WINE BUDDIES/ ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΠΑΣ + ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΡΑΓΟΣ

Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι, τέλη της δεκατίες του ‘80. Σπούδασε με…

Βράδυ Καθαράς Δευτέρας, ο Γιάννης Παππάς συναντά τον φίλο του Γιώργο Σεράγο, γνωστό DJ και ραδιοφωνικό παραγωγό του Best 92.6, και συζητούν για τις δύο μεγάλες αγάπες τους: το φαγητό και τη μουσική! Και το κρασί· σωστά, τρεις αγάπες.

Γιάννης Παππάς Πώς τα πέρασες σήμερα;

Γιώργος Σεράγος Κλασικά καθαροδευτεριάτικα. Μύδια, καβούρια, αχινοί, γίγαντες κ.λπ.

ΓΠ Συνταγές της μανούλας;

ΓΣ Όχι, συνταγές του Γιώργου. Δοκίμασε λίγο τους γίγαντες, να πάθεις πλάκα. Βάζω μέσα φινόκιο.

ΓΠ Το φινόκιο είναι φανταστικό υλικό, αν φυσικά σου αρέσει το άρωμα του γλυκάνισου. Οι γίγαντες είναι πεντανόστιμοι, Γιώργο. Χαρά σ’ εκείνη που θα σε πάρει! Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη γαστρονομία;

ΓΣ Να μαγειρεύω ξεκίνησα στα 17 μου, όταν πήγα για σπουδές στο Warwick. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που έμεινα στην πραγματικότητα μόνος μου και αναγκάστηκα να βρω την άκρη.

ΓΠ Τι σπούδασες;

ΓΣ Το πρώτο μου πτυχίο ήταν Computer & Business. Εκείνη την περίοδο, μόλις πέρασα δηλαδή στο πανεπιστήμιο, έγινε και η «ζημιά» με τη μουσική. Ανακάλυψα ένα νέο για μένα είδος, την ηλεκτρονική μουσική, η οποία τότε στην Ελλάδα δεν ήταν καθόλου γνωστή.

ΓΠ Ποια ήταν η σχέση σου με τη μουσική πριν πας στην Αγγλία;

ΓΣ Ακούγαμε πάρα πολλή μουσική στο σπίτι και στο αυτοκίνητο με τον πατέρα μου. Του άρεσε να φτιάχνει mix tapes, να ηχογραφεί από βινύλια σε κασέτες ό,τι μπορείς να φανταστείς. Έχω ακόμα κασέτες στο υπόγειο που ξεκινούν με Στράτο Διονυσίου και καταλήγουν σε Def Leppard. Μετά από χρόνια κατάλαβα ότι με είχε επηρεάσει τόσο πολύ. Ήμουν DJ και πριν πάω στην Αγγλία. Αλλά ξέρεις τώρα, «bedroom DJ». Είχα αρχίσει να πειραματίζομαι με τον πρώτο μου μείκτη στα 16 μου. Ταυτόχρονα, η αδερφή μου είχε φέρει από Λονδίνο κάποιες συλλογές από διάφορους DJs όπως ο Pete Tong, και κάπως έτσι μπορώ να πω ότι μπήκα στο κλίμα. Όταν πήγα στην Αγγλία και είδα όλο αυτό το σκηνικό, μουσική, DJs, την ενέργεια του κοινού στο dancefloor, τον συντονισμό, ήταν ένα πολύ δυνατό συναίσθημα.

ΓΠ Και ξεκίνησες να παίζεις με βινύλια;

ΓΣ Τότε έπρεπε να παίζεις με βινύλια, δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Μπορεί και να μην υπήρχαν καλά CD players. Είχα τεράστιο πάθος και κάψα και έκανα τα πάντα για να παίζω μουσική. Ώσπου μια μέρα πήγα στον ραδιοφωνικό σταθμό του πανεπιστημίου και ζήτησα να μου δώσουν εκπομπή. Έπαιζα κάθε Δευτέρα στη μία το βράδυ. Εγώ 18 χρονών τότε, προκειμένου να παίξω μουσική, το πήγαινα σερί και το επόμενο πρωί πήγαινα στο μάθημα, δεν με ένοιαζε τίποτα.

ΓΠ Είχες κοινό, ακροατές;

ΓΣ Δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε κάποιον άρεσαν οι αλλαγές μου, γιατί μετά από έξι μήνες με πήραν στην εκπομπή «RaW Dance Selector» (Σάββατο, 21.00) και μετά από λίγο καιρό κερδίσαμε το βραβείο του BBC «Καλύτερη εκπομπή πανεπιστημιακού ραδιοφώνου».

ΓΠ Λέγε, ρε Γιωργάρα!

