Μπορεί το κρασί να αποτελέσει νότα αισιοδοξίας σε μια περιοχή που, επί δεκαετίες τώρα, σπαράσσεται από συγκρούσεις; Τα νέα που φτάνουν από τη Μέση Ανατολή έχουν πάντα να κάνουν με βία και θάνατο. Δύσκολα μπορεί να βάλει κανείς το κρασί σε αυτή την εικόνα. Δύσκολο καν να το σκεφτεί.

Και όμως. Άνθρωποι που ζουν στον Λίβανο, στο Ισραήλ, στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, εκεί που εδώ και ενάμιση χρόνο παίζεται μία ακόμη τραγική πράξη του δράματος που ακούει στο όνομα «Μεσανατολικό», παλεύουν καθημερινά να επιβιώσουν μέσα σε συνθήκες άγριες, άγνωστες σε όλους εμάς.

Και το κρασί είναι το όχημά τους για να βγουν από το βαθύ τούνελ της καταστροφής και του θανάτου.

Μιλάμε για μια περιοχή που έχει βαθιά παράδοση στην αμπελοκαλλιέργεια και την οινοποίηση, με ρίζες που χάνονται μέσα στους αιώνες, ρίζες που κάθε ένας από τους λαούς που πέρασαν από εκεί διεκδικεί για τον εαυτό του.

Το κρασί λέγεται ότι φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, όμως στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής δεν είναι και τόσο σίγουρο. Ωστόσο, υπάρχουν άνθρωποι που καλλιεργούν αμπέλια, οινοποιούν το κρασί τους και ονειρεύονται, σε πείσμα των αδιανόητων προκλήσεων που δημιουργούν οι συνθήκες πολέμου.

Γνωρίσαμε δύο από αυτούς και εκείνο που μας εξέπληξε περισσότερο είναι η αποφασιστικότητά τους να ξεπερνούν τις προκλήσεις και να προχωρούν μπροστά, χωρίς καμία διάθεση να παραστήσουν τους ήρωες.

Αναζητούν τις ρίζες τους, ακολουθώντας το αόρατο νήμα της Ιστορίας, σε έναν τόπο σταυροδρόμι πολιτισμών, που αποτελεί και την πηγή των δεινών τους.

DOMAINE DES TOURELLES

Στην κοιλάδα Bekaa, στην καρδιά του Λιβάνου και σε υψόμετρο που ξεπερνά τα 1.000 μ., χτυπά η καρδιά της οινοπαραγωγικής ζώνης μιας χώρας που επί δεκαετίες τώρα σπαράσσεται από συνεχείς συγκρούσεις.

Εκεί βρίσκεται και το παλαιότερο οινοποιείο της χώρας, με έτος ίδρυσης το 1866 από τον Γάλλο μηχανικό François-Eugène Brun, ο οποίος ήρθε από τη Γαλλία, ερωτεύτηκε την περιοχή και, εγκαταλείποντας την καριέρα του μηχανικού, αποφάσισε να ασχοληθεί με την παραγωγή κρασιού.

Σήμερα το οινοποιείο, η παραγωγή του οποίου φτάνει τις 800.000 φιάλες ετησίως, έχει περάσει στα χέρια της οικογένειας Issa-el-Khoury, η νεότερη γενιά της οποίας «τρέχει» το παλαιότερο οινοποιείο του Λιβάνου.

Έχοντας μόλις επιστρέψει από το Wine Fair του Παρισιού, ο οινολόγος του κτήματος Faouzi Issa μίλησε στο Grape για την παράδοση της οινοπαραγωγής στη χώρα του, αλλά και για τις τεράστιες προκλήσεις που αντιμετωπίζει ένας οινοποιός που προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του σε συνθήκες πολέμου.

