Λένε ότι «ο χειμώνας μπαίνει στην καρδιά σου, πριν περάσει την πόρτα σου».
Και για εμάς ισχύει. Ο χειμώνας δεν είναι απλώς μια εποχή, είναι περισσότερο κάτι σαν ένα συναίσθημα που κουβαλάει την ανάγκη για συντροφιά, γεύσεις που ανακουφίζουν και μια ζεστασιά που επιδιώκουμε σε όλα τα επίπεδα.
Παλαιότερα ήταν και η φύση, που μας θύμιζε ότι αλλάζουμε εποχές, ήταν τα πράγματα πιο ξεκάθαρα· τώρα έχει χαθεί κι αυτό. Από εκεί που λιαζόμαστε στην παραλία, βρισκόμαστε να στολίζουμε χριστουγεννιάτικο δέντρο και να αναρωτιόμαστε «Καλά, πώς;…».
Κι αν αλλάξει ο καιρός απότομα, αρχίζει η αγωνία των έντονων καιρικών φαινομένων. Δεκάδες προειδοποιήσεις για επικίνδυνα φαινόμενα, μηνύματα του 112, μια διαρκής ανησυχία αν, πού και πόσο θα βρέξει, την ίδια ώρα που συζητάμε για την παρατεταμένη ξηρασία και την έλλειψη νερού που εγκυμονεί… Τρέλα.
Ένας φίλος οινολόγος από το μακρινό Αμύνταιο μας έγραψε τις προάλλες: «Όλα καλά εδώ, πολλά χιόνια στα βουνά και βροχή, όπως πρέπει να είναι μια καλή χρονιά για το 2025». Ανάσα αισιοδοξίας και λογικής που έχει χαθεί μέσα στη διαρκή κινδυνολογία που στοιχειώνει τη ζωή μας, τουλάχιστον για εμάς που ζούμε στις πόλεις. Ναι, όλα καλά εκεί πάνω, το είδαμε κι εμείς, που είχαμε τη χαρά να βρεθούμε έστω και για λίγο στο Αμύνταιο.
Η θερμοκρασία μπορεί να ήταν λίγο πιο πάνω για τα δεδομένα της εποχής, όμως το χιονάκι το είχε ρίξει λίγο πριν, οι άνθρωποι φρόντιζαν ήδη να προμηθευτούν τα ξύλα του χειμώνα, για να αντιμετωπίσουν συνθήκες που για εμάς εδώ φαντάζουν απειλητικές, εκεί όμως αποτελούν καθημερινότητα, όταν το θερμόμετρο κολλάει στο μείον και ξεχνά να ανέβει για εβδομάδες ολόκληρες.
Εκεί, σε αυτές τις συνθήκες με τους ψυχρούς χειμώνες και τα ζεστά καλοκαίρια, ευδοκιμεί το Ξινόμαυρο, ένα Ξινόμαυρο διαφορετικού προφίλ από αυτό που συναντάμε στη γειτονική Νάουσα. Υψηλές οξύτητες, έντονα αρωματικός χαρακτήρας, ηπιότερες τανίνες κάνουν το Ξινόμαυρο του Αμυνταίου ιδανικό για την παραγωγή αφρώδους οίνου που ανταγωνίζεται σε ποιότητα αντίστοιχα διεθνή, αλλά και ροζέ και κόκκινα ξηρά κρασιά που αντανακλούν το ιδιαίτερο μικροκλίμα της περιοχής.
Ταξιδέψαμε λοιπόν στο Αμύνταιο, συναντήσαμε τους παραγωγούς, δοκιμάσαμε τα κρασιά τους, γευτήκαμε τα υπέροχα πιάτα της τοπικής κουζίνας και αφεθήκαμε στη μαγεία των τεσσάρων λιμνών της περιοχής. Μεγάλα και σπουδαία οινοποιεία, όπως το Κτήμα Κυρ-Γιάννη και το Κτήμα Άλφα, αλλά και μικρότερα που κάνουν εξαιρετική δουλειά, όπως ο Συνεταιρισμός Αμυνταίου και το Οινοποιείο Vegoritis, σηκώνουν το βάρος της οινοπαραγωγής της περιοχής, και ανάμεσά τους το Κτήμα Καρανίκα, με τα σπουδαία αφρώδη, οινοποιημέ- να με την παραδοσιακή μέθοδο της Σαμπάνιας. To Αμύνταιο είναι μια περιοχή της Μακεδονίας άρρηκτα συνδεδεμένη με το όνομα του Γιάννη Μπουτάρη. Εκεί, πέρα από το οινοποιείο, στο αγαπημένο του Νυμφαίο ίδρυσε τον Αρκτούρο, την περιβαλλοντική μη κυβερνητική οργάνωση, μία από τις πολλές σπουδαίες παρακαταθήκες που άφησε πίσω του, πριν την κοπανήσει από το αμπέλι και σαλπάρει προς την αιωνιότητα, έχοντας ζήσει χίλιες ζωές σε μία. Με την πένα της Τασούλας Επτακοίλη αποχαιρετούμε σε αυτό το τεύχος τον μοναδικό κυρ Γιάννη, που αφήνει για πάντα το τεράστιο αποτύπωμά του στο ελληνικό κρασί – και όχι μόνο.
