Ο «ταλαντούχος κύριος Μαρκουλάκης» από το πρώτο λεπτό γνωριμίας σού δημιουργεί μια αίσθηση οικειότητας και άνεσης που, λίγο πολύ, είναι συνηθισμένη με διάσημους ανθρώπους. Εδώ, όμως, είναι λίγο διαφορετική· φαίνεται γνήσια.
Στον ελάχιστο χρόνο που έχει ανάμεσα σε θέατρο, γυρίσματα και νέα πρότζεκτ, πόζαρε με εξαιρετική άνεση στον φακό του Γιώργου Καπλανίδη και κάναμε μια χαλαρή κουβέντα, σαν να γνωριζόμασταν από παλιά. Γιατί, όπως χαρακτηριστικά λέει, «Πάνω από όλα, η τέχνη και η ζωή έχουν να κάνουν με τις ιστορίες που μοιραζόμαστε και τους ανθρώπους με τους οποίους τις ζούμε».
Πηνελόπη Κατσάτου Ποια είναι η σχέση σου με το κρασί;
Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης Έχω τη σχέση του ανθρώπου που του αρέσει το κρασί. Το λευκό τους καλοκαιρινούς και ζεστούς μήνες, και το κόκκινο τον χειμώνα. Πάντα, όμως, μου άρεσε το κόκκινο κρασί. Όταν ήμουν στο Λος Άντζελες για μια περίοδο με έναν πολύ καλό φίλο, επιλέγαμε να δοκιμάζουμε διαφορετικά κρασιά και πειραματιστήκαμε με διάφορες ποικιλίες του Νέου Κόσμου, όπως, π.χ., το Malbec και το Zinfandel, οι οποίες μου άρεσαν πάρα πολύ.
«Before it was cool», όπως λέει χαρακτηριστικά, έκανε και σεμινάρια για το κρασί. Εκεί ανακάλυψε ότι του αρέσουν το Syrah και το Ξινόμαυρο, αλλά όταν άρχισαν να δυσκολεύουν τα πράγματα, εγκατέλειψε, αφού είναι πολύ σχολαστικός και όταν κάνει κάτι, θέλει να το κάνει καλά.
«Όταν άρχισε να μας λέει αν διακρίνουμε νότες πιπεριού και φραγκοστάφυλου και δεν ξέρω κι εγώ τι, άρχισα να απογοητεύομαι ότι δεν το πιάνω το μπουκέτο στο σύνολο. Μπορώ να καταλάβω πολύ βασικά πράγματα. Δηλαδή, μπορώ να καταλάβω χρώμα, σώμα, τανίνες, οξύτητα. Εδώ, λοιπόν, συνήθως ψάχνω είτε ελληνικά κρασιά, μικρούς παραγωγούς, όπου θα πρέπει να ακούσω αυτόν, τον ειδικό της κάβας, ας πούμε, ή τον σομελιέ που θα μου πει “αυτό είναι πολύ ιδιαίτερο”, είτε κρασιά του Νέου Κόσμου».
Πηνελόπη Κατσάτου Ακολουθείς κανόνες συνδυασμού φαγητού και κρασιού;
Μου είπες ότι πίνεις το καλοκαίρι λευκό και κόκκινο τον χειμώνα. Θα έτρωγες ένα ψάρι με κόκκινο κρασί; Θα έμπαινες σε αυτή τη διαδικασία;
Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης Δεν θα το θεωρήσω ιεροσυλία. Και το ανάποδο: Δηλαδή, το καλοκαίρι να φάω κρέας και να πιω λευκό, να κάνει ζέστη, ας πούμε. Δεν θα το θεωρήσω ιεροσυλία – «Απαγορεύεται, μην το κάνεις αυτό»!
Και στα εστιατόρια δίνω μια περιγραφή τού τι κρασιά μου αρέσουν. Και μου αρέσουν συνήθως κρασιά που έχουν σώμα, έντονο πιπέρι· ξέρεις, που είναι έντονα. Όπως είναι και του Νέου Κόσμου τα κρασιά, που είναι συνήθως πολύ έντονα.
Πηνελόπη Κατσάτου Συνήθως οι άνθρωποι που έχουν καλή σχέση με το κρασί, καλή γεύση, έχουν καλή σχέση και με το φαγητό. Έχεις καλή σχέση με το φαγητό;
Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης Πηγαίνω σε εστιατόρια. Είναι και η ηλικία, οι φίλοι. Σε μέρη, ιδανικά, που δεν έχει πάρα πολύ δυνατή μουσική. Ωστόσο, με πιάνει ένας μικρός εκνευρισμός τα τελευταία χρόνια με αυτή τη μανία που έχει ενσκήψει με τα εστιατόρια και το «Φάγατε εκεί;», «Φάγατε εκεί;». Ξέρεις. Και ιδίως το καλοκαίρι με πιάνει μια ελαφριά ενόχληση με τη συνεχή βελτίωση. Μπορεί να είναι και για καλό.
ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΣΕΒΙΤΣΕ!
Ευχαριστιέμαι πάρα πολύ, σαν αρχή στη ζωή συνολικά, το coziness. Πώς θα μπορούσαμε να το μεταφράσουμε; Οικειότητα; Δηλαδή, «στα σπίτια». Μου αρέσει το coziness. Στα έργα τέχνης μού αρέσει το coziness. Μπορώ να εκτιμήσω και κάτι άλλο, το οποίο είναι πιο ψυχρό και πιο μεγαλειώδες. Στη σχέση με τους ανθρώπους, μου αρέσει αυτό. Δεν είμαι καθόλου ο τύπος που θα πει «Παιδιά, αυτός έχει δύο Michelin ή τρία Michelin, και πάμε να φάμε εκεί που έχει ένα τραγανό…». ΟΚ. Θυμάμαι είχαμε φάει με τη μητέρα του γιου μου, που είναι φοβερή foodie, στο El Bulli. Τώρα σου λέω το 2006. Και φάγαμε πενήντα διαφορετικά πιάτα. Και ήταν όλο μαζί μια ωραία εμπειρία. Αλλά δεν ήταν ακριβώς εμπειρία φαγητού. Δηλαδή, μετά αναζητήσαμε να φάμε tapas. Την ίδια βραδιά. Αργότερα. Ήθελα την αίσθηση του φαγητού.
Τι να σου πω; Πήγαινέ με σε ένα bistro να φάω πολύ ωραία πράγματα ή σ’ ένα καλό εστιατόριο. Με ενδιαφέρει κυρίως, μου αρέσει να πιούμε ένα κόκκινο κρασί. Ούτε με ενδιαφέρει να πιω ένα «μεγάλο» κόκκινο κρασί. Ούτε αυτό με ενδιαφέρει ιδιαίτερα, να σου πω την αλήθεια. Με ενδιαφέρουν πράγματα που είναι προσιτά. Η πηγαία χαρά της ζωής είναι να έχεις πράγματα τα οποία είναι προσιτά και οικεία, και να έχεις καλούς φίλους να τα απολαύσεις. Αυτό.
Πηνελόπη Κατσάτου Ποιο ταλέντο θα ήθελες να έχεις;
Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης Του πρωτογενούς καλλιτέχνη. Είναι αυτός ο οποίος φτιάχνει κάτι από το μηδέν. Πρωτογενής καλλιτέχνης είναι ο συγγραφέας, ο ζωγράφος, ο μουσικός.
Πηνελόπη Κατσάτου Δεν θεωρείς ότι εσύ φτιάχνεις αυτή τη στιγμή κάτι από το μηδέν;
Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης Στην πραγματικότητα, δεν φτιάχνεις. Όταν είσαι σκηνοθέτης, δεν φτιάχνεις κάτι από το μηδέν. Κι όταν είσαι σκηνοθέτης του σινεμά, με ένα σενάριο που δεν είναι δικό σου, πάλι δεν φτιάχνεις. Αυτό είναι ένα σύμπλεγμα. Μπορούν, βέβαια, οι δευτερογενείς καλλιτέχνες, σκηνοθέτες του σινεμά ή του θεάτρου, ακόμα και οι πολύ μεγάλοι ηθοποιοί που κάνουν μια ερμηνεία πάνω σε ένα δοσμένο, υπαρκτό κείμενο που έχουμε ξαναδεί… Αναγνωρίζω την αξία μας, δεν την υποτιμώ. Αλλά αυτό που θα μου άρεσε –δηλώνω ότι έχω ένα μικρό σύμπλεγμα απέναντι στον πρωτογενή καλλιτέχνη– είναι ότι είναι πολύ χορταστικό για την ψυχή και το πνεύμα να φτιάχνεις κάτι από το μηδέν.
