Μιλούσα πρόσφατα με την πολύ καλή μου φίλη Κοραλία, που διατηρεί από το μακρινό 1968 το ιστορικό οινοποιείο Castell’in Villa στην περιοχή της Τοσκάνης. Δυστυχώς, το τελευταίο διάστημα αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα που δεν της επιτρέπουν να κατεβαίνει τα σκαλιά του κελαριού της.
Όπως πολύ χαρακτηριστικά μού γκρίνιαζε, αυτό που της λείπει περισσότερο από καθετί είναι η μυρωδιά της καντίνας… Μου φάνηκε τόσο γλυκό, τόσο ρομαντικό και η αλήθεια είναι πως το ζύμωνα για αρκετές ημέρες στο μυαλό μου. Αρχικά σκέφτηκα πόσο ευλογημένος είμαι που έχω τους φίλους μου, οι οποίοι στο πέρασμα του χρόνου μού έχουν χαρίσει αντίστοιχες όμορφες κουβέντες και στιγμές να θυμάμαι.
Υποσυνείδητα, θυμήθηκα τον Κωνσταντίνο που, όπως έγραφε στο μήνυμά του, αν και πολύ κουρασμένος ήθελε ένα τραπέζι για τον εαυτό του, γιατί δεν μπορούσε να αντισταθεί στο Brunello di Montalcino του Baricci, τη φίλη μου την Αίγλη, που πριν από κάποια χρόνια οδηγούσε με χιονολάστιχα εν μέσω χιονόπτωσης προς την Enoteca στη λεωφόρο Πεντέλης για το προκαθορισμένο ραντεβού-tasting με το Romanée-Conti, τον Μανώλη, που βλέπει εφιάλτες με διαρρήκτες να του κλέβουν τη συλλογή, τον Γιώργο, που εδώ και χρόνια έχει διαλέξει ακόμα και το αμπέλι που θα ήθελε να ρίξουμε τη στάχτη του. Όπως και να έχει, ευχαριστώ όποιον Θεό έβαλε το χέρι του να διασταυρωθούν τα μονοπάτια μου με πραγματικά ωραίους ανθρώπους.
Σε δεύτερο χρόνο σκέφτηκα πως στη σύγχρονη πραγματικότητα, ενώ τα τραπέζια των wine bars είναι γεμάτα από connoisseurs, wine snobs, wine hipsters και κάθε λογής επαΐοντες του κρασιού, δείχνει να μην υπάρχει χώρος για κανενός είδους ρομαντική διάθεση. Αντιλαμβάνομαι πως η οινική σκηνή είναι εντελώς διαφορετική σε σχέση με το τι γινόταν πριν από δέκα-είκοσι χρόνια. Πλέον, ρουφάμε διαδικτυακά πολλές κιλοβατώρες γνώσης σε καθημερινή βάση, ενημερωνόμαστε επίσης από το διαδίκτυο για τις βαθμολογίες και τις τιμές των κρασιών, φωτογραφίζουμε και ανεβάζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα κρασιά που πίνουμε.
Ανάμεσα στην εποχή που γαλουχήθηκα οινικά και στο σήμερα έχει μεσολαβήσει μια αποκαθήλωση κατά κάποιον τρόπο της υπεροπτικής-ελιτίστικης προσέγγισης στο κρασί. Ο κύριος που θα μας πρότεινε κρασί με το φράκο και το tastevin στον λαιμό έχει φύγει από τη ζωή μας και καθημερινά στη θέση της βαρύγδουπης ετικέτας γαλλικού κρασιού βλέπουμε ολοένα και περισσότερες παιχνιδιάρικες, λιγότερο ακαδημαϊκές ετικέτες.
Ο φόβος μου είναι πως, ενώ συμφωνώ με την αποκαθήλωση του αυστηρού και απόμακρου οινικού προφίλ, φοβάμαι μη φτάσουμε στην άλλη άκρη, με την απόλυτη ισοπέδωση. Πιο ειδικά, το Chassagne Montrachet 1er cru Clos st Jean του M. Niellon μπορεί δικαίως για κάποιους από εμάς να ακούγεται δύσπεπτο, αλλά και το Yannis Chardonnay προσωπικά μού ακούγεται φοβερά ισοπεδωτικό για τη γοητεία που ο κόσμος του κρασιού οφείλει να ευαγγελίζεται.
Δοκιμάζουμε, πίνουμε, εμπορευόμαστε κρασιά, ενίοτε κάνουμε τους έξυπνους, αλλά προς Θεού ας μη χάσουμε τον ρομαντισμό μας.