«Ο Λίβανος είναι λίγο σαν τον καιρό του: όταν είναι καλός, όλοι είναι έξω. Μόλις τα πράγματα ηρεμούν, όλοι έρχονται πίσω. Για το φετινό καλοκαίρι τα πάντα είναι γεμάτα, οι Λιβανέζοι της διασποράς είναι έτοιμοι να επιστρέψουν στην πατρίδα τους», ξεκινά η κουβέντα μας με μια αισιόδοξη νότα, μετά από έναν εξαιρετικά δύσκολο ενάμιση χρόνο.

Τα πράγματα φαίνεται όντως να έχουν ηρεμήσει. Πριν από λίγο καιρό αποσύρθηκαν τα ισραηλινά στρατεύματα από το μεγαλύτερο μέρος του νότιου Λιβάνου, η χώρα διαθέτει νέο πρόεδρο, η Χεζμπολάχ μοιάζει να έχει αποδυναμωθεί.

«Ας περιμένουμε να δούμε όμως», είναι το προσεκτικό σχόλιο του Faouzi, ο οποίος έχει δει την ιστορία να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.

«Είμαστε ένας φιλειρηνικός λαός, ζούμε σε μια υπέροχη χώρα με καταπληκτικό καιρό, σπουδαία ιστορία και παράδοση, γαστρονομία, κρασί· τα έχουμε όλα… Ο πόλεμος έρχεται να δημιουργήσει ένα ισοζύγιο, δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα…», μου λέει με αφοπλιστικό ρεαλισμό.

Η τελευταία σύρραξη βρήκε το Domaine des Tourelles, το οποίο διαθέτει ιδιόκτητους αμπελώνες στην κοιλάδα Bekaa, λίγο πριν από τον τρύγο.

«Μέχρι τότε τα πράγματα ήταν κάπως διαχειρίσιμα, όταν όμως ξεκίνησε ο τρύγος, η κατάσταση δυσκόλεψε πολύ. Τα ισραηλινά drones πετούσαν διαρκώς από πάνω, ήταν αδύνατο να μεταφέρουμε σταφύλια, αφού οποιαδήποτε μετακίνηση φορτηγών θεωρούνταν ύποπτη από τους Ισραηλινούς για μεταφορά όπλων προς τη Χεζμπολάχ και γίνονταν στόχος. Οι άνθρωποι ρίσκαραν τη ζωή τους για να μεταφέρουν τα σταφύλια στο οινοποιείο».

«Την ίδια στιγμή, βόμβες έπεφταν γύρω μας, κοντά στο οινοποιείο, ο κόσμος φοβόταν να έρθει να εργαστεί… Όμως ο τρύγος έγινε, το σταφύλι ήταν εξαιρετικό, κόστισε βέβαια δέκα φορές παραπάνω, αλλά ευτυχώς δεν είχαμε απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Τώρα ο πόλεμος τελείωσε και είμαστε αισιόδοξοι. Έτσι είναι η δική μας ζωή… Αφήνουμε πίσω τα χειρότερα και ξεκινάμε από την αρχή. Όμως τα συναισθήματα που δημιουργούν οι συνθήκες αυτές μένουν για πάντα στο υποσυνείδητο».

Ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει το Κτήμα και ο ίδιος προσωπικά τώρα που τα χειρότερα μοιάζουν να έχουν περάσει;

«Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι το γεγονός ότι δεν μπορούμε να πούμε ποτέ ότι είμαστε εκατό τοις εκατό σε συνθήκες ειρήνης.

Είμαστε μια χώρα που φιλοξενεί δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες, πρώτα από την Παλαιστίνη, στη συνέχεια από τη Συρία, με τεράστια οικονομικά προβλήματα, λειτουργούμε διαρκώς σε συνθήκες κρίσης.

Όμως κοιτάμε πάντα τη θετική πλευρά των πραγμάτων.

Τώρα που φαίνεται να λήγει και αυτός ο πόλεμος, ελπίζουμε ότι θα αρχίσουν να εισρέουν κεφάλαια από τις χώρες του Κόλπου αλλά και την Ευρώπη, για την ανοικοδόμηση.

