Ο Άρης Τσέλεπος είναι ένας πολύ δημιουργικός αλλά σεμνός άνθρωπος, που σε κερδίζει αμέσως. Τον γνώρισα στο συνέδριο οινοτουρισμού στη Νεμέα, όπου πραγματικά με εντυπωσίασε η ουσιαστική και χωρίς… περικοκλάδες ξενάγηση στο οινοποιείο τους.
Η ευθύτητα, εξάλλου, είναι χαρακτηριστικό και της προσωπικότητας του καταξιωμένου πατέρα του, Γιάννη. Ο Τσέλεπος Junior δεν δείχνει να έχει πάρει κάτι από την πληθωρικότητά του, σίγουρα έχει πάρει όμως το πάθος του για το κρασί. Φτάνει σε σημείο να παρομοιάζει τη ζωή του με τον κύκλο του αμπελιού
Ο Άρης Τσέλεπος γεννήθηκε το 1990, χρονιά που γεννήθηκε και το οινοποιείο τους, και μεγάλωσε στην Αθήνα. Και ενώ ήταν ένα παιδί της πόλης, τα καλοκαίρια του τα περνούσε στο χωριό Ρίζες της Αρκαδίας, από όπου κατάγεται η μητέρα του. Όπως χαρακτηριστικά λέει, είχε τη λόξα να γίνει μηχανικός. Ο τρόπος που μιλάει και σκέφτεται δείχνει ξεκάθαρα πρακτικό άνθρωπο. Επέλεξε να σπουδάσει χημικός μηχανικός και άφησε με αυτόν τον τρόπο ανοιχτή την πόρτα στο κρασί. Ακολούθησε μια διπλωματική εργασία στα φαινολικά του κρασιού, που άλλαξε εντελώς την κοσμοθεωρία του. «Εκεί είδα την πολυπλοκότητα του κρασιού που δεν είχα στο μυαλό μου. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι ότι δεν μπορεί να πει κανείς ότι έχει μάθει τα πάντα, το πεδίο είναι αστείρευτο, κάτι νέο διαρκώς εμφανίζεται, ενώ παράλληλα με ιντριγκάρει το γεγονός ότι κάποια πράγματα είναι αντικειμενικά και κάποια υποκειμενικά, όπως π.χ. η γευσιγνωσία».
Εκεί κάπου αποφάσισε ότι πλήρη εικόνα χωρίς να έχει κάνει τρύγο δεν μπορεί να έχει και σειρά πήραν τα ταξίδια, που του πρόσφεραν ελευθερία αλλά και μεγάλη εμπειρία, την οποία, όπως λέει, εφαρμόζει σήμερα σε ένα μεγάλο κομμάτι της δουλειάς του.
Ταξίδεψε σχεδόν παντού όπου υπάρχει τεχνογνωσία για το κρασί, από τη Νάπα έως τη Νέα Ζηλανδία. Μόνο η Νότια Αφρική τού έχει ξεφύγει, αλλά, όπως μου είπε, είναι στα άμεσα πλάνα του. «Πήγα στον Καναδά για δύο μήνες, δούλεψα στο εργαστήριο του LCBO, μου άρεσε πάρα πολύ και το εργαστηριακό κομμάτι. Αποφάσισα να κάνω ένα master για να μάθω το κρασί από την αρχή, όχι όμως στη Γαλλία, όπου είχε σπουδάσει ο πατέρας μου, αλλά στην Αμερική, γνωρίζοντας ότι ίσως δεν θα είχα άλλη ευκαιρία στη ζωή μου να πάω εκεί. Έκανα αίτηση στο Davis και εκεί άλλαξαν όλα εντελώς. Πήρα πολλά πράγματα, πήγα 26 χρονών με τον αέρα του απόφοιτου Πολυτεχνείου και του ανθρώπου που είναι πολύ καλά στη ζωή του, και υπήρχαν παιδιά 21-22 χρόνων στη σχολή που είχαν πενταπλάσια εμπειρία από μένα. Οπότε εκεί σοβαρεύτηκα και τότε ήταν που αγάπησα πραγματικά το κρασί και κατάλαβα ότι είναι η δουλειά που θέλω να κάνω».
