Ε, ναι λοιπόν! Σας το είχα πει πως το άρθρο θα ήταν slow burn. Αλλά μετά το καλοκαιρινό ξενόγλωσσο διάλειμμα, είμαστε πάλι εδώ να ολοκληρώσουμε, στο τρίτο αυτό μέρος, τον προβληματισμό μου σχετικά με το πού πήγε (και αν πήγε) όλη η ιστορία με το κρασί κάπου στραβά.
Είδαμε πως σε πολλές περιστάσεις το κρασί πια δεν σημαίνει χαρά. Έτσι όπως έχουμε οι πιο πολλοί το ποιοτικό εμφιαλωμένο κρασί στο μυαλό μας, το συνδέουμε με υπέροχα, αλλά ίσως βαρετά τραπεζώματα και όχι με ξεγνοιασιά, ξεφάντωμα, ώπα, βρε παιδί μου. Αν σκεφτούμε μπαρ και κλαμπάρες, το κρασί άφαντο. Μόνο αν φανταστούμε ένα ταβερνάκι με δύο μπουζούκια να ανεβάζουν τον κόσμο στα τραπέζια, μπαίνει το κρασί στο κάδρο. Αλλά τότε θα είναι, πιθανότατα, το κρασί στο μουσταρδοπότηρο, αυτή η Νέμεσις της Σύγχρονης Ελληνικής Οινικής Ιντελιγκέντσιας. Στη συνέχεια μιλήσαμε για ένα πέπλο σοβαρότητας που κουβαλά σε αρκετές περιπτώσεις το καλό κρασί – ή τουλάχιστον η εικόνα που έχει δημιουργήσει ο Έλληνας για το καλό κρασί εδώ και λίγες δεκαετίες. Σοβαρότητα που πολλές φορές ακροβατεί μεταξύ της οινοφιλίας, της μονομανίας με την καλή και την κακή έννοια, της ολόψυχης αφιέρωσης, του κοινωνικού ξετσιπωτισμού, του δικαιωματισμού, του σνομπισμού, ενώ κάποιες φορές εισέρχεται σε όλα τα παραπάνω με ολόκληρο το πάτημα.
Όλα τα παραπάνω με ανησυχούν, μια και είμαι ένας άνθρωπος που το κρασί είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Το πάμε καλά το πλοίο ή θα την πάθουμε σαν το «Πρέβελης» στην Ανάφη, να μην πω σαν το «Ever Given» στο Σουέζ; Πάλεψα πάρα πολύ με τον εαυτό μου για το πώς θα έπρεπε να τελειώσω αυτά τα άρθρα. Τη μία ημέρα ήθελα να το τελειώσω έτσι, την άλλη αλλιώς. Και γι’ αυτό πήρα την απόφαση να δώσω την πάσα σε εσάς. Διαβάζετε τις δύο παρακάτω εκδοχές, ρίχνετε ένα μήνυμα είτε στα mails του Grape είτε σε εμένα στα social (το γράφω Konstantinos…) και θα σας ενημερώσουμε στο χριστουγεννιάτικο τεύχος μας για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. ΤΙΑ!
ΕΚΔΟΧΗ ΠΡΩΤΗ
Το κρασί είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Είναι όμως μια πυραμίδα. Στο κάτω μέρος είναι ο πολύς κόσμος, που μπορεί να μην πιάσει ποτέ στα χέρια του ένα περιοδικό κρασιού, αλλά πίνει κρασί και το γουστάρει. Όσο πιο πάνω πάμε στην πυραμίδα, τόσο πάμε σε άτομα που ασχολούνται με το κρασί σε όλο και μεγαλύτερο βάθος. Αλλά αυτά τα άτομα όλο και λιγοστεύουν.
Έκπληξη: η πυραμίδα στηρίζεται στη βάση της! Αν φύγει η βάση, δεν θα μείνουμε με μια πιο κοντούλα πυραμίδα, αλλά με καθόλου πυραμίδα. Αν πάμε στην αναλογία του κινηματογράφου και πούμε «ποιος χρειάζεται τα blockbusters, φέρτε τους νέους Ταρκόφσκι», θα δείξουμε πως δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Αν δεν υπάρχει μια κρίσιμη μάζα, δεν θα υπάρξει νέα γνώση, δεν θα υπάρξει ανανέωση. Και φυσικά υπάρχει η έννοια των σημείων εισόδου. Κανένας δεν ξεκινάει να αγαπά τον κινηματογράφο με το «Σολάρις», αλλά μαγεύεται με τον «ΕΤ» στα έξι του. Πρέπει να κρατήσουμε τον νέο κόσμο να έρχεται κοντά στο κρασί, αλλιώς το gin παραμονεύει. Και για να γίνει αυτό, το κρασί πρέπει να σημαίνει χαρά γι’ αυτούς – να είναι κάτι που να τους αγκαλιάζει, όχι να υψώνει τείχη.
ΕΚΔΟΧΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
Και εκεί που είμαι προβληματισμένος βαθιά με όλα τα παραπάνω, βγαίνει από μέσα μου ένας από τους Λαζαράκηδες που κρύβω –έχω πολλούς– και μου λέει κατάμουτρα: «Τι ζόρι τραβάς, ρε φίλος, που χάθηκε η χαρά από το κρασί; Το κρασί είναι και ήταν αυτό που είναι εδώ και χιλιετίες. Το κρασί μαγεύει, συνεπαίρνει, κάνει ανθρώπους να αλλάζουν ολόκληρη τη ζωή τους για να το ακολουθήσουν – και ένας από αυτούς είσαι εγώ! Το κρασί δεν πρέπει να γίνει άλλο ένα ανώνυμο προϊόν που απλώς υπάρχει, γιατί αυτό ήταν για καιρό, ούτε κάτι που δημιουργήθηκε μέσα από ένα marketing plan, κάτι σαν το gin δηλαδή».
Συνέχισε ακάθεκτος: «Η πολυπλοκότητα του κρασιού, τα αναρίθμητα πρόσωπά του, το βάθος, που μερικοί περνούν για σοβαρότητα ή το μεταφράζουν ως δικαίωμα για σνομπισμό, είναι ακριβώς τα χαρακτηριστικά που κάνουν το κρασί φάρο. Και ο κόσμος αργά ή γρήγορα θα το βρει, ακόμη και αν περάσει πρώτα από κάποιες παιδικές ασθένειες. Μην ξεχνάμε πως για το εξαιρετικό εμφιαλωμένο κρασί στην Ελλάδα είμαστε χθεσινοί». Νομίζω ότι τα κατάλαβα όλα όσα μου είπε. Και αποφάσισα να τον πάρω αυτόν τον Λαζαράκη, να πάμε να πιούμε ένα κρασί μαζί. Τη στιγμή που το έκανα, μάλιστα, ήμουν σίγουρος πως θα γελούσαμε με την καρδιά μας!