Αρχίζουμε να βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ, μαζεύουμε όλο μας το κουράγιο για να επενδύσουμε στις επιχειρήσεις μας και να προχωρήσουμε μπροστά».

Τι είναι αυτό που κάνει την πατρίδα του και ειδικότερα την κοιλάδα της Bekaa, όπου βρίσκεται συγκεντρωμένη όλη η οινική παραγωγή, τόσο ιδιαίτερη;

Ρωτώ τον Faouzi, διακρίνοντας την επιθυμία του να στρέψουμε αλλού τη συζήτηση και να επικεντρωθούμε στην επόμενη ημέρα, αφήνοντας πίσω τις τραγικές συνθήκες του πολέμου. «Θεωρώ ότι ο Λίβανος έχει πέντε στοιχεία που τον κάνουν ξεχωριστό. Το πρώτο είναι ο ανθρώπινος παράγοντας, που είναι άμεσα συνδεδεμένος με τη φύση και την καλλιέργεια σε αυτή την κοιλάδα. Το δεύτερο είναι το υψόμετρο. Καλλιεργούμε αμπέλια σε υψόμετρο που ξεκινά από τα 1.000 και φτάνει τα 1.600 μ., δίνοντας κρασιά με εξαιρετικές οξύτητες, παρά το γεγονός ότι έχουμε ηλιοφάνεια 300 ημέρες τον χρόνο.

Παρότι δεν υπάρχει η σχετική πιστοποίηση, καλλιεργούμε οργανικά, χωρίς τη χρήση χημικών, γιατί δεν έχουμε ασθένειες.Το τρίτο είναι η ιστορία μας. Η κουλτούρα της οινοπαραγωγής χάνεται μέσα στους αιώνες σε αυτή την περιοχή, πάει πίσω στην αρχαιότητα. Τον θεό Βάκχο τον δανειστήκαμε από εσάς τους Έλληνες… Το τελευταίο είναι η ελπίδα. Μιλάμε τώρα για νέες μεθόδους για την παραγωγή κρασιού, όταν πριν από λίγες εβδομάδες βρισκόμασταν στο έλεος βομβαρδισμών. Είναι και αυτό ένα στοιχείο που μας διαφοροποιεί και συμβάλλει στη σύνθεση του αφηγήματος που βρίσκεται πίσω από την παραγωγή των κρασιών μας».

Σήμερα, στην κοιλάδα Bekaa δραστηριοποιούνται περίπου 80 οινοποιεία, με συνολική παραγωγή, σύμφωνα με τον Faouzi, περίπου 13-15 εκατομμυρίων φιαλών ετησίως.

Παρά το γεγονός ότι ο Λίβανος, κατά την άποψή του, δεν διεκδικεί τον τίτλο της χώρας που γέννησε την αμπελοκαλλιέργεια, εντούτοις η συμβολή του στην εμπορία του κρασιού από την αρχαιότητα έως σήμερα έχει υπάρξει πολύ σημαντική. Τα τελευταία 25-30 χρόνια, η οινοπαραγωγή έχει εκμοντερνιστεί, με την υιοθέτηση σύγχρονων μεθόδων οινοποίησης. Οι ποικιλίες που καλλιεργούνται στο Domaine des Tourelles είναι κυρίως γαλλικές: Syrah, Grenache, Cabernet Sauvignon, Carignan, Viognier, Sauvignon Blanc. Ιδιαίτερη όμως έμφαση δίνεται στην ποικιλία Cinsault, που φαίνεται να έχει προσαρμοστεί τέλεια στην περιοχή και δίνει, όπως λέει ο Faouzi, ένα κρασί πολύ διαφορετικό από εκείνα της Γαλλίας.

