Περπατώντας χθες στην πλατεία Κολωνακίου και περνώντας μπροστά από την κάβα Mr. Vertigo, θυμήθηκα το εξαιρετικό ομώνυμο μυθιστόρημα του Paul Auster και τον ρόλο που παίζει το κρασί σε αυτό.
5 + 1 προβλέψεις και νέες τάσεις για τον συναρπαστικό κόσμο του κρασιού.
Η εποχή του τρύγου, που ανάλογα με την ποικιλία του σταφυλιού, τη θέση του αμπελιού και το μικροκλίμα της περιοχής διαρκεί από το τέλος του καλοκαιριού έως την καρδιά του φθινοπώρου, αντιπροσωπεύει το τέλος μιας φάσης και την αρχή μιας νέας.
Το 1998, η κοινωνιολόγος και οικονομολόγος καθηγήτρια Juliet Schor του Πανεπιστημίου της Βοστώνης διατύπωσε τη θεωρία που έμελλε να μείνει γνωστή με τη φράση «lipstick effect».
Σε ελεύθερη απόδοση περιγράφουμε την κατάσταση κατά την οποία οι χώρες βιώνουν μια ξαφνική μεγάλη αύξηση του εισοδήματος, με συνέπειες που μπορεί να αποβούν τελικά επιζήμιες.
Καθώς ένα ακόμη καλοκαίρι «έριξε αυλαία» και έχοντας ακόμη νωπές τις αναμνήσεις από τις στιγμές που μας χάρισε, θέλω να μοιραστούμε κάποιες σκόρπιες σκέψεις που μου γεννήθηκαν αναφορικά με το κρασί και τον κόσμο του και ίσως να επιχειρήσουμε να αναζητήσουμε και μια –έστω και κάπως ανορθόδοξη– σύνδεση των σκέψεων αυτών.
Ένας καλός φίλος συνηθίζει να λέει ότι σε αυτή τη χώρα κατοικούν οι Κρητικοί και οι άλλοι. Εγώ, μη όντας Κρητικός, τοποθετώ αυτή τη δήλωση στην κατηγορία αντίστοιχων που προσδιορίζουν την Αρκαδία ως την κοιτίδα του κόσμου ή διατείνονται ότι σαν τη Χαλκιδική δεν έχει.
Ο οινοτουρισμός είναι μια πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία. Για όποιον οινόφιλο δεν είχε ποτέ την τύχη μέχρι σήμερα να επισκεφθεί κάποιο οινοποιείο, είναι σίγουρο ότι στην πρώτη κιόλας επίσκεψή του θα εντυπωσιαστεί από τα βαρέλια, τις δεξαμενές, τα χιλιάδες μπουκάλια, τις μυρωδιές, τη θερμοκρασία και φυσικά τα αμπέλια που το περιστοιχίζουν.
Αναμφισβήτητα, ο οινοτουρισμός αποτελεί έναν κλάδο που πληγώθηκε βαθιά από την πανδημία τα τελευταία δύο χρόνια.
Ανήκω κι εγώ στην πολυπληθή κατηγορία των συν-Ελλήνων που αγαπάμε ιδιαίτερα τη γειτονική Ιταλία και καθετί το ιταλικό και με ενθουσιασμό αγκαλιάζουμε το ρητό «una faccia una razza», το οποίο βέβαια, έχοντας διαχρονικά την ευκαιρία να συναναστραφώ πολλούς Ιταλούς, δεν πέτυχα ποτέ ούτε έναν που να το πρεσβεύει ή να το ασπάζεται.
Για τους περισσότερους από εµάς υπάρχουν κάποια πράγµατα τα οποία µε έναν τρόπο καθαρά συµβολικό, και ίσως στα όρια του υπερβατικού, µοιάζουν να ακολουθούν µαζί µας «βίους παράλληλους». Θα µπορούσε άραγε ένα από αυτά να είναι ένα κρασί;
O Γιώργος Βελισσάριος μας ταξιδεύει στο Buenos Aires και μας συστήνει τον μεγάλο έρωτά του τα Malbec!
