Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στις εγκαταστάσεις του οινοποιείου Boutari στη Στενήμαχο της Νάουσας, είχαν περάσει όμως πολλά χρόνια από την τελευταία μου επίσκεψη, αν και είναι από τους αγαπημένους οινικούς προορισμούς.
Η αίσθηση που σου δίνει ο χώρος υποδοχής είναι οικεία, καθώς όλα μοιάζουν ίδια στο πέρασμα του χρόνου. Γύρω από τους τοίχους, ράφια γεμάτα με παλιές φιάλες. Τα ξύλινα τραπέζια με τις σκουρόχρωμες καρέκλες στο πρώτο επίπεδο, το λουστραρισμένο πάτωμα νομίζεις ότι μυρίζει βερνίκι.

Η οινοποιία Μπουτάρη έχει έτος ίδρυσης το 1879 και συνεχίζει μέχρι σήμερα. Με αλλαγές, με νέα σχήματα, με μια πορεία στον χρόνο που εμπνέει σεβασμό. Το οινοποιείο στη Στενήμαχο λειτουργεί από το 1978.
Το πιο σύγχρονο κομμάτι αυτής της ιστορίας απλώνεται μπροστά σου, πάνω στο μεγάλο τραπέζι όπου ξαπλώνουν φιάλες από Νάουσες από το 1968 μέχρι σήμερα.

Η επίσκεψή μας έχει επαγγελματικό χαρακτήρα, όμως η συνάντηση με δύο γνώριμους ανθρώπους την κάνει άκρως φιλική. Ο Βασίλης Γεωργίου, οινολόγος στη Boutari από το 2007, και ο Παναγιώτης Κυριακίδης, που εδώ και λίγο καιρό έχει αναλάβει όλη την εποπτεία για το οινικό κομμάτι της εταιρείας «Ελληνικά Οινοποιεία» των αδελφών Γεωργιάδη, στα χέρια των οποίων έχει περάσει πλέον η Boutari. Έχουν προσέξει με ευλάβεια και την παραμικρή λεπτομέρεια για να μας κάνουν να νιώσουμε την αίσθηση της φιλοξενίας.

Μικρή ομάδα, λίγος χρόνος, είναι συνθήκες που θα μπορούσαν να γίνουν πιεστικές, όμως  γρήγορα ξεπερνιούνται. Τα κρασιά της γευσιγνωσίας, ανοιγμένα και απλωμένα μπροστά μας, δείχνουν ότι δεν έχουν επιλεγεί τυχαία. Ξεκινάμε με Ασύρτικο από τη Γουμένισα και προχωράμε στα Ξινόμαυρα: ροζέ Δίανθος 2024 και Νάουσσα 2022. Ακολουθεί το 1879 Legacy του 2017 και κάπου εκεί τελειώνουν οι τρέχουσες χρονιές κι αρχίζει το μαγικό ταξίδι στον χρόνο. Απ’ αυτά που μόνο μεγάλα οινοποιεία μπορούν να παρουσιάσουν – και η Boutari σίγουρα ξέρει αυτό το παιχνίδι καλύτερα από οποιονδήποτε.

Το Grand Reserve του 2013, στην επανέκδοσή του, ανοίγει έναν κύκλο συζήτησης για την αντοχή στον χρόνο και την αξία του vintage. Πολύ γρήγορα τα πράγματα αλλάζουν εντελώς καθώς μπαίνουμε στην τελευταία τριάδα κρασιών, δοκιμασμένων παράλληλα, σαν ένα flight όπου είχες την ευκαιρία να επιστρέφεις στο προηγούμενο και να το συζητάς. Έχουμε μπει σε άλλη διάθεση, απόλαυσης των κρασιών.

Η Φιλυριά του 2008, ένα κρασί από Ξινόμαυρο και Νεγκόσκα, με σταφύλια που προέρχονται από τον ιδιόκτητο αμπελώνα της εταιρείας, φυτεμένο το 1991. Δίνει ακόμα φρούτο στο στόμα χωρίς να έχει χάσει ίχνος από τη δύναμή της. Το Grand Reserve του 1998, ανοιγμένο ώρες πριν, μας περιμένει για να το αποθεώσουμε. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας κλασικής μεγάλης Νάουσας. Και ντομάτα και ελιά και σύκο. Και στο τέλος το Ξινόμαυρο του 1994, μεταγγισμένο από την τύπου Bordeaux φιάλη στην καράφα, γεμίζει τα ποτήρια μας. Σπουδαίο κρασί, από μόνο του μια εμπειρία και μια ακόμα τρανή απόδειξη για τις δυνατότητες παλαίωσης των κρασιών της Νάουσας.

Τα κρασιά που δοκιμάσαμε προήλθαν από τις οινοθυρίδες των υπογείων κελαριών του οινοποιείου, όπου φυλάσσονται οι παλιές σοδειές. Για άλλη μια φορά φαίνεται ότι η αξία του κλασικού δεν αλλάζει ποτέ.