«Την αποκαλώ την υιοθετημένη μας ποικιλία. Δίνει ένα κρασί με εκπληκτικές οξύτητες από αμπέλια ηλικίας 70 χρόνων, το οποίο μπορώ να το συγκρίνω με Pinot Noir». «Σε ό,τι αφορά τις γηγενείς ποικιλίες, υπάρχουν και έχουμε αρχίσει να κάνουμε κάποιες έρευνες σε συνεργασία με κάποια πανεπιστήμια. Δυστυχώς, λείπει η υποστήριξη από το κράτος, που τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιεί κάθε διαθέσιμο πόρο για να διαχειρίζεται τις συνθήκες κρίσης που δημιουργούν οι συνεχόμενοι πόλεμοι. Ελπίζουμε, όμως, ότι στο μέλλον θα γίνει κάτι και σε αυτόν τον τομέα».

Ολοκληρώνοντας την κουβέντα με τον Faouzi, τον ρωτώ τι μήνυμα θα ήθελε να στείλει στον υπόλοιπο κόσμο σε σχέση με τον Λίβανο και όλα τα δεινά που έχει περάσει αυτή η χώρα.

«Το μήνυμά μου είναι ξεκάθαρο. Αν θέλετε να δοκιμάσετε ένα ποτήρι κρασί από μια χώρα που παράγει κρασιά εξαιρετικά ισορροπημένα και με πολύ καλή σχέση ποιότητας και τιμής, μη διστάσετε.

Όμως θα σας προέτρεπα να επενδύσετε σε ένα εισιτήριο και να έρθετε στον Λίβανο, να γνωρίσετε από κοντά την κουλτούρα και τη γαστρονομία μας και να γευτείτε αυτά τα κρασιά στον τόπο τους. Δεν θα το μετανιώσετε!»

PHILOKALIA

Ένα οινοποιείο δημιούργημα του Παλαιστίνιου Sari Khoury στη Δυτική Όχθη, μια πολεμική ζώνη συνώνυμη της βίας και των συγκρούσεων. Μια περιοχή που ακόμη και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δοκιμάζεται από την απόφαση του ισραηλινού στρατού να προχωρήσει στη χρήση τεθωρακισμένων για πρώτη φορά μετά από δύο δεκαετίες…

Αδύνατον να συσχετίσει κανείς τον βασανισμένο αυτόν τόπο με την καλλιέργεια, πόσω μάλλον με την αμπελοκαλλιέργεια και την παραγωγή κρασιού. Και όμως…

Η οικογένεια του Sari ανήκει σε μειονότητα, είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, και ο ίδιος μεγάλωσε στην Ιερουσαλήμ και τη Βηθλέεμ. Σπούδασε αρχιτεκτονική στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη συνέχεια εργάστηκε στο Παρίσι ως αρχιτέκτονας, ολοκληρώνοντας παράλληλα μεταπτυχιακές σπουδές στη διοίκηση επιχειρήσεων.

Στην ελληνορθόδοξη παράδοση οφείλεται και η επιλογή του ονόματος του οινοποιείου του.

«Πρόκειται για μια συλλογή κειμένων που γράφτηκαν από τον 4ο έως τον 8ο αιώνα από Ελληνορθόδοξους μοναχούς στο όρος Σινά και στον Άθω. Για μένα το όνομα αυτό [σ.σ. φίλος + κάλλος] αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο την ομορφιά που κρύβεται σε αυτό το project», μου εξηγεί καθώς εμφανίζεται στην οθόνη μου μέσα από το οινοποιείο του.

Από την αρχή της επικοινωνίας μας είναι σαφές ότι ο Sari Khoury δεν θέλει να επικεντρώσει την κουβέντα μας στον πόλεμο.

