“Eίναι παράξενη η εποχή που ζούμε. Υπάρχει μονίμως μια διάχυτη αίσθηση πόλωσης. Βρισκόμαστε συνεχώς να διαλέγουμε στρατόπεδα, να επιχειρηματολογούμε, να φωνάζουμε, να υπερασπιζόμαστε με πάθος τη μία ή την άλλη θέση.
Το βασικότερο όλων; Να μην ακούμε. Ταμπουρωνόμαστε πίσω από τις απόψεις μας, αναζητούμε στα social ομοϊδεάτες για να μοιραστούμε αυτάρεσκα αυτά που πιστεύουμε και αρνούμαστε με πάθος να ακούσουμε την άλλη άποψη. Ποιο «διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες». Τελικά το είπε ή όχι ο Βολταίρος; Ούτε σε αυτό δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε.)
Εδώ δεν επιτρέπουμε καν στον εαυτό μας απλώς να ακούσει τι έχει να μας πει η άλλη άποψη… Είναι θλιβερό, αλλά έχουμε ξεχάσει να συνδιαλεγόμαστε. Αυτοπροσδιοριζόμαστε ως το ένα ή το άλλο, μπαίνουμε σε κουτάκια και τέλος, αυτό είναι. Δεν υπάρχει περιθώριο για τίποτε άλλο.
«Είναι δυνατόν με τις γνώσεις που έχεις να μην πίνεις μόνο φυσικά κρασιά;» ρωτάει ένας φίλος. Συγγνώμη, τι; Από πότε έχουμε χωριστεί σε στρατόπεδα και δεν το ξέρουμε; Και όμως. Μια ιστορία που ξεκίνησε ως ένα κίνημα ενάντια στον «ελιτισμό» του κρασιού, τείνει να γίνει ακριβώς αυτό. Κι αν δεν είσαι εκεί, είσαι λάθος, είσαι εκτός. Μα είναι δυνατόν;
«Με έχει κουράσει όλη αυτή η ιστορία, αυτός ο διαχωρισμός», μας λέει η Χλόη Χατζηβαρύτη, η νεαρή οινοποιός της Γουμένισσας, που είναι ταυτισμένη με το κίνημα των κρασιών ήπιας παρέμβασης, όπως η ίδια τα ονομάζει. «Φτιάχνω κρασί», είναι η απάντησή της σε όσους επιχειρούν να τη βάλουν σε συγκεκριμένο καλούπι και να της φορέσουν ταμπέλες.
Εδώ καράβια χάνονται… θα πει κάποιος διαβάζοντας το Taboo του Κωνσταντίνου Λαζαράκη MW, με τον πόλεμο που έχει ξεκινήσει κατά του αλκοόλ. Κινδυνεύει το κρασί να αποκτήσει μουσειακό χαρακτήρα; αναρωτιέται. Και τι μπορεί να κάνει ο κόσμος του κρασιού για να αποφύγει κάτι τέτοιο; Κι εμείς σκοτωνόμαστε αν θα πίνουμε φυσικά κρασιά ή… από τα άλλα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι διαχωρισμός υπάρχει. Κρασιά που πίνονται και κρασιά που δεν πίνονται, ανεξαρτήτως προέλευσης, τρόπου παραγωγής κ.λπ., κ.λπ. Υπάρχουν εξαιρετικά δείγματα κρασιών των οποίων οι παραγωγοί επιλέγουν την πρακτική της βιολογικής ή βιοδυναμικής καλλιέργειας με την ελάχιστη δυνατή παρέμβαση στην οινοποίηση.
Κάποια από αυτά είχε την τύχη να γευθεί ο Γιάννης Παππάς στο πρόσφατο ταξίδι του στον Λίγηρα, εκεί όπου μαζεύονται κάθε χρόνο όλοι αυτοί οι… παλαβοί Γαλάτες και όχι μόνο) στις μεγαλύτερες εκθέσεις φυσικών κρασιών στον κόσμο. Στον Λίγηρα και συγκεκριμένα στο Chinon είναι αφιερωμένη και η στήλη Καθέτως του Γρηγόρη Μιχαήλου, ο οποίος δοκιμάζει και παρουσιάζει πέντε χρονιές La Croix Boissée του οινοποιείου Bernard Baudry.
