Το μακρινό 2000 είχα βρεθεί στην Τοσκάνη, σε ένα από τα πρώτα μου επαγγελματικά ταξίδια με θέμα το κρασί. Είχα διαβάσει με θρησκευτική ευλάβεια για ένα ιστορικό μαγαζί της Φλωρεντίας, την Cantinetta Antinori.
Τα τελευταία χρόνια διακρίνω έναν αναβρασμό στην παραγωγική διαδικασία του κρασιού τόσο στις παραδοσιακές ευρωπαϊκές χώρες όσο και στις χώρες του Νέου Κόσμου, ο οποίος νομοτελειακά θα επηρεάσει το κρασί που θα κυλήσει στα ποτήρια μας και πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να τον ψηλαφήσουμε.
Since the very first moment of the very first trip, one thing has remained clear to me, something that, over time, hasn’t changed at all: Santorini is the ultimate terroir.
Τα λεγόμενα φθηνά κρασιά εμφανίστηκαν στη ζωή μας κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και –για να είμαστε ειλικρινείς– η φρενίτιδα με την οποία τα αναζητούσαμε την περίοδο των capital controls, λίγα χρόνια μετά, έγινε μανία αποφυγής σε οτιδήποτε μας θύμιζε οικονομικές δυσχέρειες και γενικώς δύσκολες καταστάσεις.
Υπάρχουν κρασιά με τόσο έντονο το στοιχείο του ξύλου στα οργανοληπτικά τους χαρακτηριστικά, που δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι πίνεις…
How well can Greek wine do internationally when sharing a wine rack with varieties from France, Italy, Spain and the New World countries? We take an introspective look at where Greek wine is at today.
Over the last few decades, Greece has produced some very lovely and well-made wines.
H Σαντορίνη είναι το απόλυτο terroir. ‘Εχει όλα τα δεδομένα που διαμορφώνουν ένα αξιομνημόνευτο και σπουδαίο κρασί.
Επιλέγοντας ένα μπουκάλι κρασί δεν επιλέγουμε μόνο το περιεχόμενο. Πίσω από την ετικέτα κρύβεται μια ολόκληρη ιστορία.
