Eίναι χωρίς αμφιβολία η πιο επιδραστική προσωπικότητα στον χώρο του κρασιού. Συγγραφέας του «Oxford Companion for Wine» –δεν υπάρχει άνθρωπος που έχει σπουδάσει το κρασί χωρίς τη βοήθεια αυτού του βιβλίου–, η οινογράφος και κριτικός Jancis Robinson μπορεί επιτέλους να απολαύσει λίγο ελεύθερο χρόνο, αφού πριν από λίγους μήνες αποφάσισε να πουλήσει σε μια αμερικανική εταιρεία το site της, JancisRobinson.com.
Η δοκιμή μιας ερυθρής Βουργουνδίας στη διάρκεια των σπουδών της στην Οξφόρδη, όπου σπούδασε Μαθηματικά και Φιλοσοφία, ήταν αρκετή για να «κολλήσει» το μικρόβιο και να αφιερώσει τη ζωή της γράφοντας για το κρασί.
Βρεθήκαμε μαζί στη μαγευτική Σαντορίνη, για ένα εξαιρετικό διήμερο αφιερωμένο στην αναβίωση της Vedema, οργανωμένο από τον ξενοδοχειακό όμιλο Katikies, με κεντρικό συντονιστή τον Γιάννη Καρακάση MW.
Στη διάρκεια ενός μεσημεριανού γεύματος, που είχαμε τη χαρά να μοιραστούμε στην υπέροχη εσωτερική αυλή του ξενοδοχείου Katikies Garden Suites, που φιλοξενεί πλέον το εμβληματικό εστιατόριο Selene, η Jancis Robinson μοιράστηκε μαζί μας τις σκέψεις της για τις νέες τάσεις και όλα όσα έχουν αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες.
Μας μίλησε για την Ελλάδα και τα ελληνικά κρασιά. Είχε προηγηθεί ένα εξαιρετικό Masterclass από τον Γιάννη Καρακάση ΜW και την Caro Maurer ΜW στην ιστορική κάναβα του Αγίου Ιωσήφ, με θέμα «Ασύρτικο και Riesling», και η Jancis αρνήθηκε να με ακολουθήσει στον χώρο της συνάντησής μας αν προηγουμένως δεν εξασφάλιζε λίγο ακόμη από το εξαιρετικό και σπάνιο Keller Nierstein Hipping 2014 που είχαμε την τύχη να δοκιμάσουμε μεταξύ πολλών άλλων εξαιρετικών κρασιών.
Στη διάρκεια του 2ου Masterclass που ακολούθησε από τον Γιάννη Καρακάση ΜW, με θέμα την παλαίωση του Ασύρτικου, δεν σταμάτησε να κρατάει σημειώσεις στο laptop της, αποδεικνύοντας έμπρακτα το ενδιαφέρον της για την Ελλάδα.
Ας μιλήσουμε λοιπόν και για τα ελληνικά κρασιά…
Θα σας πω το εξής: Κάθε φορά που κάποιος με ρωτά ποιες πιστεύω ότι είναι οι περιοχές των οποίων η αξία δεν έχει αναγνωριστεί, απαντώ πάντα η Πορτογαλία και η Ελλάδα, για τους ίδιους περίπου λόγους. Και οι δύο χώρες διαθέτουν πολλές γηγενείς ποικιλίες και μια νέα γενιά πολύ ταλαντούχων οινοποιών.
Έχετε διαπιστώσει κάποια εξέλιξη στην Ελλάδα;
Ω, ναι, τα κρασιά –που ήταν ήδη πολύ αξιόλογα– έχουν βελτιωθεί πολύ. Δεν θυμάμαι ακριβώς την πρώτη φορά που έγραψα για τη Σαντορίνη, βλέπω εδώ ότι μπορεί να ήταν το 2013, είμαι σίγουρη όμως ότι ήταν πολύ πριν από αυτό. Σε ό,τι αφορά τη βρετανική αγορά, είμαι πολύ χαρούμενη που βλέπω να υπάρχουν πια πολλές ελληνικές ετικέτες.
Είμαι στο διοικητικό συμβούλιο μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης που κάθε χρόνο πραγματοποιεί ένα φιλανθρωπικό tasting στο Λονδίνο και φέτος, στις 5 Οκτωβρίου, θα έχουμε αποκλειστικά ελληνικά κρασιά. Ο κόσμος που συμμετέχει σε αυτού του είδους τις εκδηλώσεις είναι άνθρωποι από τον τραπεζικό χώρο και τον χώρο των επιχειρήσεων και επιδιώκουν πάντα να δοκιμάζουν κάτι καινούργιο και ξεχωριστό.