«Η δουλειά μου δεν αντικατοπτρίζει μια ζώνη πολέμου ούτε εγώ είμαι poster boy μιας ηρωικής οινοποίησης σε συνθήκες πολέμου. Για μένα το κρασί που παράγω είναι το όχημα αλλά και η απόδειξη ότι ένας διαφορετικός τρόπος σκέψης και η αφοσίωση σε ένα έργο μπορούν να βελτιώσουν τις αξίες μιας κοινωνίας συνολικά. Το project Philokalia αποτελεί μια συνειδητή προσπάθεια ανατροπής υφιστάμενων ιδεών και προκαταλήψεων. Είμαστε περιτριγυρισμένοι από ισραηλινούς οικισμούς. Τι σημαίνει αυτό; Check points, απαγόρευση κυκλοφορίας… Πώς να φτάσεις στα αμπέλια σου; Τη φετινή χρονιά, λόγω των ακραίων συνθηκών, δεν μπορέσαμε να τρυγήσουμε ένα μεγάλο κομμάτι. Η παραγωγή μας μειώθηκε από τις 10.000 στις 3.000 φιάλες. Όμως το μεγαλύτερό μας πρόβλημα είναι η έλλειψη επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Δεν έχουμε καμία πρόσβαση, δεν έχουμε κανέναν τρόπο να επικοινωνήσουμε το μήνυμά μας».

«Το να κάνω κρασί σε αυτό το κομμάτι γης σημαίνει πολλά περισσότερα πράγματα. Για μένα έχει να κάνει με το πώς λειτουργεί μια κοινωνία και πώς μπορεί να χτίσει πάνω στις ευκαιρίες που της δίνονται. Ως αρχιτέκτονας έχω μάθει να διερευνώ τις δυνατότητες που μας δίνονται συνολικά ως κοινωνία και μέσα από αυτό το project έχω βρει τον τρόπο να αποδείξω τη θεωρία μου, ότι πάντα υπάρχουν δυνατότητες, πάντα υπάρχει η δυνατότητα να χαράξεις έναν άλλο δρόμο. Σε ό,τι αφορά την παραγωγή αυτή καθαυτή, θεωρώ ότι είναι μια τέχνη, σέβομαι απολύτως κάθε τέχνη που εμπεριέχει χειρωνακτική εργασία, σε μια εποχή που όλοι μιλάμε πολύ, αλλά κάνουμε λίγα».

Πώς, όμως, βρέθηκε ένας Παλαιστίνιος με σπουδές αρχιτεκτονικής στις Ηνωμένες Πολιτείες να οινοποιεί κρασιά στη Δυτική Όχθη;

H τυχαία γνωριμία του πατέρα του Sari με τον εικαστικό και διανοούμενο Nasser Soumi για τη δημιουργία μιας γκαλερί, υπό την αιγίδα της Αραβικής Τράπεζας στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, οδήγησε στην εμπλοκή του νεαρού τότε Sari στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό του κτιρίου. Το project δεν υλοποιήθηκε ποτέ και ο Sari Khoury βρέθηκε στο Παρίσι, όπου και ήρθε σε επαφή με τον κόσμο του κρασιού.

Στη διάρκεια πολύωρων συζητήσεων, ο μέντοράς του, ο οποίος έχει γράψει βιβλίο για την ιστορία του κρασιού στην Παλαιστίνη, αποκάλυψε ότι ως παιδί είχε όνειρο να δημιουργήσει το δικό του Κτήμα στα Υψίπεδα του Γκολάν, ένα όνειρο που γκρεμίστηκε με τον πόλεμο του 1967.

