Είναι σπάνιο να συναντάς ανθρώπους που αγαπούν τόσο πολύ αυτό που κάνουν. Όταν μάλιστα η αγάπη συνοδεύεται από αυτά τα όμορφα, καθαρά, νεανικά πρόσωπα –τα οποία αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο η φωτογραφία του Γιώργου Καπλανίδη–, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα. Ένα ζευγάρι που μοιράζεται το πάθος για το κρασί και μεθοδικά σχεδιάζει το μέλλον του με τον πιο αισιόδοξο τρόπο εκεί στις πλαγιές της Αιγιάλειας, που τα έχουν όλα: υψόμετρο, βράχια, πεζούλες-μπαλκόνια που βλέπουν στον Κορινθιακό Κόλπο, διαμορφώνοντας τον ιδανικό τόπο της ορεινής «ηρωικής αμπελουργίας»* σε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες αμπελουργικές ζώνες.
H Θεοδώρα Ρούβαλη και ο Antonio Ruiz Pañego γνωρίστηκαν όταν σπούδαζαν Οινολογία στη Βαλένθια. Στη συνέχεια ήρθαν στην Ελλάδα και μετά… κατευθείαν Χιλή, Γαλλία και Νέα Ζηλανδία. Αρχικά δεν δούλεψαν στο ίδιο οινοποιείο. Στον επόμενο σταθμό όμως, που ήταν η Νέα Ζηλανδία, το σύμπαν συνωμότησε…
«Εκεί, μας πήρε εντελώς τυχαία το ίδιο οινοποιείο, χωρίς να ξέρει ότι γνωριζόμασταν», λέει η Θεοδώρα. «Ξαφνικά λοιπόν η Βίλα Μαρία στέλνει ένα mail ότι κάποιος δεν θα έρθει και λένε στον Antonio να έρθει. Οπότε προκύπτει να μας παίρνει η Βίλα Μαρία –στο ίδιο οινοποιείο, γιατί έχει τέσσερα στη Νέα Ζηλανδία– και να μας βάζουν και στην ίδια βάρδια, τη βραδινή. Κάναμε ότι δεν γνωριζόμασταν στην αρχή, μέχρι που αναγκαστήκαμε, νοικιάσαμε το ίδιο σπίτι, οπότε μετά ήταν φως φανάρι. Στην αρχή προσπαθούσαμε να μην μπερδευόμαστε ο ένας στα πόδια του άλλου, αλλά τελικά μετά μάθαμε να δουλεύουμε μαζί, οπότε πλέον είναι εύκολο».
«Πιστεύω ότι το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να μην κουβαλάμε μαζί μας τη δουλειά. Είμαστε πολύ καλή ομάδα. Τα κουβεντιάζουμε όλα, τα κάνουμε μαζί, αλλά καθένας έχει τον χώρο του. Αυτό που προσπαθούμε είναι να μη σκεφτόμαστε συνέχεια τη δουλειά», μας εξομολογείται ο Antonio σε πολύ καλά ελληνικά. Το ζευγάρι δείχνει να έχει βρει τη χρυσή τομή. Η Θεοδώρα έχει φέρει νέα πνοή στον αμπελώνα της οικογένειάς της και επικεντρώνεται στα αμπέλια και στους αμπελουργούς, φροντίζοντας το χαρισματικό terroir αυτής της ιδιαίτερης αμπελουργικής ζώνης, ενώ ο Antonio είναι υπεύθυνος για τις οινοποιήσεις και τη φροντίδα των κρασιών, μέσα από όσο το δυνατόν ηπιότερες παρεμβάσεις. Στην περίοδο του τρύγου όμως αυτό δεν αρκεί, κάνουν τα πάντα. Στις εκθέσεις προσπαθούν να πηγαίνουν μαζί, αλλά τελευταία, και με τον ερχομό της 18μηνης κόρης τους, άλλαξαν τα πράγματα. Αμερική, Καναδάς, Κορέα, Ιαπωνία φέτος για τη Θεοδώρα, και ακολουθεί σε λίγο καιρό ο Παναμάς για τον Antonio. Μη μου πείτε ότι είναι εύκολη η δουλειά των οινοπαραγωγών…
Μια τοποθεσία με μαγική θέα και δύο πέτρινα σπίτια, ένα μεγαλύτερο του Άγγελου Ρούβαλη και ένα μικρότερο του ζευγαριού, που σε κάνουν να θέλεις να μείνεις εκεί για πάντα. Ένα ησυχαστήριο στο οποίο καταφεύγει η οικογένεια αρκετά συχνά για να χαλαρώσει. Το μεγάλο τραπέζι, ωστόσο, κάτω από μια μουριά μαρτυρά πολλά επιτυχημένα τσιμπούσια, που σίγουρα συνοδεύονταν με τα ανάλογα κρασιά και ωραίες ιστορίες.
