Η Χλόη Χατζηβαρύτη τριγυρίζει σαν σβούρα ανάμεσα στις δεξαμενές, στα βαρέλια και τα τσιμεντένια αυγά της, φέρνοντάς μας να δοκιμάσουμε σχεδόν τα πάντα από τις φυσικές της οινοποιήσεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως είναι ένα χαρισματικό πλάσμα, με μια τρομερή ενέργεια, που είναι και το πρώτο πράγμα το οποίο πάντα διακρίνω και στα κρασιά της. Την παρατηρώ στο φυσικό της περιβάλλον και μου θυμίζει ένα παιδί από ένα ωραίο σπίτι, προστατευμένο από την οικογένειά του, αλλά που του αρέσει να «πηδάει» τη μάντρα για να κάνει… δεν ξέρω πώς να το πω… τις «αλητείες» της. Το σπίτι όμως είναι εκεί, υπάρχει, με τον Βαγγέλη (μπαμπά) να την προσέχει… (παραφράζοντας ελαφρώς την πολύ χαρακτηριστική ετικέτα τους) και την Όλγα (μαμά) να μου δίνει την αίσθηση πως βρίσκεται πίσω από κάθε πέτρα του.
Νομίζω όμως πως περισσότερο από να την προσέχουν, Βαγγέλης και Όλγα ουσιαστικά τη θαυμάζουν. Δεν ξέρω αν η επιστροφή της Χλόης και η επιλογή της να ανατρέψει τα δεδομένα, παράγοντας κρασιά βασισμένα σε ένα πρωτόκολλο ήπιας φυσικής οινοποίησης, τους έφερε αρχικά τον ουρανό στο κεφάλι… Ελάχιστα χρόνια όμως μετά, νιώθω πως της έχουν παραδώσει «εν λευκώ» τα κλειδιά του οινοποιείου. Μία και μόνο ερώτησή μου στη Χλόη ήρθε να επιβεβαιώσει τις παραπάνω υποθέσεις μου: «Χλόη, σκοπεύεις κάποια στιγμή να παράγεις και την ετικέτα ΠΟΠ Γουμένισσα με βάση το πρωτόκολλο της φυσικής οινοποίησης;». Η απάντησή της ήταν ξεκάθαρη: «Θα πάμε σε λίγο κάτω στο κελάρι για να δοκιμάσουμε».
Κάπως έτσι νομίζω πως το ελληνικό κρασί προχωράει στην επόμενή του μέρα. Η νέα γενιά έρχεται με φόρα και πολλή γνώση, η προηγούμενη γενιά στέκεται μερικά βήματα παραπίσω, αλλά η δομή και η έννοια της ελληνικής οικογένειας δεν αλλάζουν. Η στήριξη είναι το πολυτιμότερο πράγμα που ο νέος Έλληνας παραγωγός παίρνει σαν «προίκα» από τις φαμίλιες του. Καλώς ή κακώς, το όνομα της Γουμένισσας ή της Νάουσας ή των Πλαγιών της Αιγιαλείας ή πολλών άλλων περιοχών οι γονείς δεν πρόλαβαν να το φτιάξουν. Πού να προλάβουν, άλλωστε, μέσα σε τόσο λίγα χρόνια. Έκαναν όμως τόσο πολλά και κυρίως προσπάθησαν να προετοιμάσουν το έδαφος για την επόμενη μέρα. Έτσι, για να έρθει η Χλόη μια μέρα να κάνει τις «αλητείες» της και να φτιάξει μια φυσική Γουμένισσα, που πραγματικά δεν βλέπω την ώρα να κυκλοφορήσει στην αγορά. Και είμαι σίγουρος πως με τέτοια κρασιά η Χλόη και η γενιά της θα φτιάξουν το όνομα του ελληνικού κρασιού στα πέρατα του κόσμου.
Προφανώς ένα Καθέτως για τις Γουμένισσες του Κτήματος Χατζηβαρύτη δεν αφορά τόσο τα οινικά επιτεύγματα της Χλόης, αλλά του Βαγγέλη και της Όλγας. Και η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά αν ξεχάσεις το παρελθόν σου. Η γευστική δοκιμή ήρθε να μου επιβεβαιώσει πως το Κτήμα Χατζηβαρύτη έχει τόσο ένα εξαιρετικό παρελθόν όσο και ένα ελπιδοφόρο μέλλον.
