Δεν θεωρώ τον εαυτό μου τζογαδόρο, αλλά, αν κρίνω από το πόσο επιρρεπής είμαι στις απολαύσεις –βάλε το καλό φαγητό και το κρασί ανάμεσα σε αυτές–, τη γλίτωσα μόνο από ό,τι φοβήθηκα να δοκιμάσω. Σε αυτά συγκαταλέγω τα ναρκωτικά και τον τζόγο. Παρ’ όλα αυτά, πάντα παίζω «γιάντες» με το κόκαλο του κοτόπουλου με στοιχήματα, «31» την Πρωτοχρονιά και θα έλεγα ψέματα αν δεν παραδεχόμουν ότι, όποτε βρέθηκα σε καζίνο στο εξωτερικό, ζαλιζόμουν ευχάριστα με το γύρισμα της ρουλέτας και την αδρεναλίνη του Blackjack, στο όριο του μικροποσού που συμφωνούσα –και τηρούσα αυστηρά με τον εαυτό μου– ότι θα έχανα.
Το εθιστικό στον τζόγο είναι η αδρεναλίνη. Και μάλλον αυτή είναι και η αιτία των προσωπικών μας στόχων. Στοιχημάτων που βάζουμε με τον εαυτό μας· που κάνουν την επαγγελματική μας καθημερινότητα λίγο πιο ενδιαφέρουσα. Ένα τέτοιο στοίχημα ήταν και το Aegean Cocktails and Spirits. Το Σάββατο που μας πέρασε, στον Φάρο του ΚΠΙΣΝ διοργανώσαμε το 3ο Aegean Cocktails and Spirits Festival. Το πονάω αυτό το φεστιβάλ. Αυτά τα ελληνικά αποστάγματα που τζογάρουν. Γιατί αποφάσισαν να βγουν από το μαύρο-κόκκινο, από την πεπατημένη, του μεζεδοπωλείου, του καφενείου, της ταβέρνας, και να παίξουν διαφορετικά. Ρισκάροντας. Για να αγγίξουν νέο κοινό, με διαφορετικό τρόπο. Να σταθούν δίπλα σε παγκόσμιους παίκτες.
Έπιασα τον εαυτό μου να περιφέρεται κάποια στιγμή στον μέσα και τον έξω Φάρο, παρατηρώντας κατά τις 21.30, που πρέπει να είχε ταυτόχρονα –εκείνη τη στιγμή– τουλάχιστον 1.000-1.200 άτομα, και να αναζητώ έναν παραλληλισμό. Αυτά τα ελληνικά αποστάγματα είναι σαν αυτά τα άλογα που ποτέ δεν ήταν φαβορί σε μια ιπποδρομία. Σαν τους μαθητές σε μια τάξη που δεν σου γεμίζουν το μάτι. Underdogs στην παγκόσμια αγορά αποσταγμάτων. Μέχρι να τους δοθεί η ευκαιρία. Μέχρι κάποιος να πιστέψει σε αυτά και να τους πει «you can do it». Έτσι έγινε με το Aegean. Μιλώντας με τον Steve Olson στη Σκωτία το 2015, στο πλαίσιο του WorldClass, τον άκουσα να μου μιλάει με πάθος για το τσίπουρο. Και κοντοστάθηκα απέναντι σε μια κατηγορία με την οποία δεν είχα ασχοληθεί ποτέ. Και μετά, σε μια γευσιγνωσία μονοποικιλιακού τσίπουρου, είπα: «Γαμώτο, γιατί. Γιατί δεν θα έχεις ποτέ μια ευκαιρία σε ένα μπαρ, γιατί είσαι τσίπουρο, ούζο, τσικουδιά;». Βαρύ φορτίο η ρετσινιά. Και αυτή των ελληνικών αποσταγμάτων τα κρατούσε ταυτισμένα στο μυαλό μας με το καφενείο και την ταβέρνα.