Το διαρκές εκκρεμές ανάμεσα στα γνωστά brand names από τη μια και τα εναλλακτικά naturals, που εξαφανίζει τη διάθεση περιπλάνησης σε τοπωνύμια λιγότερο γνωστά, προβληματίζει τον Γιάννη Καϋμενάκη, ο οποίος προτείνει μια πιο περιπετειώδη προσέγγιση αυτού που συνολικά ονομάζουμε κρασί.
Για να φύγουμε λίγο από την πολεμική φυσικών και μη, ταξιδεύουμε βόρεια και διαπιστώνουμε ιδίοις όμμασι ότι, ναι, η Γηραιά Αλβιώνα παράγει κρασί. Ο Νίκος Ιωαννίδης ταξίδεψε στην Αγγλία, και συγκεκριμένα στο Κεντ, και μας παρουσιάζει τα οινοποιεία που παράγουν αφρώδεις οίνους οι οποίοι φιγουράρουν πλέον δίπλα σε μεγάλους γαλλικούς οίκους στις ετικέτες της βασιλικής συλλογής. Στην Αγγλία, και συγκεκριμένα στο Wine Society του Cambridge όπου δίδασκε, έμαθε και αγάπησε το κρασί και η Δόμνα Μιχαηλίδου, υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, η οποία επιδιώκει να κλείνει μια φορτωμένη εργασιακή μέρα με ένα ωραίο δείπνο με φίλους και καλό κρασί.
Eλλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, κι αυτό έρχεται να μας θυμίσει η Γιοβάννα Λύκου, που μας παρουσιάζει το Απόμερο, ένα εστιατόριο-παράσημο στην καρδιά της Καρδίτσας. Λινά τραπεζομάντιλα, συχνά ανόμοιες πορσελάνες και φρεσκοκομμένα λουλούδια στήνουν το σκηνικό για τις γεύσεις που δημιουργεί η chef restaurateur Tασούλα Κουφοπούλου, συνεπικουρούμενη από την κόρη της Στεφανία.
Ταξιδεύοντας νοτιότερα, ανακαλύπτουμε τα κρασιά της Κορινθίας, πατρίδας της κορινθιακής σταφίδας. Μεγάλα υψόμετρα, απότομες κλίσεις, βαρείς χειμώνες και δροσερά καλοκαίρια είναι τα χαρακτηριστικά των αμπελώνων που βρίσκονται στην περιοχή και δίνουν ιδιαίτερα κρασιά, με τραγανές οξύτητες, κομψά, με λεπτε- πίλεπτα αρώματα, αλλά και πιο γεμάτα, από ελληνικές και διεθνείς ποικιλίες, από τα χέρια εξαιρετικών οινοποιών, που έχουν ριζώσει εδώ και αρκετά χρόνια στην περιοχή.
Πίσω στην Αθήνα, μουσικές και γεύσεις μπλέκονται στην απολαυστική συζήτηση του Γιάννη Παππά με τον φίλο του DJ Γιώργο Σεράγο, μπροστά σε ένα πιάτο γίγαντες και ένα Μοσχάτο Αλεξαν- δρείας, ενώ η Ντένη Καλλιβωκά αναπολεί τα dry martini στην μπάρα του αγαπημένου Galaxy, το οποίο δεν θα έμπαινε ποτέ στη λίστα των βραβευμένων μπαρ, αλλά έχει για πάντα κερδίσει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά όλων μας.
Μια ματιά στις ανοιξιάτικες προτάσεις της Γιοβάννας Λύκου αρκεί για να διαπιστώσουμε ότι ο μπαχτσές μπορεί και πρέπει να έχει απ’ όλα.
Ας χαλαρώσουμε λοιπόν, chill που λένε και οι πιτσιρικάδες, και ας απολαύσουμε χωρίς παρωπίδες.”
EDITORIAL ISSUE 29