Πηνελόπη Κατσάτου Ενώ είσαι γεννημένος σε έναν χώρο, σου πήρε αρκετό καιρό να ανακαλύψεις την αγάπη σου για το κρασί. Έπαιξαν ρόλο η έντονη προσωπικότητα και η επιτυχία του πατέρα σου ή ήθελες απλώς τον χρόνο σου;
Άρης Τσέλεπος Στην αρχή σίγουρα έπαιξαν τον ρόλο τους, είμαι κι εγώ λίγο αντιδραστικός… Αλλά για μένα το σημαντικό ήταν να είναι μια συνειδητή απόφαση. Το επέλεξα και είμαι 100% εντάξει με την επιλογή μου. Είμαι χαρούμενος με τη ζωή μου και με βοήθησε πολύ στο κομμάτι αυτό και η δική μου πορεία. Έφυγα από τη Νάπα και πήγα στη Νέα Ζηλανδία. Το Cloud Bay ήταν ένα όνειρο ζωής, λάτρευα το κομμάτι των ταξιδιών, από την άλλη όμως είχα και την ασφάλεια ότι μπορώ όποτε θέλω να επιστρέψω σε κάτι σταθερό. Ήταν τελικά σημαντικό για μένα και για τη σχέση με τον πατέρα μου οι πρώτες εμπειρίες να είναι μακριά από το οινοποιείο. Όταν γύρισα, ο πατέρας μου ήταν πολύ υποστηρικτικός στο να με ενσωματώσει, ενώ το γεγονός ότι είχε δημιουργηθεί ήδη μια μεγάλη εταιρεία και κάποιος ήξερε όλα τα προβλήματα στην πράξη, ήταν για μένα κυριολεκτικά ένα μαξιλάρι ασφαλείας. Επίσης, είχε ήδη ξεκινήσει να δουλεύει και η Ανδριανή (η αδελφή μου) λίγους μήνες πριν και με βοήθησε κι αυτό πάρα πολύ».
Η Ανδριανή Τσέλεπου έχει αναλάβει όλο το κομμάτι του γραφείου, της επικοινωνίας, το μάρκετινγκ και λίγο την επιθεώρηση πωλήσεων, ενώ ο Άρης το κομμάτι της παραγωγής και των εξαγωγών και, όπως λέει χαμογελαστός, συνεργάζονται τέλεια μεταξύ τους. Όσο για τον πατέρα του, είναι «φουλ ενεργός, δεν παίρνει σύνταξη ο Τσέλεπος». Την ομάδα πλαισιώνουν ο Τάκης Σφηνιώτης, υπεύθυνος αμπελώνα και παραγωγής, και ο Γιάννης Σιβρής, συνοδοιπόρος του Γιάννη Τσέλεπου από τα πρώτα βήματα, οινολόγος και υπεύθυνος για όλη την πορεία του σταφυλιού από το αμπέλι έως την εμφιάλωση.
«Είμαστε μια ομάδα τεσσάρων ανθρώπων που έχουμε όλοι και οινολογικό υπόβαθρο και πλήρη εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο. Από τη μια η εμπειρία των τριών που έχουν κάνει 30 χρόνια τρύγους και από την άλλη η ισορροπία με τις δικές μου νέες ιδέες και προσπάθειες, όπως το XMF*. Ο Γιάννης έχει τη μεγάλη εμπειρία στο οινολογικό κομμάτι και συνεργαζόμαστε, και ο Τάκης στον αμπελώνα είναι απίστευτος. Θεωρώ ότι είναι από τους ανθρώπους που έχουν κάνει δουλειά και για τις ελληνικές ποικιλίες. Είναι πολύ σημαντικό να αναφέρεται».
ΠΚ Εσένα τι σε ενδιαφέρει περισσότερο; Ποιο είναι αυτό που σε ιντριγκάρει στη δουλειά αυτή;
ΑΤ Η ζωή μου πιστεύω ότι έχει γίνει λίγο όπως ο κύκλος του αμπελιού, φουλ εποχική, και μου αρέσει αυτό. Δηλαδή δεν έχω καθόλου ρουτίνα, η Ανδριανή, ο πατέρας μου και τα παιδιά στο οινοποιείο έχουν πολύ πιο συγκεκριμένα πράγματα να κάνουν. Εγώ τη μία μέρα μπορεί να κάνω ένα tour με πελάτες στο οινοποιείο, μπορεί να ασχοληθώ με πωλήσεις, στον τρύγο θα είμαι μέσα στην παραγωγή, κάνω λίγο απ’ όλα κι αυτό μου αρέσει πολύ. Αλλά έχει και δυσκολίες. Δηλαδή εμένα η ζωή μου είναι μισές μέρες στην Αθήνα, μισές στην Τεγέα και ενάμιση με δύο μήνες το καλοκαίρι στη Σαντορίνη.
ΠΚ Πώς πάει η Σαντορίνη;
ΑΤ Είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Πάει πολύ καλά, έχει μια μαγεία. Πηγαίναμε οικογενειακώς με τον Τσέλεπο στη Σαντορίνη από τεσσάρων χρονών, είχαμε και φίλους εκεί τότε, ήταν το όνειρό του να φτιάξει κρασί στη Σαντορίνη, αλλά ήθελε να το κάνει με τους όρους του. Επειδή είναι πολύ κατακερματισμένη η γη, δεν μπορείς να κάνεις επένδυση σε αμπελώνα εύκολα και λόγω κόστους, οπότε περίμενε πολύ μια ευκαιρία να κάνει κάτι ποιοτικό κι όταν προέκυψε η ευκαιρία με την οικογένεια Χρυσού, που έχει μεγάλη παράδοση στο νησί και είχε τον αμπελώνα, αποφάσισαν να κάνουν αυτή τη συνεργασία που ήταν όπως την ήθελε ο πατέρας μου. Και εγώ όμως νιώθω ότι έχω ιδιαίτερη σχέση, γιατί είναι το μέρος όπου νιώθω ότι φτιάχνω το κρασί εγώ εκατό τοις εκατό.