ΓΣ Ναι, φίλε! Έτσι έκανα τις πρώτες μου διασυνδέσεις και ξεκίνησα να παίζω σε μαγαζιά. Πέρασε ο καιρός, πήγα για μεταπτυχιακό στο City, στο Λονδίνο, οπότε έπαιζα και σε πολύ πιο δυνατά clubs. Την ίδια περίοδο διοργάνωνε στην Ελλάδα έναν διαγωνισμό η Heineken και έστειλα ένα μισάωρο μιξαρισμένο με 8 κομμάτια στον Best Radio. Εν τέλει τον διαγωνισμό δεν τον κέρδισα, βγήκα δεύτερος, αλλά από όλο αυτό μου έμεινε ο Best, γιατί τους άρεσε ο ήχος μου και μου ζήτησαν να συνεργαστούμε εξ αποστάσεως. Όταν τελείωσα τις σπουδές μου και επέστρεψα στην Ελλάδα, η συνεργασία μας δυνάμωσε και μου έδωσαν ένα καλύτερο slot. Έτσι κατέληξα να με ξέρει και να με συνδέσει ο κόσμος με τη νυχτε-ρινή ζώνη και την ηλεκτρονική μουσική. Αυτή η «στάμπα» δεν με χάλασε καθόλου, γιατί έτσι έχω ταξιδέψει και παίξει ως DJ σε όλη την Ελλάδα. Τότε που δεν υπήρχαν τα social media, η καλύτερη διαφήμιση για τους DJ ήταν το ραδιόφωνο.

ΓΠ Στην Ελλάδα πού βρισκόμαστε όσον αφορά την ηλεκτρονική μουσική;

ΓΣ Πιστεύω ότι δυσκολευόμαστε να αποβάλουμε την ελληνική/λαϊκή μουσική από μέσα μας. Και είναι λογικό εν μέρει, το καταλαβαίνω. Ως λαός δεν είμαστε τόσο ανοιχτοί σε νέες ιδέες και δεν έχουμε πολλές επιρροές. Είμαστε και αρκετά νεαρό ως κράτος, δεν έχουμε τόσο μεγάλη ιστορία μουσικά. Έχουμε περάσει τόσους πολέμους, Κατοχή κ.λπ. Ούτε στο κρασί έχουμε τόσο μεγάλη ιστορία. Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αλλά δεν μπορούμε να συγκριθούμε με τη Γαλλία ή την Ιταλία.

ΓΠ Όχι, δεν κάνεις λάθος. Νομίζω πως στην Ελλάδα το μακροβιότερο είδος μουσικής είναι το ρεμπέτικο. Άρα είναι κάπως λογικό να μας είναι πιο οικείο το μπουζουκάκι απ’ ότι η House.

ΓΣ Ισχύει. Το ρεμπέτικο όμως, το οποίο έχει κοντινές βάσεις με την jazz μουσική, ενώ ήταν κάτι πολύ αξιόλογο, κάπου στην πάροδο του χρόνου χάλασε. Είναι σαν να ήρθαν επιρροές από Ανατολή ή από Δύση και κάτι στράβωσε.

ΓΠ Ποιο είδος μουσικής, όμως, δεν διαστρεβλώνεται ποτέ και κρατάει το ίδιο ύφος εις
τους αιώνας των αιώνων;

ΓΣ Υπάρχουν κάποια είδη τα οποία θεωρούνται fundamentals. Θέτουν τις βάσεις για να εξελίσσεται η ίδια η μουσική αλλά και το κάθε είδος ξεχωριστά. Η ηλεκτρονική μουσική επίσης θεωρώ ότι έχει να προσφέρει και να εξελίξει τα υπόλοιπα είδη αλλά και εμάς τους ίδιους. Νιώθω ότι έχουμε φτιάξει ένα παιχνίδι που λέγεται «μουσική» και έχουμε θέσει κάποιους κανόνες που θα έπρεπε να είναι λίγο πιο ελεύθεροι, πιο ανοιχτοί. Είμαστε πολύ αυστηροί στους κανόνες, ενώ θα έπρεπε να είμαστε πιο flexible.

O Γιώργος Σεράγος και ο Γιάννης Παππάς φωτογραφημένοι για το περιοδικό Grape — O Γιώργος Σεράγος και ο Γιάννης Παππάς.

ΓΠ Ναι, βέβαια εσύ λες όλα αυτά κι εμένα μου έρχονται στο μυαλό παραδείγματα είναι πολύ λάθος.

ΓΣ Όπως; Για πες.

ΓΠ Τραπ. Βγαίνουν τραγούδια που οι στίχοι είναι «Σκρα, σκρα, του, του, του, μπαμ, μπαμ» και μιλάνε για guns και chains.

ΓΣ Αντιλαμβάνομαι απόλυτα αυτό που λες. Αλλά δεν αποκλείεται σε κάποια συνοικία της Νέας Υόρκης η κραυγή «γκράου» ή το «σκρα» να είναι gang signs και να σημαίνουν κάτι, π.χ. «έρχεται η αστυνομία» ή κάτι άλλο. Αυτό που περιγράφεις είναι η περίπτωση που κάτι έχει πετύχει κάπου και έρχεται πολύ απότομα στην Ελλάδα, αλλά στην Ελλάδα δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να κάνουμε adapt. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο με την τραπ μουσική. Επειδή βλέπουμε κάτι να λάμπει, πάμε να το αντιγράψουμε, χωρίς όμως να μπορούμε να το κάνουμε. Άσχετο, αυτό το κρασί είναι orange;

ΓΠ Όχι. Είναι απλή λευκή οινοποίηση Μοσχάτου Αλεξανδρείας. Ο παραγωγός λέγεται Βασίλης Βαϊμάκης και το κρασί είναι του 2019.