Στη διάρκεια της μακράς πορείας σας στον χώρο έχετε δει πολλές και διαφορετικές εξελίξεις. Ποιες είναι αυτές που σας εντυπωσίασαν περισσότερο;
Είμαι ενθουσιασμένη που έχουμε επιτέλους ξεπεράσει τη δεκαετία του ’90, όταν όλοι έπρεπε να κάνουν κρασί αντιγράφοντας τα γαλλικά, με όσο το δυνατόν περισσότερο αλκοόλ και βαρέλι. Πλέον τα κρασιά εκφράζουν περισσότερο το terroir τους χωρίς να αποτελούν κόπιες των γαλλικών, σημειώνεται μια μεγάλη στροφή στις γηγενείς ποικιλίες και επίσης ένα κίνημα για τα φυσικά κρασιά, το οποίο συνυπάρχει με όσους επιζητούν τις μεγάλες φίρμες.
Υπάρχουν λοιπόν διαφορετικές σχολές και από την πλευρά των οινογράφων τα πράγματα επίσης έχουν αλλάξει πολύ. Δεν υπάρχει πια η σιγουριά της δημοσίευσης σε ένα μέσο το οποίο λειτουργούσε λίγο πολύ ως Βίβλος και κανένας δεν είχε τη δυνατότητα να το σχολιάσει. Τώρα δεχόμαστε σχόλια και πρέπει να ζούμε με αυτό και να ανταποκρινόμαστε όσο το δυνατόν καλύτερα.
Ποια είναι η νέα τάση που βλέπετε να διαμορφώνεται σε ό,τι αφορά το κρασί;
Μπορώ να πω ότι αυτό που πρέπει να γίνει είναι μια γενναία κίνηση απομάκρυνσης από τη γυάλινη φιάλη. Το γυαλί είναι απαραίτητο μόνο για τα κρασιά παλαίωσης. Από την άλλη, το γυαλί βλάπτει σοβαρά τον πλανήτη, είναι βαρύ και δύσκολο στη μεταφορά του, είναι απίστευτα ενεργοβόρο στην παραγωγή και σε πολλές χώρες δεν ανακυκλώνεται σωστά. Τελευταία δοκιμάζω όλο και πιο καλά κρασιά σε αλουμίνιο – στις Ηνωμένες Πολιτείες το κάνουν πολύ και σωστά.
Όσοι ασχολούμαστε χρόνια με το κρασί, αναρωτιόμαστε γιατί οι νεότεροι δεν το προτιμούν. Γιατί να πληρώσουν τόσα χρήματα για μία φιάλη των 750 ml, που είναι μεγάλη ποσότητα; Τα αλουμινένια κουτιά απλοποιούν τα πράγματα, δεν χρειάζονται ανοιχτήρια, δεν χρειάζεται να παιδεύονται με τον φελλό.
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο ρόλος των influencers στη διαμόρφωση των νέων τάσεων στον χώρο του κρασιού;
Είναι σαφές ότι οι influencers είναι κάτι σημαντικό και η αλήθεια είναι ότι νιώθω μια συμπάθεια γι’ αυτούς. Είχα την τύχη να γράφω την εβδομαδιαία στήλη της κριτικής του κρασιού για τους Financial Times από το 1990 και όλοι μοιάζουν ευχαριστημένοι με αυτό. Είμαι σίγουρη όμως ότι υπάρχουν εκεί έξω πολλοί νέοι οινογράφοι που θα ήθελαν τη στήλη αυτή, και μάλιστα σε μια στιγμή που μειώνονται ολοένα και περισσότερο οι θέσεις στα έντυπα. Πολλοί είναι λοιπόν εκείνοι που μπαίνουν στον πειρασμό να γίνουν influencers. Yπάρχουν όμως δύο είδη: εκείνοι που πληρώνονται για να προβάλουν κάποιο κρασί και εκείνοι που απλώς λένε την άποψή τους. Και δεν είμαι σίγουρη ότι η διαφορά είναι πάντα ευδιάκριτη στο κοινό. Ωστόσο είναι και ένας τρόπος για να γίνουν γνωστοί και να μπορέσουν στη συνέχεια να βρουν δουλειά σε κάποιο ραδιόφωνο ή τηλεόραση.
Οι αυθεντίες έχουν καταργηθεί πλέον σε πολλούς τομείς. Συμβαίνει το ίδιο και στον κόσμο του κρασιού;
Σίγουρα, και όσο και να θαυμάζω ένα κομμάτι της δουλειάς του Ρόμπερτ Πάρκερ, η αλήθεια είναι όσον αφορά τη διαχείριση της κριτικής που του ασκήθηκε δεν τα πήγε πολύ καλά, με αποτέλεσμα τελικά να αποσυρθεί τελείως. Πρέπει συνεχώς να τρέχεις για να μπορέσεις να σταθείς και το να έχεις περιεχόμενο που είναι αξιόπιστο παράλληλα δεν είναι εύκολη υπόθεση, όταν υπάρχει τόση πληροφορία, και μάλιστα δωρεάν, εκεί έξω.