Εξάλλου η ζωή της Θεοδώρας ήταν γεμάτη από τέτοιες ιστορίες, αφού ο πατέρας της, Άγγελος Ρούβαλης, είναι από τους πρωτοπόρους του ελληνικού κρασιού, διότι κατάφερε να συντονίσει όλη την αμπελουργική ανάπτυξη της Αιγιάλειας συμμετέχοντας ενεργά στην αναγέννηση του ποιοτικού ελληνικού κρασιού. Το 1991 κυκλοφόρησε το «Ασπρολίθι», προκαλώντας το ενδιαφέρον γευσιγνωστών διεθνούς φήμης και με σημαντικές διακρίσεις διαχρονικά, ενώ κατοχυρώνεται ως η καλύτερη έκφραση του ορεινού Ροδίτη. «Ίσως η επιτομή του ελληνικού κρασιού», σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Λαζαράκη Master of Wine.
Η Θεοδώρα είχε σχέση και με το παραπάνω με το κρασί. Εσύ Antonio, πώς αποφάσισες να ασχοληθείς;
Στην Ισπανία έχουν μεγάλη οινική κουλτούρα, εγώ ωστόσο δεν είχα κάποια σχέση. Άρχισα να σπουδάζω Χημεία και δεν μου άρεσε, γι’ αυτό άλλαξα με τη Γεωπονική. Εκεί γνώρισα τα αμπέλια, που μου άρεσαν πολύ, αλλά οινολόγος δεν σκεφτόμουν να γίνω. Εκεί γνωριστήκαμε, όμως, και άλλαξαν όλα. Θέλαμε να ταξιδεύουμε και η δουλειά αυτή μας άνοιγε τον δρόμο. Χιλή, Νέα Ζηλανδία, Γαλλία… Αλλά τώρα μου αρέσει πολύ που είμαστε εδώ μαζί.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να έρθετε στην Ελλάδα; Γιατί, π.χ., δεν μείνατε στη Χιλή;
ΘΕΟΔΩΡΑ ΡΟΥΒΑΛΗ
Ειδικά αν δεν υπήρχε το οινοποιείο εδώ, εγώ θα έμενα στη Χιλή. Και στη Γαλλία όμως είχαμε μια καθημερινότητα, εγώ όμως πάντα είχα στον νου μου ότι θα γυρίσω. Ο Άγγελος ποτέ δεν με πίεσε να κάνω κάτι σε σχέση με το κρασί, το αντίθετο. Στο οινοποιείο ποτέ δεν μας έπαιρνε μαζί του ως παιδιά, ό,τι ερέθισμα είχα ήταν από δω, από τη Φραγκοσυκιά, το κτήμα του παππού. Δεν ήταν το ότι περνούσαμε ώρες εκεί, όπως η δική μας κόρη τώρα, που αναγκαστικά περνάει ώρες στο οινοποιείο. Να φανταστείς η αδελφή μου ακόμα δυσκολεύεται να βρει τον δρόμο… Όταν πήγα στην Ισπανία όμως, κατάλαβα ότι ήρθε η ώρα να δω τον κόσμο του κρασιού. Στη Χιλή βρέθηκα σε ένα εκπληκτικό οινοποιείο, του Stefano Gandolini, ο οποίος είναι σπουδαίος. Ήμουν πολύ τυχερή, έμαθα πάρα πολλά και ταξίδεψα πολύ, αφού όταν τελείωσε ο τρύγος, ταξιδέψαμε από την Παταγονία μέχρι την έρημο Ατακάμα, όλη τη Χιλή, 4.000 χλμ.
