ΤΟ ΧΑΣΑΜΕ ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ, ΠΑΤΡΙΩΤΗ…

Το τρίγωνο «εστιατόριο – ποιοτικό κρασί – Έλληνας» κινδυνεύει να μην είναι πια ερωτικό. Και θα χάσουν και οι τρεις πλευρές.

Το κρασί στην Ελλάδα, ελληνικό ή εισαγωγής, χρωστάει πολλά στο εστιατόριο. Από τη δεκαετία του ’90 και μετά, που είχαμε τον εκδημοκρατισμό της ποιοτικής εστίασης, ο Έλληνας έμαθε και αγάπησε το καλό εμφιαλωμένο κρασί καθισμένος σε μια καρέκλα εστιατορίου. Λίγο η καλή διάθεση, λίγο το format που σε κάνει πιο επιρρεπή στο να δοκιμάζεις καινούργια πράγματα, λίγο η επιδειξιομανία, λίγο η πίεση εξ ομολόγων (αυτό είναι το “Peer Pressure”, σε περίπτωση που σας ξενίζει το ελληνικό), η τόμπολα έγινε και οι παρέες στην Ελλάδα άρχισαν να αναρωτιούνται αν ένα Ασύρτικο Sauvignon Blanc από τη Δράμα θα τους κάλυπτε τις γευστικές προσδοκίες με μεγαλύτερη ευχέρεια από ό,τι μια Μαλαγουζιά του αττικού αμπελώνα.

Όμως, όλο και πιο συχνά ακούω το παρακάτω ή κάποια παραλλαγή αυτού:
«Κωνσταντίνε, εμείς τελειώσαμε με το κρασί στο εστιατόριο. Για να πιούμε κάτι της προκοπής, πρέπει να δώσουμε 50 ή 60 ευρώ το μπουκάλι, δεν την αντέχουμε, οπότε γεια σας. Χτυπάμε από ένα απερολάκι, άντε δύο, και είμαστε μια χαρά».
Και είναι, όπως καταλαβαίνετε, συνήθως νέα παιδιά που μου λένε τα παραπάνω.

Ας πάμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι.

Αρχικά, στα στόματα όλων είναι το πόσο έχει ακριβύνει το να φας έξω. Σε εστιατόρια που δεν τα πιάνει το μάτι σου, τα 50 ευρώ είναι σημείο αφετηρίας. Αν θέλεις να πας κάπου που έχουν γράψει, κάπου που σου έχουν πει, τα 70 ευρώ είναι σιγουράκι.

Πάμε στο επόμενο στάδιο. Πόσες φορές την εβδομάδα βγαίνετε; Μία; Δύο; Τρεις; Ας καταλήξουμε στις δύο. Το «μία» φαντάζει ίσως τσουρούτικο. Το «τρεις» θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων, ειδικά από άτομα που είναι κοντά στην ηλικία μου.

Ας κάνουμε τα μαθηματικά.

Δύο έξοδοι την εβδομάδα, με ας πούμε 50 ευρώ το κάθε δείπνο, μας πάει στα 400 ευρώ τον μήνα. Και μεγάλη προσοχή στο εξής: θέτω την έξοδο απολύτως ταυτόσημη με ένα φαγητό. Γιατί αν πάμε στο στιλ «μα θα παίξει και ένας καφές πριν, ένα ποτό μετά», τότε τα 400 ευρώ πάνε άνετα στα 600, μην πω και παραπάνω.

Ερώτηση, αγαπημένε αναγνώστη:

Πόσα λεφτά πρέπει να βγάζεις τον μήνα για να δίνεις 400 ευρώ τον μήνα μόνο για το σορολόπ;

Να πεις, έχω πληρωμένα φως, νερό, τηλέφωνο, έχω κανονίσει τη στέγη μου, τον ρουχισμό μου, το σούπερ μάρκετ μου και τη μεταφορά μου, ιδανικά και την ασφάλισή μου, έχω βάλει στην άκρη για διακοπές και ένα μαξιλαράκι για τη δύσκολη την ώρα, και μετά από όλα αυτά έχω και την τετρακοσαρούμπα για κάψιμο.

Θεωρώ πως ένας μέσος νέος που μένει μόνος του και δεν έχει καβάντζες, δύσκολα θα μπορούσε να πει πως αφιερώνει 400 ευρώ για εξόδους, αν δεν έχει σταθερό εισόδημα 1.400 – 1.500 ευρώ.

Και φυσικά, όλα τα παραπάνω είναι υπολογισμένα με το φαγητό σε ένα εστιατόριο να συνοδεύεται με μία φιάλη κρασί ανά δύο άτομα, από τις πιο οικονομικές επιλογές του καταλόγου, που τις πιο πολλές φορές «αφήνουν αρκετά να μείνουν ποθητά».

Αν τώρα έχει μπει το σαράκι μέσα σου, αν έχεις πατήσει την μπανανόφλουδα της εκλέπτυνσης και θέλεις κάτι λίγο καλύτερο, τότε έρχεται το σκληρό χέρι της πραγματικότητας και σου πετάει ένα «πού πας, ρε Καραμήτρο;».

Εκεί είναι που πολλά εστιατόρια έχουν μερίδιο ευθύνης.

Γιατί βάζουν τα κρασιά τρεις ή και τέσσερις φορές πάνω από όσο τα αγοράζουν. Γιατί το πόσο το αγοράζουν δεν είναι το όσο το αγοράζουν.

Παίρνουν ένα κρασί που κάνει στο ράφι της κάβας 20 ευρώ, το παίρνουν με έκπτωση, ίσως παίρνουν και δύο κιβώτια δώρο για κάθε δέκα που παραγγέλνουν. «Πόσο να το βάλω; Επί 3 τα δουλεύω. 3 x 20 = 60».

Και γιατί οι εστιάτορες να συμπιέσουν το περιθώριο κέρδους τους; Γιατί ο κόσμος θα αρχίσει να πίνει μια μπίρα και να σταματάει εκεί – «συγγνώμη, άρχισα αντιβίωση». Γιατί οι παρέες που έχουν λίγο παραπάνω τσιτσί θα παίρνουν και ένα δεύτερο μπουκάλι χωρίς να ανοίξουν το εξελόφυλλο εσόδων-εξόδων.

Γιατί όταν ο καθένας από εμάς, είναι δεν είναι γνώστης, πιει κάτι καλύτερο, θα του μείνει το χαμόγελο και θα γυρίσει ξανά.

Σίγουρα υπάρχουν εστιατόρια που έχουν φοβερή τιμολογιακή πολιτική και σέβονται και τους οινοπαραγωγούς, και την πελατεία τους, αλλά και το όραμα το δικό τους. Αυτά τα εστιατόρια πρέπει να στηρίξουμε.

Αν διαβάζετε το Grape που βρήκατε σε ένα εστιατόριο, τότε αυτό το εστιατόριο πραγματικά σέβεται το κρασί.

Τότε, δείξτε λίγη αγάπη. Όλοι όσοι κάνουν τη δουλειά τους σωστά χρειάζονται πού και πού ένα χτύπημα στην πλάτη.

Λίγη αγάπη, βρε αδερφέ.