Ναι, καλά διαβάσατε τον τίτλο. Κατά τη διάρκεια ενός δείπνου ρώτησα μια καταπληκτική κυρία, που δεν την έχω ξαναδεί από τότε, για τα μεγάλα επίκαιρα trends στον χώρο της μόδας, μια και ήταν η ειδίκευσή της, και κατέληξα να εξηγώ πολλά πράγματα για το κρασί! Μαρία Δρουμπάνη, σου χρωστάω κέρασμα!
Μπορεί να ακουστεί σοκαριστικό για άτομα που με γνωρίζουν, αλλά σε φιλικές παρέες βαριέμαι απίστευτα να μιλάω για το κρασί. Εκτός ίσως αν δω πως ο κόσμος μπορεί να έχει ενδιαφέρον και εγώ να μπορώ να του εμφυσήσω λίγη αγάπη για το προϊόν που άλλαξε τη ζωή μου. Από την άλλη, όταν βρεθώ με άτομα που ασχολούνται με άλλους χώρους, τρελαίνομαι να ακούω για το τι τους συναρπάζει. Έχω μάλιστα και προκάτ ερώτηση: «Ποιες είναι οι μεγάλες εξελίξεις, τι δημιουργεί κυματισμούς στο/η Χ», όπου Χ το αντικείμενο με το οποίο ασχολείται ο άνθρωπος απέναντί μου. Έτσι, πριν από μερικά χρόνια, σίγουρα πριν από την πανδημία, βρέθηκα μαζί με τη Μαρία. Η Μαρία ασχολείται με τη μόδα, για τη μόδα ρώτησα. Γυρίζει λοιπόν και μου απαντά: «Τέσσερις είναι οι μεγάλες τάσεις στον χώρο της μόδας!».
Μαρία: Τάση 1η – Θάνατος στα λογότυπα!
Ανάλυση: Για δεκαετίες είχαμε πολλές εταιρείες προϊόντων υψηλής τιμής να βασίζονται στην «ορατότητα» των λογοτύπων τους. Παρακολουθούσες αγώνα στην τηλεόραση και μπορούσες εύκολα να καταλάβεις, βασικά να διαβάσεις, ότι εκείνος ο κύριος στην κερκίδα φορούσε Moschino. Εδώ και αρκετά χρόνια, οι αντίστοιχες μάρκες κρατούν τα «φθηνά» –ο Θεός να τα κάνει…– κομμάτια τους αλλά και τα T-shirts, που ταξιδεύουν με μεγάλο λογότυπο και εύκολα αναγνωρίσιμο μοτίβο. Όσο πάμε στα σοβαρά, τόσο το λογότυπο εξαφανίζεται. Δείτε την τσάντα Louis Vuitton των 2.000 € και των 15.000 €. Τη δεύτερη δεν την πιάνει το μάτι ούτε ενημερωμένου κλέφτη στα Ματογιάννια (νομίζουμε…). Η ανάγκη πίσω από αυτές τις κινήσεις είναι συγκεκριμένη. Παλαιότερα η μεσαία τάξη ήθελε, αγχωμένα, να δείξει αριστερά και δεξιά ότι ανήκει στην ελίτ. Σήμερα, οι ελίτ θέλουν να κυκλοφορούν ανέμελα ανάμεσα στη μεσαία τάξη χωρίς να προκαλούν, αλλά και να κρατούν έναν δίαυλο αναγνώρισης ανάμεσά τους. Αν κάθεται κάποια στα παράθυρα μιας καφετέριας και φοράει Rolex, θα το πάρουν χαμπάρι και οι περαστικοί μπροστά από το μαγαζί. Υπάρχουν και πολλές «μαϊμούδες» Rolex και ίσως το μυαλό να πάει εκεί πρώτα! Όμως, «χρειάζεται ένα Patek για να αναγνωρίσεις ένα Patek».
Τι έμαθα για το κρασί: Εδώ τα πράγματα που μπορούμε να κουμπώσουμε στο κρασί είναι σχετικά λίγα, κυρίως γιατί ένα ακριβό κρασί, σχεδόν δεδομένα, πέφτει σε μια κατηγορία που δύσκολα αναγνωρίζεται από μακριά. Από την άλλη, ξέρω αρκετούς επιχειρηματίες που ζητούν κανονικά ποτήρια κρασιού για τη Σαμπάνια τους σε εστιατόρια, όχι μόνο γιατί τα flutes σκοτώνουν τον χαρακτήρα του κρασιού, που ισχύει, αλλά και για να μην καρφώνονται πως «αυτοί εκεί πίνουν Σαμπάνια». Ίσως εδώ να κολλάει και το ολοένα αυξανόμενο ρεύμα προς κατανάλωση ακριβών κρασιών στο σπίτι, με φίλους, με τη συνοδεία πιάτων μαγειρεμένων στην κουζίνα του σπιτιού μας από μισελενάτους σεφ (;).
Μαρία: Τάση 2η – Πραγματική ποιότητα!