Είναι όμως το ελληνικό κρασί το καλύτερο στον κόσμο; Είναι η συχνότερη ερώτηση που δέχεται ένας Έλληνας Master of Wine, γράφει ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης και αναρωτιέται: «Τι σημασία έχει αν είναι το καλύτερο, όταν το ελληνικό κρασί αποτυπώνει εμάς και μας δίνει τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε σπουδαία κρασιά χωρίς να δίνουμε ένα νεφρό».
«Η πηγαία χαρά της ζωής είναι να έχεις πράγματα τα οποία είναι προσιτά και οικεία, και να έχεις καλούς φίλους να τα απολαύσεις», μας λέει ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ο οποίος με αφοπλιστική άνεση ποζάρει στον φακό του Γιώργου Καπλανίδη και μιλάει για τη σχέση του με το κρασί, τους ανθρώπους και την τέχνη.
Ο Χάρης Νικολούζος, chef του εστιατορίου Jerár, συναντά τον φίλο του Γιάννη Παππά και, απολαμβάνοντας το αγαπημένο του κρασί, συζητά μαζί του για μαγειρικές και οινοποσίες. Το Grape ταξίδεψε στην Ιταλία και πιο συγκεκριμένα στην Emilia Romagna, την επαρχία της Βόρειας Ιταλίας που οι Ιταλοί θεωρούν την απόλυτη έκφραση της παράδοσης σε συνδυασμό με την καινοτομία και την εξέλιξη, και ανακάλυψε τα μυστικά της, δοκίμασε τα κρασιά της και απόλαυσε μοναδικές γεύσεις στη διάσημη Οsteria Francescana.
Ενώ ο συνεργάτης του τεύχους Βασίλης Ποταμιάνος βρέθηκε στην περιοχή της Jura στη Γαλλία, πατρίδα του περίφημου vin jaune, επισκέφθηκε το οινοποιείο Βerthet-Bondet και δοκίμασέ τα ιδιαίτερα αυτά κρασιά που είτε αρέσουν είτε δεν αρέσουν, πάντως σίγουρα δεν αφήνουν αδιάφορους όσους έχουν την τύχη να τα γνωρίσουν από κοντά.
Σε αυτό το τεύχος αποφασίσαμε να βουτήξουμε για λίγο στον κόσμο της ομορφιάς και με τη βοήθεια της χημικού οινολόγου Μπέτυς Βερβαινιώτη αναζητήσαμε τις ευεργετικές ιδιότητες του σταφυλιού και την εφαρμογή τους στα καλλυντικά, καθώς τα τελευταία χρόνια συναντάμε ολοένα και περισσότερα προϊόντα ομορφιάς, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας, που βασίζονται στον υπέροχο αυτόν καρπό.
Γιορτινές ημέρες, και τι καλύτερο από ένα υπέροχο απογευματινό τσάι στο Winter Garden του Ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανίας ή ένα απολαυστικό brunch στο ανανεωμένο New Hotel, ανάλογα με την ώρα και τη διάθεση. H Γιοβάννα Λύκου, προτού κλείσει το τεύχος μας με τις προτάσεις της για τον φετινό χειμώνα, έκανε δύο στάσεις στα δύο υπέροχα αυτά σημεία της πόλης και μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία της.
Χειμώνας, λοιπόν, και στο τεύχος αυτό ανακαλύπτουμε κρασιά που ζεσταίνουν την ψυχή, πιάτα που αναδεικνύουν τη θαλπωρή της εποχής και ιστορίες ανθρώπων που ξέρουν να μετατρέπουν τη γεύση σε τέχνη. Καλή χρονιά να έχουμε!