ΠΚ Με την ίδια λογική θα πηγαίνατε στη Νάουσα σε μερικά χρόνια;
ΑΤ Θεωρητικά ναι, γιατί η φιλοσοφία μας δεν είναι να φυτέψουμε …5.000 ελληνικές ποικιλίες, ακόμα και στη Μαντινεία να είναι ή στη Νεμέα. Αν μας ενδιαφέρει πολύ μια ποικιλία και τη θεωρούμε σημαντική, θα πάμε στην περιοχή που έχει καλή προσαρμογή. Οπότε δεν σου λέω ότι θα το κάνουμε, γιατί πλέον έχει μεγαλώσει πολύ η περιοχή και είναι δύσκολο να διαχειριστείς πολλά οινοποιεία, αλλά, αν ήταν κάποια στιγμή να ασχοληθούμε με το Ξινόμαυρο, ναι, θα πηγαίναμε.
ΠΚ Θα έφτιαχνες κρασί σε τενεκεδάκι αναψυκτικού;
ΑΤ Για μένα το μεγαλύτερο πρόβλημα του κρασιού μακροπρόθεσμα είναι οι γυάλινες φιάλες. Καλώς ή κακώς, μας λένε σε λίγα χρόνια, αν η παραγωγή σου είναι πολύ μεγάλη, για λόγους περιβαλλοντικού αποτυπώματος, θα πρέπει να βρεις έναν τρόπο να μεταφέρεις το κρασί σου χύμα και να εμφιαλώνεται εκεί, γιατί από το βάρος και μόνο έχεις τεράστιο περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Στην Αμερική το κρασί σε τενεκεδάκι άρχισε να διαδίδεται από τότε που ήμουν και εγώ εκεί. Πηγαίναμε σε οινοποιεία και εκθέσεις και δοκιμάζαμε από τα κουτάκια.
ΠΚ Σε ξενερώνει λίγο, ε;
ΑΤ Ναι. Προσωπικά, δεν θα ’θελα ακόμα να το εφαρμόσω στα κρασιά μου, αλλά δεν είμαι και εντελώς αρνητικός. Και με βάση αυτά που βλέπουμε και στον ΣΕΟ, υπάρχουν κάποιες προτάσεις, όχι κάτι σίγουρο, αλλά μπορεί να φτάσουν στο σημείο να υποχρεώσουν τα οινοποιεία ένα ποσοστό φιαλών να πρέπει να τις επαναχρησιμοποιεί. Όχι να κάνει ανακύκλωση, να βρει τρόπο να τις πλένει και να τις ξαναχρησιμοποιεί, κάτι που όμως για τα μικρά οινοποιεία θα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Γιατί με την αποστείρωση θα πρέπει να γίνουν κάποιες κεντρικές μονάδες.
ΠΚ Πού θα σε έβλεπες τα επόμενα πέντε χρόνια; Υπάρχει πλάνο;
ΑΤ Προσωπικά είμαι χαρούμενος με τη ζωή μου και νιώθω φουλ δημιουργικός. Έχουμε πολλά πράγματα για το μέλλον να υλοποιήσουμε, είμαστε σε μια πολύ καλή φάση αγοράς μετά τον κορωνοϊό, και εμείς αλλά και όλο το κρασί, που σε αφήνει να σχεδιάζεις για το μέλλον. Συγκεκριμένα, τώρα ολοκληρώσαμε το επισκέψιμο κομμάτι στη Μαντινεία, έχουμε πλάνο για επισκέψιμο οινοποιείο και στη Νεμέα και έπειτα στη Σαντορίνη.
ΠΚ Ζηλεύεις κάτι επαγγελματικά, με την καλή έννοια;
ΑΤ Ναι, αυτό που ζήλεψα πραγματικά είναι το ότι στα μεγάλα οινοποιεία όπου δούλεψα δεν υπολογίζουν το κόστος σε τίποτα. Δηλαδή στη Νάπα, στην Κουιντέσα, ήταν ένα οινοποιείο βιοδυναμικό, έβγαζαν μια ετικέτα, ένα Bordeaux blend ερυθρό 200.000 φιάλες, ήταν προπωλημένο όλο και έφευγε από το οινοποιείο με $190 η φιάλη. Ή όταν ήμουν στη Ν. Ζηλανδία, έβρεχε εκεί πολύ και είχα αρχίσει να αγχώνομαι για τον τρύγο. Λέω πώς θα τρυγήσουμε, είναι βρεγμένα, θα ’χει νερό, και μου λένε μην ανησυχείς, θα δεις. Και το είδα! Από τις μηχανές του τρύγου, που ήταν ό,τι καλύτερο υπήρχε, προπορεύονταν τρία ελικόπτερα που πετούσαν χαμηλά και… στέγνωναν το αμπέλι με τις έλικές τους.
ΠΚ Αγαπημένη σου ποικιλία;
ΑΤ Το Μοσχοφίλερο, αναμενόμενο, καλώς ή κακώς. ¶