Εμπνεόμενος από αυτό και μέσα από διαρκείς κουβέντες και προβληματισμούς, ο Sari άρχισε να αναζητά και να διαβάζει για τις γηγενείς ποικιλίες της πατρίδας του, η οποία έχει ιστορία στην οινοποίηση που χάνεται στα βάθη των αιώνων και φτάνει πίσω μέχρι την εποχή των αρχαίων Φοινίκων. Έχοντας μελετήσει την κληρονομιά αυτή, ο Sari Khouri αποφάσισε να αναζητήσει στην περιοχή της Δυτικής Όχθης κομμάτια γης όπου βρίσκονταν ακόμη αμπέλια με γηγενείς ποικιλίες που δεν είχαν ποτέ καλλιεργηθεί, αφού η παράδοση της αμπελοκαλλιέργειας, λόγω των συνθηκών που διαμορφώθηκαν κατά τον 20ό αιώνα στην περιοχή, είχε χαθεί. Πρωτοπόρος στην αναζήτηση αυτών των γηγενών ποικιλιών και με πενιχρά μέσα λόγω των συνθηκών στη Δυτική Όχθη, ο Khouri οινοποιεί σήμερα τις ποικιλίες αυτές και δημιουργεί τρεις ετικέτες: το πορτοκαλί Grapes of Wrath, το ερυθρό Anima Syriana και το επίσης ερυθρό Stubborn Saints.

«Εγώ θέλω πρώτα τα κρασιά μου να εκτιμηθούν γι’ αυτό που είναι και μετά συζητάμε για τις ποικιλίες. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι υπάρχει μια σύγχυση σχετικά με την πολιτιστική μας κληρονομιά μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, γίνεται μια προσπάθεια να σβηστεί η Ιστορία και να ξαναγραφτεί, η γη μας απειλείται, συνεπώς δεν θέλω να διακινδυνεύσω την κληρονομιά αυτή αποκαλύπτοντας οποιαδήποτε πληροφορία. Το δικό μας κεφάλαιο είναι ο πειραματισμός και η έρευνα, δεν έχουμε ούτε branding ούτε marketing, οπότε για την ώρα τουλάχιστον ας επικεντρωθούμε μόνο στην ποιότητα αυτού που βρίσκεται μέσα στη φιάλη».

Επιστρέφοντας στην αρχή της κουβέντας μας, ξαναρωτώ τον Sari ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή του από τότε που ξεκίνησε αυτό το τολμηρό εγχείρημα σε μια περιοχή όπου ακόμη και η απλή επιβίωση είναι ένας καθημερινός αγώνας και σίγουρα δεν είναι δεδομένη.

«Έχουμε αναπτύξει εδώ και δεκαετίες μηχανισμούς που μας επιτρέπουν να αντεπεξέλθουμε στις συνθήκες», μου απαντά. «Δεν διαφέρω σε τίποτα από οποιονδήποτε άλλο Παλαιστίνιο που προσπαθεί να προστατεύσει τη γη του και να φροντίσει την οικογένειά του. Και σίγουρα όσοι ασχολούνται με τη γη είναι και οι πιο ανθεκτικοί, αυτό ισχύει παντού.

Ο πατέρας μου επέζησε από τις δύο Ιντιφάντες, έπρεπε να θρέψει την οικογένειά του μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, γι’ αυτόν τον λόγο απορρίπτω την απογοήτευση που νιώθει η δική μου γενιά. Πριν από εμάς κάποιοι πάλεψαν για να μπορούμε να είμαστε εμείς εδώ· το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς. Είμαι ευτυχής που βρίσκομαι εδώ, στη Δυτική Όχθη, όλη αυτή η προσπάθεια μου δίνει ένα τεράστιο αίσθημα ελευθερίας έκφρασης. Φυσικά και υπάρχει τίμημα. Όμως αυτές είναι οι συνθήκες που μου δόθηκαν στη ζωή, με αυτές θα πορευτώ».

Τι ονειρεύεται για το μέλλον;

«Θέλω να ζω μια γεμάτη, ολοκληρωμένη ζωή όταν σταματήσει ο πόλεμος. Θέλω να νιώθω τη σύνδεση με τις παλαιστινιακές μου ρίζες. Για μένα, τo Philokalia είναι η γιορτή των ευκαιριών. Εδώ δεν έχουμε να πατήσουμε σε μια πυραμίδα, εμείς είμαστε που δημιουργούμε τη βάση».

