#issue25

«Κι ύστερα δώδεκα διαλέγοντας, τους πιο αντρειανούς συντρόφους κινούσα, ασκί κρατώντας γίδινο, κρασί γεμάτο μαύρο, γλυκόπιοτο, μου το ’χε ο Μάρωνας, του Ευάνθη ο γιος, χαρίσει, του Φοίβου ο λειτουργός στην Ίσμαρο που ζούσε […] λαγήνες δώδεκα μου γέμισε κρασί γλυκό κι άκρατο, που να το πίνουν μόνο αθάνατοι […]».
— Ομήρου «Οδύσσεια»

Για το εστιατόριο Soil, το ταξίδι προς μια ολιστική γαστρονομική εμπειρία ξεκινά από τον ιδιωτικό κήπο του σεφστο Αλεποχώρι. Ο κήπος αποτελεί αναπόσπαστη επέκταση της κουζίνας του, παρέχοντας με βιώσιμο τρόπο σπάνια ελληνικά βότανα, βρώσιμα λουλούδια και φρέσκα λαχανικά, δημιουργώντας έτσι ένα νέο μενού για κάθε εποχή.

Έφυγε από την Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ’80, αφήνοντας πίσω μια χώρα που αισθανόταν ότι βρίσκεται στην περιφέρεια του κόσμου, για να επιστρέψει αρκετές δεκαετίες αργότερα σε μια Ελλάδα πολύ διαφορετική, έχοντας στο μεταξύ διαγράψει μια λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα με σημαντικότερους σταθμούς τα πανεπιστήμια του Yale και της Οξφόρδης, όπου κατέχει την έδρα Gladstone.

«Πω πω, το στόμα μου έγινε τσαρούχι, μούδιασε η γλώσσα μου!» – συνηθισμένη φράση σε όσους από εμάς πίνουν κρασί, κυρίως κόκκινο. Τι είναι όμως αυτή η αίσθηση, δυσάρεστη πολλές φορές, απαραίτητη ή και ωραία άλλες, που συνοδεύει πολλά από τα κρασιά; Και το βασικότερο από όλα, ποια είναι τα φαγητά που αγαπούν τις τανίνες;