Και εκεί ήταν που γύρισε η κεφαλονίτικη βίδα στο κεφάλι μου και είπα «you can do it». Έτσι προέκυψε το Aegean Cocktails and Spirits. Σαν ένα στοίχημα που μεταφράστηκε σε μια σειρά κινήσεων στρατηγικής με επίκεντρο τα ελληνικά αποστάγματα. Και το repositioning σε μια νέα εποχή. Το άνοιγμα της κατηγορίας σε αυτό που αποτελεί την ψυχαγωγία των 20-45 σε όλο τον κόσμο. Στα κοκτέιλ και στα μπαρ. Και οι ίδιοι οι παραγωγοί στην αρχή δεν το πίστευαν. Ελληνικά αποστάγματα στο μπαρ το 2016, το 2017, το 2018; Οι bartenders νόμιζαν ότι τους κορόιδευες. Τώρα τα βρίσκεις σχεδόν παντού και συχνά μέσα στη λίστα των κοκτέιλ. Όχι ότι δεν έχουμε δρόμο ακόμα. Αλλά ο δρόμος έχει ανοίξει. Στις 4 Ιουνίου, στο φεστιβάλ, 14 μπαρ σέρβιραν διαφορετικά κοκτέιλ με ελληνικότητα και πάνω από 1.700 άτομα πλήρωσαν για να τα δοκιμάσουν. Το ίδιο είχε γίνει και το 2018 και το 2019 στα προ Covid Aegean Festival.
Οι bartenders τα αγάπησαν και τα έχουν στα μπαρ τους. Τα ελληνικά αποστάγματα δεν είναι πλέον underdogs. Eίναι φαβορί για τις παγκόσμι- ες αγορές. Είναι προϊόντα μικρής παραγωγής, από τοπικά υλικά. Τα πιο πολλά παράγονται από οικογένειες και υποστηρίζουν τοπικές κοινωνίες και κοινότητες. Έχουν χαρακτήρα, ποιότητα, ιστορία, πολλά από αυτά είναι και προϊόντα γεωγραφικής προέλευσης. Τα ατού υπάρχουν. Το μόνο που μένει τώρα είναι να αλλάξει η νοοτροπία αρκετών Ελλήνων παραγωγών. Κάποιων που νομίζουν ότι, αν πηγαίνει καλά το brand τους στο εξωτερικό, είναι αρκετό. Κάποιων άλλων που δεν αντιλαμβάνονται ότι καλώς ή κακώς η νέα εποχή υπάρχει. Και τέλος, όλων εκείνων που δεν καταλαβαίνουν ότι το brand name είναι «Ελλάδα» και αυτό πρέπει να χτίσει ο καθένας στην κατηγορία του. Οι κρασάδες το πέτυχαν και τους αξίζουν πολλά μπράβο. Για τα αποστάγματα δεν θα βάλω κανένα στοίχημα…
Και μιλώντας για στοίχημα, έβαλα ένα ακόμη. Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες και με την υποστήριξη του Δήμου Αθηναίων, πέρα από το Aegean Cocktails and Spirits, διοργανώσαμε το 1ο Athens Cocktail Festival. Επιτέλους, η πόλη μας απέκτησε το δικό της φεστιβάλ κοκτέιλ. Η Αθήνα είναι μια ευρωπαϊκή μεγαλούπολη, από τις πρώτες στις επιλο- γές ως τουριστικός προορισμός, με μια φανταστική μπαρ σκηνή, με μπαρ γνωστά σε όλο τον κόσμο. Το χρειαζόταν το φεστιβάλ. Το στοίχημα δεν ήταν αυτό. Το στοίχημα ήταν η αρχή μιας νέας κουλτούρας στα φεστιβάλ. Μιας κουλτούρας υπεύθυνης κατανάλωσης με νόημα και ουσία. Όχι σαν υποσέλιδο στα μενού και στις διαφημίσεις. Αλλά ενσωματωμένης στο ίδιο το φεστιβάλ.
Athens Cocktail Festival: ένα διήμερο στον Φάρο στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος 20 και 21 Μαΐου, ένα Closing Party μία εβδομάδα μετά σε έναν υπέροχο, ανεξερεύνητο κήπο στο Θησείο, εκείνον του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, στις 28 Μαΐου. Αν βάλουμε σε αυτό και το Aegean Festival, έχουμε τα παρακάτω: 2 εβδομάδες, 2 Φεστιβάλ και 1 πάρτι, 7.400 άτομα καταγεγραμμένα και καμία περίπτωση μέθης. Τα locations ήταν φανταστικά, η μουσική υπέροχη, τα vibes τρομερά, ο κόσμος διασκέδαζε και πέρασε υπέροχα. Ο καθένας με την είσοδό του έπαιρνε κουπόνια για 2 κοκτέιλ, οι εταιρείες το σεβάστηκαν και το υποστήριξαν και το ίδιο και ο κόσμος. Η μέση κατανάλωση ανά άτομο ήταν 1,9 κοκτέιλ. Αυτό το στοίχημα το κέρδισα.