Πηνελόπη Κατσάτου Θα ικανοποιούσες το σύμπλεγμα αυτό αν έγραφες κιόλας; Θα μπορούσες να το κάνεις;
Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης Θα μπορούσα. Αυτό θα σήμαινε πως θα έπρεπε να έχω και τον ανάλογο χρόνο. Είμαστε πάντα μεταπράτες. Μπορεί να είμαστε θαυμάσιοι μεταπράτες, έτσι; Θαυμαστοί. Και να δώσουμε και μια άλλη ματιά σε κάτι. Και ο σκηνοθέτης, αλλά και οι ηθοποιοί. Δηλαδή, μπορείς να δεις μια μεγάλη ερμηνεία που να είναι… Μου πήρε πάρα πολλά χρόνια να καταλάβω, παρόλο που το κύριο πράγμα που έκανα μέχρι πριν από λίγο, πάνω από μία δεκαετία, ήταν να είμαι ηθοποιός, γιατί οι θεατές θαυμάζουν τους ηθοποιούς. Δεν το καταλάβαινα. Σχεδόν συνεχίζω να μην το καταλαβαίνω. Θέλω να πω, δεν μου ασκούν γοητεία οι ηθοποιοί τόσο πολύ. Πάνω από όλα, εμένα μου αρέσει να λέω ιστορίες και να ακούω ιστορίες. Γι’ αυτό σου λέω πως με ενδιαφέρουν πολύ οι παρέες. Και το «πάρε-δώσε». Μιλάω πολύ, αλλά νομίζω ότι ακούω πολύ. Μου αρέσει πολύ η σχέση με τους ανθρώπους.
Αυτή την περίοδο, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή», στο θέατρο Βρετάνια. Αρχικά είχε αναλάβει τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία του έργου, ενώ οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι είχαν δοθεί στον Άκη Σακελλαρίου και στη Νάντια Κοντογεώργη. Ωστόσο, λόγω ατυχημάτων των δύο ηθοποιών, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τους επόμενους μήνες αναμένεται η επιστροφή των αρχικών πρωταγωνιστών σε διπλή διανομή.
Επιπλέον, η παράσταση «The Humans», σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Μουσούρη, ενώ στην τηλεόραση πρωταγωνιστεί στη δραματική σειρά «Ο γιατρός» στον Alpha.
«Το δύσκολο όταν κάνεις τη δουλειά που κάνω εγώ –μάλλον, το δύσκολο σ’ εμένα– είναι, επειδή βιοπορίζομαι από αυτό και μαζί είναι η τέχνη μου, να βρίσκω κάθε φορά ένα εσωτερικό νόημα στα πράγματα που κάνω. Έναν εσωτερικό φωτισμό που να λέει “αυτό αξίζει πραγματικά να το κάνεις”. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Ε, και μου τυχαίνει ακόμη και τώρα: Με τις δύο παραστάσεις αυτές και με τη σειρά που κάνω, να ευχαριστιέμαι πολύ, για λόγους ουσιαστικούς, τα πράγματα που κάνω. Το δυσκολότερο πράγμα σ’ εμένα είναι να βρω το επόμενο.
Λοιπόν, όταν βρήκα το “Humans” πριν από δύο χρόνια, ήμουν σε μια περίοδο λίγο περίεργη και σχεδόν αναπτέρωσε την πίστη μου ότι το θέατρο μπορεί να πει κάτι που να έχει ενδιαφέρον, νόημα και ελπίδα, που να δίνει νόημα στους θεατές. Τώρα αυτό, το “Διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή”, είναι ένα πολύ έξυπνο –μια δραματική κωμωδία τη λέμε– ένα πολύ τρυφερό έργο, που έχει πολύ έντονα στοιχεία κωμωδίας. Ακριβώς λόγω του θέματος: της εφεύρεσης του ηλεκτρικού δονητή.
Βασισμένο σε ιστορικά, πραγματικά γεγονότα, το έργο μάς μεταφέρει στο 1880 περίπου και καταφέρνει να μιλήσει με έναν πολύ ελαφρύ τρόπο για πολύ βαθιά πράγματα. Κι ενώ αναφέρεται σε μια άλλη εποχή, την οποία εμείς έχουμε υπερβεί, κατορθώνει –επειδή είναι ένα πολύ καλογραμμένο έργο– να μας διασκεδάσει (είναι διασκεδαστικό) και να μιλήσει για μας, για τη σχέση ανδρών – γυναικών, για τη σεξουαλικότητα, την ουσία του ερωτισμού ανάμεσα στο ζευγάρι, με έναν τρόπο που μας αφορά σήμερα.
Κι έχω και τον “Γιατρό” – Second season, που ήταν πολύ ωραίος ρόλος από τον πρώτο κύκλο, γιατί του συνέβαινε κάτι πολύ ιδιαίτερο: έχανε τη μνήμη του κι έπεφτε από τα ψηλά –από κραταιός, σπουδαίος, σούπερ ντούπερ αλαζών, ψυχρός– στα χαμηλά. Και τα πιάνει όλα από την αρχή. Πάνω από όλα, η τέχνη και η ζωή έχουν να κάνουν με τις ιστορίες που μοιραζόμαστε και τους ανθρώπους με τους οποίους τις ζούμε», μας λέει ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης αποχαιρετώντας μας με ένα πλατύ χαμόγελο.
