Ψυχροί, άρτια φυτεμένοι αμπελώνες, λες και τους έχει αλφαδιάσει έμπειρος μάστορας, γεμάτοι με λαχταριστά, γεμάτα ζωή σταφύλια. Είναι οι αυστριακοί αμπελώνες. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Αμπέλια που έχουν κάνει το καθήκον τους όλη τη χρονιά, έχουν ήδη ξεκινήσει να τρυγιούνται χειρωνακτικά τις δύο τελευταίες εβδομάδες στην περιοχή του Krems an der Donau, λίγα χιλιόμετρα έξω από τα βιεννέζικα ανάκτορα. Μερικοί παραγωγοί περιμένουν υπομονετικά να αυξηθούν λίγο παραπάνω τα σάκχαρα και να μειωθούν οι οξύτητες, που για τα δεδομένα της Ελλάδας είναι στον… Θεό. Άλλοι έχουν ξεκινήσει ήδη τον τρυγητό, μαζεύοντας τσαμπάκι τσαμπάκι τα μικρόρωγα σταφύλια, ενώ κάποιοι έχουν κόψει τις πρώτες παρτίδες με λίγο πιο άγουρο προφίλ, με σκοπό να προοριστούν για κομψά, αφρώδη κρασιά.

Πρόκειται για μια περιοχή γεμάτη από οινοποιούς με μεράκι, θέληση και χαμηλές παρεμβάσεις – έως και καθόλου – στις οινοποιήσεις τους· γεμάτη από σχετικά μικρού όγκου οινοποιεία και από ομάδες περιστασιακών εργαζομένων, επιλεγμένων από όλες τις γωνιές του κόσμου. Εδώ, ο τρύγος είναι μια διεθνής γιορτή, μια αφορμή για δημιουργία και γνωριμία με ανθρώπους από μακρινά μέρη. Μια τέχνη που ενώνει τους ανθρώπους, κάνοντάς τους να δουλεύουν για τον ίδιο σκοπό: το κρασί.

Η βασίλισσα των ποικιλιών στο Krems είναι το λευκό Grüner Veltliner, σχεδόν συνώνυμο με το κρασί ολόκληρης της χώρας, με πολυδύναμο χαρακτήρα και πράσινες ανταύγειες στο γλεύκος του. Πότε σε δεξαμενές, πότε σε δρυ, πότε μήλα, πότε αχλάδια· με μέτριο αλκοόλ, η ποικιλία μπορεί να σταθεί μόνη της και να στηρίξει το οινικό πρόσωπο της Αυστρίας.

Λόφοι με αμπελώνες, πεδιάδες με αμπελώνες, δίπλα στα σπίτια, κρυμμένοι ή φανεροί· οι σειρές στολίζουν όλη την περιοχή και τις ομοιόμορφες σοφίτες με κύρος. Στις αρχές του φθινοπώρου, σχεδόν όλοι είναι ακόμη φορτωμένοι με τη σοδειά, μέχρι να περάσουν οι τρυγητές να τα κόψουν, να δρομολογηθούν στο πιεστήριο και να πατηθούν με σύνεση για να γεμίσουν τις δεξαμενές. Λόγω των δροσερών νυχτών του φετινού Σεπτέμβρη, η κατάλληλη στιγμή είναι πιο αργοπορημένη από την περσινή χρονιά, που το «πικ» του τρύγου ίσως να είχε ήδη φτάσει.

Οι ντόπιοι φροντιστές των αμπελώνων παραδέχονται ότι η χρονιά τούς ταλαιπώρησε, με προσβολές από περονόσπορο που οδήγησαν αρκετή ποσότητα να μαραθεί πριν από την ώρα της. Όμως, χωρίς να το βάζουν κάτω, έχει κιόλας χτυπήσει η καμπάνα για τον τρύγο του 2025 στην Αυστρία.

Η περιοχή κατακλύζεται από βιοδυναμικούς παραγωγούς και προσεγγίσεις που, παραλαμβάνοντας τα σταφύλια, αφήνουν τις ζυμώσεις να «πάρουν μπροστά» μόνες τους – χωρίς εμβολιασμούς με ζυμομύκητες του εμπορίου, χωρίς προσθήκες βοηθητικών προϊόντων. Αφήνουν τους μικροοργανισμούς να κάνουν τα παγανιστικά τους παιχνιδίσματα και να παραδώσουν το δικό τους, αυθεντικό αποτέλεσμα.

Συνήθως, η μηλογαλακτική ζύμωση λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο, είτε κατά τη διάρκεια είτε μετά την αλκοολική, στρογγυλεύοντας τις οξύτητες της Κεντρικής Ευρώπης και χαρίζοντας στα κρασιά πιο βουτυράτη, πιο φιλική υφή.

Μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα αυστριακά κρασιά, παρά τη λιτότητα των οινοποιήσεων και την εκθαμβωτική τελειότητα των αμπελώνων, σφύζουν από μια αλλοπρόσαλλη ζεστασιά. Μια ζεστασιά που σε κάθε φιάλη είναι διαφορετική· έχει χαρακτήρα και προσωπικότητα. Μπορεί ένα πιάτο από πικάντικο Gulasch να κρατάει συντροφιά τις χειμωνιάτικες, κρύες μέρες της Αυστρίας, αλλά σίγουρα τα λευκά κρασιά τους μπορούν με την κομψότητά τους να κρατήσουν συντροφιά για μια ολόκληρη νύχτα – χωρίς ίχνος μονοτονίας.