ANTONIO RUIZ PAÑEGO
Εγώ ψηφίζω Γαλλία. Όταν περάσει ο πρώτος χρόνος, που είναι αρκετά δύσκολος στην προσαρμογή, μετά όλα είναι πολύ ωραία. Αποκτήσαμε λίγους, αλλά πολύ καλούς φίλους, είχαμε μια καθημερινότητα, το σπίτι μας, το αυτοκίνητο και έπειτα ήρθε ο Άγγελος… Μας επισκέφθηκε στη Βουργουνδία και μας είπε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να επιστρέψουμε.
ΘΕΟΔΩΡΑ ΡΟΥΒΑΛΗ
Ναι, τελικά λειτουργεί και αντίστροφα καμιά φορά. Το καλό με τον Άγγελο είναι ότι, ενώ μεταδίδει την πείρα, είναι πάρα πολύ ανοιχτός. Επιστρέψαμε το 2017. Χρειαστήκαμε ένα εξάμηνο για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των ανθρώπων, αλλά ο πατέρας μου είχε αδειάσει ήδη το γραφείο του. Με τη βοήθειά του μέσα σε πέντε χρόνια καταφέραμε να κάνουμε ριζικές αλλαγές σε πολύ σημαντικούς τομείς, όπως είναι η οργάνωση και το rebranding, με έμφαση στο lifting που έγινε και στις ετικέτες και στην επικοινωνία.
Πώς κάνετε τις δοκιμές;
ANTONIO RUIZ PAÑEGO
Όλοι μαζί, και οι τρεις. Συνήθως συμφωνούμε, όταν όμως κάποιος διαφωνεί αλλά είναι σίγουρος, τότε τον ακούμε. Επιλέξατε την Αιγιάλεια γιατί εδώ ήταν το οινοποιείο; Γιατί όχι Σαντορίνη ή Νάουσα; Δεν θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον;
ΘΕΟΔΩΡΑ ΡΟΥΒΑΛΗ
Η κ. Κουράκου έχει γράψει ότι η περιοχή μας είναι η καλύτερη αμπελουργική ζώνη στον κόσμο και δεν είναι υπερβολή, αφού μπορεί κάποιος που γνωρίζει να αντιληφθεί γιατί το λέει. Και ο Αntonio νομίζω ότι είδε αυτή την πρόκληση και ένιωσε ότι εδώ υπάρχουν πολύ μεγάλες δυνατότητες. Το υψόμετρο, το βουνό και η θάλασσα μαζί με απότομες πλαγιές** ακριβώς πάνω απ’ τη θάλασσα. Έχει χαρακτηριστικά τα οποία οι άλλες ζώνες έχουν από ένα-δύο, αλλά η Αιγιάλεια τα συγκεντρώνει όλα μαζί. Το ένα είναι ότι όλη η Πίνδος η οροσειρά κοιτάει τον νότο. Εδώ πέφτει ο Κορινθιακός Κόλπος, οπότε είναι οι μόνες πλαγιές της Ελλάδας που κοιτάνε τον βορρά. Βορινή έκθεση, πιο δροσερός άνεμος και απ’ την άλλη είναι όλα τα κεντρικά βουνά της Πελοποννήσου που κόβουν ό,τι νότιο έρχεται. Ορεινοί αμπελώνες από τα 500 μ. και πάνω. Όλα τα στρέμματα στην πλειονότητά τους είναι πάνω από τα 800 μ., μέχρι 1.100 μ., μιλάμε για την πιο ορεινή ζώνη. Επίσης οι πλαγιές των αμπελώνων είναι πολύ κοντά στη θάλασσα και στα ρεύματα. Οπότε πρακτικά δεν έχουμε ασθένειες.
Η Τσιγκέλω βγήκε στα 50 GGW. Μαυροδάφνη.