ΓΣ 2019, ε; Ολόφρεσκο είναι παρ’ όλα αυτά. Πολύ τριανταφυλλένιο και ζωηρό φρούτο. Έχω καταλάβει ότι σ’ αρέσει πολύ το Μοσχάτο ως ποικιλία.

ΓΠ Ναι, μ’ αρέσει πολύ. Και μ’ αρέσει επειδή στην Ελλάδα είναι αρκετά παρεξηγημένη. Πολλοί καταναλωτές έχουν συνδέσει το Μοσχάτο με γλυκό κρασί. Το ίδιο και τη Μαυροδάφνη, που είναι στο προσωπικό μου Top 3 ελληνικών ποικιλιών. Το Μοσχάτο Αλεξανδρείας έχει πολύ ωραία έκφραση και σε orange οινοποίηση.

ΓΣ Με εξιτάρουν πολύ τα orange κρασιά, γι’ αυτό σε ρώτησα προηγουμένως. Γενικά με το κρασί άρχισα να ασχολούμαι μεγάλος, δεν έχω πολλά χρόνια που δοκιμάζω πιο εντατικά. Αλλά έχω καταλάβει ότι κρύβει πολύ μεγάλο μυστήριο. Μπλέκει πολλές επιστήμες και με ιντριγκάρει.

ΓΠ Εμένα αυτό που μ’ αρέσει στο κρασί είναι ότι δεν «τελειώνει» ποτέ. Κάπου, σε κάποιο χωριό στην άκρη του πλανήτη υπάρχει ένας τρελούλης τυπάκος που παράγει κρασί.Κι άντε εσύ να μπεις στη διαδικασία να τα δοκιμάσεις όλα. Δεν γίνεται με τίποτα. Αυτό είναι που παίζει με το μυαλό μου, το what if. Δηλαδή, είχαμε μία φιάλη κρασί. Αν δεν την ανοίγαμε πως θα ήταν τώρα και την ανοίγαμε αύριο πως θα ήταν; Μήπως θα ήταν χειρότερα; Δεν ξέρεις ποτέ με απόλυτη σιγουριά πότε ένα κρασί είναι στην καλύτερή του φάση, διότι πολύ απλά δεν βρίσκεσαι μέσα στο μπουκάλι. Κι εκεί χρειάζεσαι το multiverse και πολλούς Γιάννηδες Παππάδες σε άπειρα παράλληλα σύμπαντα να δοκιμάζουν το κάθε κρασί στην κάθε πιθανή εκδοχή του. Παράνοια.

ΓΣ Τι έπαθες παλικάρι μου; Μην το πίνεις ξεροσφύρι, σε χάλασε.

ΓΠ Οχι εντάξει. Είμαι οκ. Σε έχω ακούσει να λές για την ποιότητα του ήχου στα μαγαζιά της ελλάδας. Τι ακριβώς συμβαίνει;

ΓΣ Τα περισσότερα μαγαζιά δεν δίνουν βάση στην ακουστική τους και στον ήχο τους. Ο βασικότερος λόγος είναι ότι δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη για να επενδύσουν, έτσι ώστε το μαγαζί τους να μπορέσει να υποστηρίξει parties και events που απαιτούν σοβαρή ποιότητα ήχου. Πρόσεξε δεν μιλάω για δυνατό ήχο, μιλάω για ωραίο ήχο. Ακόμα και σε χαμηλή ένταση ο ήχος είναι κάτι που σε γεμίζει. Αυτό ισχύει και για τα τα bars, αλλά και για τα εστιατόρια.

ΓΠ Τι μουσική σ’ αρέσει να ακούς στα εστιατόρια;
ΓΣ Δεν είναι στάνταρ. Ανάλογα με το εστιατόριο. Πρέπει να αναλύσεις τα στοιχεία του κάθε μαγαζιού, το πελατολόγιο, το κτίριο, το φαγητό κ.λπ. Έτσι θα δημιουργήσεις μια playlist που θα ταιριάζει και θα γίνει ένα με το εστιατόριο. Είναι σαν να σου πω «φτιάξε μου μια wine list για μια ψαροταβέρνα». Δεν θα μου ζητήσεις πληροφορίες; Θα μου δώσεις έτσι μια λίστα κρασιών στην τύχη; Θέλει μελέτη το καθετί.
ΓΠ Σωστό. Γιώργο, σε υπερευχαριστώ για τη φιλοξενία και για τους γίγαντες. Είσαι… γίγαντας!
ΓΣ Εγώ ευχαριστώ για την ωραία συζήτηση. ¶