισκέψιμα με τον τρόπο και τις συνθήκες που είναι σήμερα.
Εκείνα τα χρόνια, τα κρασιά της Σαντορίνης δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστά έξω από τα όρια του νησιού και η λέξη «Ασύρτικο» δεν είχε ακόμη γραφτεί με λατινικούς χαρακτήρες για να κοσμήσει κάποιες wine lists σημαντικών εστιατορίων σε κάθε γωνιά του μικρού μας πλανήτη. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει αναφορά για εξαγωγή σαντορινιού κρασιού το 1841 στη Νέα Υόρκη, αλλά αυτό δεν ήταν εις γνώσιν μας εκείνο το Πάσχα του 1999 και άρα ουδόλως διαφοροποιούσε το perception που είχαμε για τον «ανεξερεύνητο» χαρακτήρα του σαντορινιού αμπελώνα. Άλλωστε, όπως λέμε στην επικοινωνία, «perception is reality». Και κάπως έτσι μας συστήθηκε η Σαντορίνη Σιγάλα, η κλασικότερη ίσως έκφραση της Σαντορίνης, ένα εξαιρετικό κρασί που ζυμώνεται σε ανοξείδωτες δεξαμενές και διακρίνεται για το νεύρο και τη φρεσκάδα του, ενώ επιδέχεται άνετα παλαίωση 6 έως 8 ετών. Η Σαντορίνη Σιγάλα, που έμελλε να συντροφεύσει αμέτρητες στιγμές της ζωής μου έκτοτε, όπως για παράδειγμα όταν σε ένα εστιατόριο το οποίο επισκεπτόμασταν τακτικά, η Σαντορίνη Σιγάλα έφτανε πάντα στο τραπέζι μας μαζί με τους καταλόγους, προκειμένου να μας «υποδεχτεί» με τον ξεχωριστό της τρόπο και να «εγγυηθεί» την ποιότητα της βραδιάς μας.
Θυμάμαι ακόμη ξεκάθαρα τη στιγμή της γνωριμίας μας. Πώς δοκιμάσαμε αυτό το εξαιρετικό κρασί με τη μεταλλικότητα που αντλεί από το ηφαιστειογενές έδαφος της θηραϊκής γης και την αιχμηρή οξύτητα που χαρακτηρίζει την ποικιλία του. Πώς μας κέρδισε αμέσως με το αχυρόξανθο χρώμα με τις πρασινωπές ανταύγειες και τα λεπτά αρώματα εσπεριδοειδών στη μύτη. Και βέβαια θυμάμαι τον Πάρι Σιγάλα. Με πόσο πάθος μάς μίλησε για το κρασί του, για την παράδοση του τόπου του και της οικογένειάς του, για το μικρό οινοποιείο που αρχικά στεγάστηκε εκεί, που ήταν η παραδοσιακή οικογενειακή κάναβα, για να μετακομίσει αργότερα σε μια νέα μονάδα παραγωγής, εμφιάλωσης και παλαίωσης, η οποία έκτοτε εκσυγχρονίζεται και εξελίσσεται διαρκώς.
Εκείνο το μεσημέρι του 1999 στη Φοινικιά της Σαντορίνης, ένιωσα ξεκάθαρα τη χαρά που δίνει ο οινοτουρισμός σε όποιον αγαπάει το κρασί και τους ανθρώπους του. Το πώς το μεράκι του παραγωγού να συστήσει το κρασί του συναντά τη λαχτάρα του επισκέπτη να «καταδυθεί» σε ιστορίες που εκτείνονται από την παράδοση και τη λαογραφία του κάθε τόπου έως τα σχέδια για το μέλλον, συχνά μέσα από το δημιουργικό πάντρεμα της παράδοσης με την επιστήμη και τον αναπτυξιακό σχεδιασμό. Η Σαντορίνη Σιγάλα σήμερα, περισσότερα από είκοσι χρόνια μετά, έχει πλέον έναν ξεκάθαρα εμβληματικό χαρακτήρα, όχι μόνο για μένα ή για το θηραϊκό terroir, αλλά και για τον ελληνικό αμπελώνα στο σύνολό του, έχοντας παίξει ρόλο πρωτεργάτη στην ανάδειξη του Ασύρτικου σε λοκομοτίβα των γηγενών ποικιλιών, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Επισκέφθηκα αρκετές ακόμη φορές το Κτήμα Σιγάλα. Η πιο πρόσφατη ήταν δύο χρόνια πριν, πάλι Πάσχα ήταν. Το οινοποιείο είναι πλέον απόλυτα επισκέψιμο, οι εγκαταστάσεις έχουν αναβαθμιστεί και υπάρχει πλέον κι ένα ευπρεπέστατο εστιατόριο μεσογειακής κουζίνας. Η Σαντορίνη Σιγάλα είναι πλέον ένα κρασί-σύμβολο του θηραϊκού αμπελώνα, αρχετυπική εκδοχή του Ασύρτικου με εξαγωγές σε πολλές χώρες του κόσμου. Για μένα όμως είναι ένα κρασί αναφοράς στα «χρόνια της αθωότητας», ένα κρασί που μπορεί να διηγηθεί ένα σημαντικό κεφάλαιο από το story of my wine.g
