«Πώς το βλέπεις; Θα ασχοληθεί ο γιος σας με το κρασί;» Μία από τις πιο συχνές ερωτήσεις που δέχομαι, ίσως και πιο συχνή από το «ποιο είναι το καλύτερο κρασί που έχεις δοκιμάσει ποτέ». Και στις δύο ερωτήσεις οι απαντήσεις είναι εκπληκτικά εύκολες και μου έρχονται πραγματικά αυθόρμητα.
Στην ερώτηση του «καλύτερου κρασιού που έχω δοκιμάσει ποτέ» έχω να πω ότι δεν σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο. Σίγουρα κάποια κρασιά χαρίζουν εμπειρία που ελπίζω να μείνει μαζί μου για όσο ζω ή έχω μνήμη, ενώ άλλα τα έχω ξεχάσει πριν φτάσει η γουλιά στο πτυελοδοχείο. Όμως, το Κρασί είναι τόσο πολυδιάστατο (και η διαδικασία κατανάλωσης / αξιολόγησης ακόμα πιο πολύπλοκη), που μου είναι αδύνατον να βάλω ό,τι κρασί έχω δοκιμάσει στη σειρά, να βγάλω τον χάρακα και να καταλήξω στο ποιο είναι το πιο ψηλό. Σέβομαι πάρα πολύ το Κρασί (και τους ανθρώπους πίσω από κάθε κρασί) για να κάνω κάτι τέτοιο.
Ίσως, ελπίζω, ο σεβασμός να είναι η αιτία της απάντησής μου και στην πρώτη ερώτηση. Όποτε με ρωτούν για το αν βλέπω εμπλοκή του γιου μας με τον χώρο του κρασιού, εγώ απαντώ πως δεν βλέπω τίποτα για τη ζωή του. Είναι δικιά του η ζωή και εκείνος θα έχει την ευθύνη και τη χαρά να ασχοληθεί με ό,τι του κάνει κέφι. Θα είχε, όμως, απεριόριστα μεγαλύτερο δείκτη δυσκολίας να με ρωτούσε κάποιος για το αν θα ήθελα να ασχοληθεί ο γιος μας με το κρασί. Μάλλον δεν θα ήξερα τι να απαντήσω.
Δεδομένο είναι πως το Κρασί με τράβηξε τόσο, ώστε να του αφιερώσω όλη μου την επαγγελματική ζωή, άρα το λατρεύω. Πιστεύω επίσης πως το να γνωρίζεις τη φύση, τη ζωή και την ανθρώπινη διάνοια μέσα από το κρασί είναι μία από τις πιο συναρπαστικές οπτικές γωνίες που έχει ανακαλύψει το ανθρώπινο είδος στην προσπάθειά του να εκλογικεύσει και να δώσει νόημα στο πέρασμά του από τούτο τον κόσμο.
Από την άλλη, γιατί να νιώσει το παιδί μας ότι περιμένω να διαρθρώσει τη ζωή του με τον τρόπο που εμένα μου κάθεται καλά; Γιατί να είναι, στα μάτια έστω και ενός, στη σκιά του πατέρα του; Η χαρά που είχα εγώ όταν ανακάλυπτα το κρασί είναι δεδομένο πως δεν θα επαναληφθεί στην περίπτωση του γιου μας – γιατί η δικιά μου πορεία είχε τόση ικανοποίηση, ακριβώς γιατί ήταν αβέβαιη και απρόσμενη. Στα αρνητικά σίγουρα πρέπει να μετρήσω την πιο σκοτεινή πλευρά του αλκοόλ. Μην ξεχνάμε πως το αλκοόλ εθίζει, σκοτώνει, ενώ μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις, όχι μόνο στα άτομα που το καταναλώνουν. Το αλκοόλ είναι εν δυνάμει επικίνδυνο για κάθε άτομο που το γουστάρει, πόσω μάλλον γι’ αυτούς που αφιερώνουν την επαγγελματική τους ζωή σε αυτό.
Αυτή είναι μια πλευρά που όλο και πιο συχνά μας ωθούν να τη βλέπουμε. Συχνά πυκνά, πια, διαβάζω μελέτες και δημοσιεύματα που, την επόμενη φορά που πλησιάζω ποτήρι κρασί στα χείλη μου, νομίζω πως βάζω κάννη οπλισμένου περίστροφου στο στόμα μου. Ή έστω βάζω μέσα μου το πιο αυτοκαταστροφικό ναρκωτικό.