Γουμένισσα 2018
Κομψότητα και φρεσκάδα στη μύτη, κόκκινο κεράσι, δαμάσκηνο, ίχνη λιαστής ντομάτας και ανθικός χαρακτήρας. Βαρέλι υπέρκομψο και ήδη τέλεια ενσωματωμένο. Στο στόμα εξαιρετική ισορροπία, φρέσκο και με εκλεπτυσμένες τανίνες. Χωρίς να του λείπει καθόλου η δομή, δεν έχει τον ρωμαλέο χαρακτήρα που συχνά έχει μια Νάουσα προς όφελος της ευχαρίστησης και της απόλαυσης. Σίγουρα έχει πολύ χρόνο μπροστά του.
Γουμένισσα 2017
Εξαιρετικά εκφραστικό μπουκέτο στη μύτη. Ό,τι και να λέμε, το Ξινόμαυρο όσο παλαιώνει «ανθίζει» αρωματικά. Κόκκινο φρούτο, αυτή η υπέροχη πικάντικη νότα του Ξινόμαυρου, γη όπως βρεγμένο χώμα και βαρέλι που δεν αφήνει καθόλου γλύκα, αλλά απλώς ενισχύει την πολυπλοκότητα του κρασιού. Εξαιρετικές σε υφή τανίνες στο στόμα, γήινος χαρακτήρας, βοτανικές νύξεις, μακρά επίγευση, σε ένα πολύ όμορφο και ισορροπημένο αποτέλεσμα. Πίνεται υπέροχα τώρα και παλαιώνει σίγουρα ακόμα περισσότερο.
Γουμένισσα 2016
Ένα κλικ πιο εξελιγμένο και όσο περνάει ο χρόνος η Γουμένισσα του Κτήματος φαίνεται πως κερδίζει σε πολυπλοκότητα. Εκρηκτική σε έκφραση και αρώματα μύτη, αποξηραμένο φρούτο, δαμάσκηνο, σύκο, γήινος, μανιταρένιος χαρακτήρας, σαν να κάνεις βόλτα στο δάσος. Βαρέλι τέλεια ενσωματωμένο. Στόμα με πολλή δύναμη ακόμα, τανικό, με πολύ καλή συμπύκνωση και ισορροπία. Δώστε του κι άλλο χρόνο χωρίς καμιά σκέψη.
Γουμένισσα 2013
Οι Ξινομαυρίστες δεν μπορεί να μη λατρέψουν αυτή τη μύτη. Λίγο πιο ώριμη, αποξηραμένα στοιχεία, όπως λιαστή ντομάτα, αποξηραμένα φρούτα και ένα βαρέλι το οποίο δίνει κάποιες τοσταρισμένες, καπνιστές νότες στο κρασί. Το στόμα τανικό, και οι τανίνες παρά τα χρόνια του κρασιού είναι πιο επιθετικές. Γι’ αυτούς που αγαπάνε τα πιο «ανδρικά» Ξινόμαυρα.
Γουμένισσα 2012
Αρκετά προχωρημένο σε επίπεδο τριτογενών αρωμάτων. Μανιτάρια, τρούφα, γη, δέρμα έχουν πάρει τη θέση τους στο ποτήρι. Γλυκό του κουταλιού ντοματάκι και ταμπάκο. Πολύ ώριμο φρούτο, σχεδόν λιωμένο. Το στόμα είναι τανικό, άγριο, όπως περιμένεις από ένα Ξινόμαυρο συχνά, και τα τριτογενή αρώματα υπερισχύουν και εδώ. Είναι μάλλον στο plateau του. Καλύτερο δεν ξέρω αν γίνει, σίγουρα όμως όποιοι αγαπάνε την παλαίωση στα ερυθρά τους θα το απολαύσουν.
Γουμένισσα 2008
Μόλις η δεύτερη χρονιά του Κτήματος, ένα κρασί το οποίο έχει αρχίσει και δείχνει την ηλικία του. Λίγο πιο πεσμένη αρωματικά η μύτη του, χωρίς πρωτογενή, αλλά χώμα, βρεγμένα φύλλα, δέρμα και λίγη πίσσα. Ωστόσο το στόμα είναι αρκετά ζωντανό, με τανίνες που έχουν μαλακώσει και λίγο περισσότερο φρούτο σε σχέση με τη μύτη. Πολύ καλή διάρκεια και πολυπλοκότητα.
