Δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτει τέτοιο τηλέφωνο στην εταιρία εμπορίας κρασιών. Είναι αρχή του χρόνου, αν όχι Ιανουάριος τότε σίγουρα Φεβρουάριος, και ακούμε το εξής: «μήπως έχετε λευκά κρασιά της χρονιάς του 2016»; Η σιωπή από την άλλη άκρη της γραμμής σπάει, μετά από λίγο, από την ερώτηση: «γιατί»; «Γιατί μας έχουν πει πως το λευκό κρασί πρέπει να πίνεται την χρονιά παραγωγής του, άρα αφού έχουμε 2016, τότε πρέπει να πίνουμε κρασιά λευκά του 2016»!
Ακόμη και στο νότιο ημισφαίριο, που κάνουν τρύγο έξι μήνες πριν από εμάς, τα σταφύλια δεν έχουν ακόμη μαζευτεί από το αμπέλι. Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουμε οι Έλληνες με το κρασί είναι το ότι πιστεύουμε πως τα λευκά κρασιά, ειδικά τα Ελληνικά λευκά κρασιά, δεν παλαιώνουν. Τίποτε δεν είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Η Ελλάδα είναι τυχερή που έχει πολυάριθμες λευκές ποικιλίες υψηλής ποιότητας, αρκετές με δυνατότητα παλαίωσης. Το Ασύρτικο ίσως οδηγεί την κούρσα, με πολλές Σαντορίνες δέκα και πλέον Μαΐων να βάζουν κάτω Chablis Grand Cru με τιμή πολλαπλάσια. Όμως, υπάρχουν αρκετά κρασιά από Μαλαγουζιά, ορεινό Ροδίτη, Σαββατιανό, ακόμη και Ρομπόλα και Βηλάνα, που είναι σε εξαιρετική φόρμα ακόμη και μετά τα πέμπτα γενέθλιά τους, αρκεί να προέρχονται από παραγωγό που ξέρει τι κάνει και δουλεύει σκληρά αλλά και με υπομονή στο αμπέλι και στο κελάρι. Για Ελληνικά κρασιά από Γαλλικές ποικιλίες, όπως το Sauvignon Blanc και το Chardonnay, ειδικά για τα κρασιά που έχουν ωριμάσει σε βαρέλι, η κουβέντα αγγίζει τα όρια του αυταποδείκτου.
Ας σας δώσω ένα παράδειγμα από το Μοσχοφίλερο. Ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί οπαδοί των παλαιωμένων λευκών θα βάλουν ένα ερωτηματικό στο Μοσχοφίλερο. «Είναι μια αρωματική ποικιλία που σίγουρα θέλουμε να την πιούμε φρέσκια και μόνο έτσι». Το 2013 ήρθαν στην Ελλάδα για επίσκεψη 25 Masters of Wine, έμειναν στην χώρα μας για μια εβδομάδα και δοκίμασαν πάνω από 350 κρασιά, από όλες τις περιοχές. Κάποιο βράδυ στο Ναύπλιο είχαμε οργανώσει ένα δείπνο που το είχαμε ονομάσει “The Moschofilero Dinner” αφού θα δείχναμε μόνο Μοσχοφίλερο. Όταν μίλαγα με τους παραγωγούς για το τι κρασιά θα δείξουμε, ο Γιάννης Βογιατζής, ο Διευθύνοντας Σύμβουλος της Μπουτάρης Οινοποιητική, μου πρότεινε να φέρει το Μοσχοφίλερο Μπουτάρη του 2012, αλλά και μια πιο παλιά χρονιά. Το μυαλό μου πήγε σε ένα 2011, άντε ένα 2010. Όταν φτάσαμε στο εστιατόριο, πήγα να δω τα κρασιά που είχαν έρθει, είδα και το κρασί που μου είχε πει ο Γιάννης και πάγωσα. Ήταν της εσοδείας του 1997 – ένα Μοσχοφίλερο 16 ετών. Όταν το δοκίμασα, δηλαδή ελάχιστα δευτερόλεπτα από την στιγμή που το είδα, η καρδιά μου πήγε στην θέση της, γιατί κατάλαβα πως ήταν μια κίνηση-ματ, αλλά και ταυτόχρονα φτερούγησε, αφού το κρασί ήταν εξαιρετικό. Η γνωστή έντονα αρωματική διάσταση του Μοσχοφίλερου μπορεί να είχε χαθεί, αλλά τα αρώματα που είχαν μείνει ήταν πολύπλοκα, ιδιαίτερα, διακριτά και διακριτικά. Στο στόμα, η φρεσκάδα, το ελαφρύ σώμα και η κοφτερή οξύτητα ήταν εκεί που τα είχαμε αφήσει το 1998…
Όταν έφυγαν οι 25 MWs από την Ελλάδα, τους ζήτησα να μου στείλουν ένα Top Ten από τα 350 κρασιά που δοκίμασαν κατά την παραμονή τους. Δεν υπήρχε ούτε ένας MW που να μην είχε βάλει αυτό το γέρικο Μοσχοφίλερο μέσα στην αγαπημένη του δεκάδα. Έτσι, την επόμενη φορά που θα βρεθείτε απέναντι σε μια φιάλη Ελληνικού λευκού κρασιού που δεν είναι από το 2015, αλλά από μια παλαιότερη εσοδεία, δώστε της μια ευκαιρία. Μπορεί να σας εκπλήξει ευχάριστα. Μην νιώθετε ότι κάνετε χάρη στην φιάλη. Μάλλον στον εαυτό σας θα την κάνετε. g