Το αν τελικά το κρασί είναι τόσο κακό για τον άνθρωπο αξίζει τουλάχιστον ένα άρθρο «Taboo», αν και δεν είμαι ο πιο κατάλληλος να γράψω κάτι τέτοιο. Αλλά πάμε τώρα στα πραγματικά δύσκολα: Ακόμα και αν ο γιος μας ήθελε να ασχοληθεί με το κρασί, θα ήταν καλή ιδέα για το μέλλον του; Μήπως το ποτήρι κρασιού ακολουθήσει τον δρόμο που έχει χαράξει σιγά σιγά το τασάκι; Θα υπάρχει ο χώρος του κρασιού σε σαράντα χρόνια από τώρα; Το εύκολο είναι να πείτε, ειδικά αν αγαπάτε το κρασί, πως αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί.
Το κρασί είναι υπέροχο, είναι φορέας πολιτισμού, είναι σημαντικό οικονομικά σε πολλές χώρες, είναι, απλώς, πολύ μεγάλο για να πέσει, βρε φίλος! Και να φύγει λίγο από τη μόδα, θα κάνει η αγορά κύκλους και θα ξαναγυρίσει, όπως έγινε με το cognac, όπως έγινε με την tequila. Δεν φοβάμαι αν το κρασί φύγει από τη μόδα, φοβάμαι μήπως το αλκοόλ γίνει επιλογή των πολύ λίγων. Μεγάλες εταιρείες κρασιού στην Αμερική ξεριζώνουν αμπελώνες και φυτεύουν κάνναβη. Από πολλές πλευρές βλέπω μια αλλαγή στάσης από το «πάμε να παίξουμε μούτρα με το λόμπι που πολεμά το αλκοόλ» στο «μάλλον δεν βγάζουμε άκρη, πάμε να τα μαζέψουμε».
Δεν χρειάζεται πολύ, μία γενιά να αλλάξει στάση αρκεί. Μια και μιλάμε για τον γιο μας, εκείνος και ο κοινωνικός του κύκλος προσεγγίζουν το κάπνισμα, ειδικά των νεαρών, με αρνητισμό, λες και όποιος καπνίζει είναι απόβρασμα της κοινωνίας. Εντάξει, υπερβάλλω, αλλά λίγο, ενώ αξίζει να σας πω ότι ο γιος μας έχει μαμά που καπνίζει συστηματικά. Ποτέ δεν έχει μπει σε αντιπαράθεση μαζί της, ούτε κρατάει απαξιωτική στάση. Ένας εικοσάχρονος που καπνίζει, όμως, είναι τελείως διαφορετική ιστορία!
Αν αυτό που κάνει για το κάπνισμα η γενιά του γιου μας, που τώρα είναι 16, το κάνει και για το αλκοόλ, ή έστω η επόμενη γενιά, το κρασί et al. θα αποκτήσουν μουσειακό χαρακτήρα. Οι άνθρωποι του κρασιού θα πάρουν τον δρόμο των θηριοδαμαστών και των γουναράδων, δηλαδή αργά ή γρήγορα θα περάσουν από το ταμείο ανεργίας.
Τι μπορούμε όμως να κάνουμε οι άνθρωποι του κρασιού, σήμερα, για να μη γίνει μια στροφή στις επόμενες γενιές; Υπάρχει λόγος να κάνουμε κάτι τέτοιο ή απλώς να αφήσουμε τη ζωή να ακολουθήσει τον δρόμο της, αφού έτσι κι αλλιώς αυτό θα κάνει; Ξέρω ότι πρέπει να δείξουμε συνέπεια και σοβαρότητα. Ξέρω ότι πρέπει να δείξουμε ειλικρίνεια, αλλά να αναδείξουμε την ουσία. Να αφήσουμε να φανεί η ομορφιά του κρασιού αψεγάδιαστη και όποιος θέλει να τη δει.
Ξέρω, τέλος, πως το αν θα πετύχει κάτι τέτοιο έχει να κάνει μόνο με εμάς, όχι με τις επόμενες γενεές. Γιατί στη σκυταλοδρομία η σκυτάλη πέφτει μόνο με λάθος αυτού που τη δίνει. Ο μπροστινός δρομέας δεν κοιτάει πίσω, θέλει μόνο να φύγει μπροστά. Αν δεν κατανοείς αυτό το γεγονός, δεν πρέπει να τρέχεις σε σκυταλοδρομία.
(Καθαρτικό τελικά αυτό το άρθρο. Με την έννοια της Κάθαρσης του Αριστοτέλη, ε! Όταν τον αφήσω την επόμενη Κυριακή στο μάθημα του Quantum Computing, θα πέσω με τα μούτρα στο διάβασμα του Grape με λιγότερες σκέψεις και, ίσως, περισσότερη ηρεμία. Τουλάχιστον για τον γιο μου.) ¶