Ανάλυση: Παλιότερα αγοράζαμε Lacoste μπλουζάκι, μόνο και μόνο για να έχουμε τον κροκόδειλο να ξεκουράζεται στο στήθος μας. Αν μας έλεγαν πως το εργοστάσιο βγάζει από την άλλη πόρτα ακριβώς το ίδιο μπλουζάκι, αλλά χωρίς το ζώο ραφτό, δεν θα μας έκανε κούκου να πάμε προς τα εκεί, ακόμα και αν ήταν σε χαμηλότερη τιμή. Γιατί κανένας δεν αγόραζε Lacoste για την ποιότητα. Σήμερα, ακόμα και σε πολλές ακριβές μάρκες, τίποτα δεν πουλάει μόνο και μόνο γιατί είναι αυτό που είναι, αλλά γιατί είναι ΚΑΙ ποιοτικό. Είτε στην πραγματικότητα είτε στο γραφείο του τμήματος marketing, πρέπει να δημιουργηθεί ένα αφήγημα που θα μιλάει μόνο για την ποιότητα. Όλο και πιο πολύ, αυτή η ποιότητα τίθεται σε διαφορετικά επίπεδα. Μερικά είναι σχετικά παλιά, όπως η ιστορία ή η περιφερειοποίηση – δεν είναι ένα λευκό πουκάμισο από κάπου/οπουδήποτε, είναι ένα πουκάμισο από ελβετική ποπλίνα που υφάνθηκε από αιγυπτιακό βαμβάκι, ενώ το έραψαν Ναπολιτάνοι ράφτες. Άλλο επίπεδο είναι η κοινωνική ή περιβαλλοντική ορθότητα. Υπάρχει κασμιρένιο πουλόβερ από την Brunello Cuccinelli που το ταμπελάκι σού κάνει geotag ακριβώς το χωριό του Νεπάλ όπου βόσκουν τα ζώα που μας έδωσαν το κασμίρι, σου λέει πως ένα ποσό από τα έσοδα θα δοθεί στην τοπική κοινωνία και σου δίνει κωδικό να μπεις σε site και να δεις πόσα χρήματα έχουν μεταφέρει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όλα τα παραπάνω που είπαμε –ιστορία, περιοχή, περιβάλλον, κοινωνία– μαζί, με ένα βόλι!
Τι έμαθα για το κρασί: Ως προς την περιφερειοποίηση, το regionalisation, που λένε στο χωριό μου, και την ιστορία, το κρασί είναι ο πρωταθλητής, με πολλά προϊόντα, αλκοολούχα ποτά, τρόφιμα ή άλλα, να κλέβουν χορευτικές φιγούρες από αυτό. Την κοινωνική και περιβαλλοντική υπευθυνότητα τη βλέπουμε ως ένα σημείο και θα τη δούμε όλο και παραπάνω – ήδη πολλές φιάλες έχουν πάνω τους «σημάδια» που καταδεικνύουν τέτοιες πρακτικές. Υπάρχει φυσικά και ατελείωτη έμφαση στην ποιότητα μέσα από την ανάλυση της παραγωγής: «Αυτός είναι ο οινολόγος μας, αυτό είναι το μοναδικό αμπελοτόπι μας, έτσι κανακεύουμε το κρασί μας» και πολλά άλλα.
Εδώ ίσως μπορεί να λυθεί μια απορία που έχουν πολλοί οινόφιλοι: «Αφού το Romanee Conti θα πουλήσει και τον τελευταίο φελλό για πλάκα και σε οποιαδήποτε τιμή, γιατί μπαίνουν στον κόπο να αφήσουν οινοκριτικούς να δοκιμάσουν και να βαθμολογήσουν την κάθε νέα εσοδεία που κυκλοφορεί στην αγορά;». Στα μάτια των απέξω, η εισροή –που γίνεται όλο και μεγαλύτερη και όχι μόνο λόγω του διαδικτύου– οινοκριτικών στα κελάρια των τεράστιων ονομάτων του χώρου είναι παράλογη. «Αν πάρουν 100/100, όλοι θα το θεωρήσουν κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο, αν πάρουν 93/100, όλοι θα γιουχάρουν, ακόμα και όσοι αγοράσουν». Σωστό, αλλά πρέπει να δείχνεις πως ΚΑΙ είσαι το Romanée Conti, KAI μπορείς να πείθεις τους κριτικούς πως κάνεις κρασάρες. Από την άλλη, αν το όλο θέμα είναι το 100/100, τι θα γίνει αν ένα Pinot Noir από την Αμερική πάρει την ίδια βαθμολογία, που θα είναι και πολύ φθηνότερο; Εκεί παρατηρώ συστηματικά τα ακροβατικά όλων αυτών των οινικών μύθων, για το πότε πρέπει να δώσουν έμφαση στο «περιτύλιγμα» που εγγυάται την ποιότητα, πότε στην «πραγματική» ποιότητα όπως την ορίζουν τρίτοι και πότε στον μύθο. Κάποτε αυτό γίνεται εξαιρετικά, κάποτε λίγο ατσούμπαλα. Αλλά πάντα συναρπαστικά!
Οι άλλες δύο τάσεις της Μαρίας πηγαίνουν για το επόμενο Grape! Σας δίνω όμως από τώρα τους τίτλους! «Σαν το δικό μου κανενός άλλου» και «Δώστε πίσω στους πλούσιους όσα τους ανήκουν».