ΘΕΟΔΩΡΑ ΡΟΥΒΑΛΗ
Όλα ξεκίνησαν όταν βάλαμε τέσσερις αμφορείς. Η Τσιγκέλω ταξίδεψε στον εισαγωγέα μας στην Αγγλία, πήρε 92 βαθμούς στο Decanter και άρχισε να ακούγεται. Έπειτα αγοράσαμε και άλλους αμφορείς και η πορεία της είναι ανοδική ειδικά στο εξωτερικό, αφού πρόκειται για μια ποικιλία που ο ξένος γευσιγνώστης την αντιλαμβάνεται ως διαφορετική. Δεν θυμίζει Tempranillo, δεν θυμίζει κάτι άλλο, είναι Μαυροδάφνη. Εκτός όμως από τα 50 GGW, στην Αμερική μπήκε στα 100 καλύτερα κρασιά για το ’21 στο Wine and Spirits.
Αγαπημένη ποικιλία; Μη μου πεις Ροδίτη ή Μαυροδάφνη.
ANTONIO RUIZ PAÑEGO
Θα σου πω Μαυροδάφνη εγώ… Μετά τη Χιλή, όταν γυρίσαμε, αρχίσαμε να δοκιμάζουμε όλες τις δεξαμενές στον τρύγο και δοκίμασα μια δεξαμενή και είπα αυτή έχει κάτι. Και ήταν χαρμάνι τότε. Δεν είναι μόνο αυτό, μου αρέσει και νομίζω ότι μπορεί να δώσει πάρα πολύ καλό αποτέλεσμα. Χαίρομαι να δουλεύω με τη Μαυροδάφνη.
ΘΕΟΔΩΡΑ ΡΟΥΒΑΛΗ
Εγώ αγαπώ πολύ το Riesling και γι’ αυτό το φυτέψαμε. Τώρα βγαίνει το πρώτο του 2021. Πιστεύω ότι το υψόμετρο εδώ –πάνω από 500 μέτρα και πλαγιές– βοηθά πολύ την ποικιλία, αν σκεφτεί ειδικά κάποιος ότι κάθε 100 μέτρα που ανεβαίνουμε, η θερμοκρασία πέφτει κατά 0,7 βαθμούς. Άρα στα 1.000 μ. που έχουμε το Riesling, έχουμε 7 βαθμούς διαφορά από εδώ. Είναι σαν να είμαστε στην Αλσατία. Οπότε η ωρίμανση είναι πολύ αργή, όπως πρέπει, με χαμηλές θερμοκρασίες το βράδυ, επομένως έχουμε φοβερά πλεονεκτήματα.
Η κουβέντα μας έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο: πάνω στη θάλασσα, με ψάρι και τα κρασιά του Κτήματος. Και με την υπόσχεση ότι θα βρεθούμε και πάλι σύντομα.
* Ο ΟΡΟΣ «ΗΡΩΙΚΗ ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΙΑ» (VITICULTURE HÉROIQUE) ΕΧΕΙ ΥΙΟΘΕΤΗΘΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΛΩΣΕΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΑΝΤΕΠΕΞΕΛΘΟΥΝ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ ΥΨΗΛΟ ΚΟΣΤΟΣ, ΧΕΙΡΩΝΑΚΤΙΚΟ ΜΟΧΘΟ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ.
Η ΘΕΟΔΩΡΑ ΡΟΥΒΑΛΗ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΕΙ ΜΕ ΤΑ:
· Clos de Tart (Grand Cru Monopole) στη Βουργουνδία· Château Margaux
(1er Grand Cru Classé) στο Μπορντό· Domaine Muré – Clos Saint Landelin (Grand Cru Vorbourg) στην Αλσατία · Villa Maria (Auckland) στη Νέα Ζηλανδία· Gandolini (Maipo Valley) και Ventolera (Leyda Valley) στη Χιλή · Κτήμα Μερκούρη στην Ελλάδα.
Ο ΑNTONIO RUIZ PAÑEGO ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΕΙ ΜΕ ΤΑ: Caliterra (Colchagua Valley) · Villa Maria Estate Domaine Frédéric Magnien (Morey-Saint-Denis), ένα από τα πιο καινοτόμα οινοποιεία της περιοχής, που παράγει μερικά από τα καλύτερα Grand Cru της Βουργουνδίας.