NIR OZ

Η οινική παραγωγή του Ισραήλ δεν έμεινε αλώβητη από τον πόλεμο που ξέσπασε μετά την 7η Οκτωβρίου 2023 και την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς. Με τη χώρα σε κατάσταση πολέμου, οι πωλήσεις βρέθηκαν στο ναδίρ, πολλοί εργαζόμενοι στα οινοποιεία και στα αμπέλια κλήθηκαν να υπηρετήσουν στον στρατό και κάποια από τα οινοποιεία, κυρίως στο βόρειο Ισραήλ, υπέστησαν ζημιές από τους πυραύλους της Χεζμπολάχ, ενώ κάποια, όπως το οινοποιείο Avivim στη Γαλιλαία, καταστράφηκαν ολοσχερώς.

Ο Sary Khoury δοκιμάζει το κρασί του. Μια ιστορία, ωστόσο, ξεχώρισε ανάμεσα σε όλες τις άλλες, σε αυτές τις τραγικές συνθήκες που δημιουργεί η συνεχιζόμενη βία στη Μέση Ανατολή. Ο Gideon Pauker ήταν ένας φιλήσυχος κάτοικος του κιμπούτς Nir Oz, στα όρια του Ισραήλ με τη Λωρίδα της Γάζας. Λάτρης του κρασιού, είχε δημιουργήσει ένα μικρό οινοποιείο στο χωριό όπου είχε επιλέξει να ζει μαζί με άλλους προοδευτικούς Ισραηλινούς.

Είχε παρακολουθήσει μαθήματα οινοποίησης και ακολουθούσε φανατικά τις γευστικές δοκιμές που οργάνωνε ο Haim Gan, στενός φίλος της οικογένειας, ο οποίος θεωρείται ο γκουρού των οινόφιλων στο Ισραήλ και πρεσβευτής των ισραηλινών κρασιών στο εξωτερικό. Σε ηλικία 80 ετών, ο Gideon Pauker ήταν ένα από τα θύματα της Χαμάς, που εισήλθε στο κιμπούτς την 7η Οκτωβρίου και τον δολοφόνησε βάναυσα μαζί με τρεις ακόμη φίλους του στην ίδια ηλικία. Μέσα σε όλα όσα διαδραματίστηκαν στη συνέχεια, το κρασί ήταν βεβαίως το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόταν η οικογένεια του Pauker.

O Gan, ωστόσο, θυμήθηκε ότι τη στιγμή του θανάτου του, ο φίλος του άφησε πίσω του το κρασί από τη συγκομιδή του 2022, το οποίο παλαίωνε στα βαρέλια, και το κρασί από τον τρύγο του 2023, που είχε ολοκληρώσει τη ζύμωση.

Με τη σύμφωνη γνώμη της οικογένειας, ο Gan κινητοποίησε οινοποιούς από άλλα σημεία του Ισραήλ και με διαμετρικά αντίθετες πολιτικές απόψεις –έναν θρησκευόμενο και έναν κοσμικό οινοποιό– για να σωθεί η παραγωγή. Τα αμπέλια, στα σύνορα με τη Γάζα, είχαν υποστεί ζημιές, αλλά με λίγη φροντίδα θα συνέρχονταν, ενώ στο οινοποιείο χρειάστηκαν επίμονες προσπάθειες, επικεφαλής των οποίων τέθηκε ο εγγονός του Pauker. Το κρασί εμφιαλώθηκε και παρουσιάστηκε στον διαγωνισμό Terravino Awards, την πιο σημαντική διεθνή διοργάνωση κρασιού στο Ισραήλ.

To Nir Oz 2022 είναι ένα χαρμάνι Cabernet Sauvignon, Petit Verdot και Syrah. Μία από τις φιάλες τοποθετήθηκε στο σημείο ενταφιασμού του Gideon Pauker, όπου θα τον συντροφεύει για πάντα. Ο κύκλος έκλεισε και το μικρό οικογενειακό οινοποιείο βρήκε άξιο συνεχιστή στο πρόσωπο του Gal Pauker.