Έχω την αίσθηση ότι τον Χρήστο Ζαφειράκη, οπουδήποτε και να τον έβαζες να φτιάξει κρασί, ακόμα και σε λιγότερο «προικισμένα» αμπελοτόπια, θα κατάφερνε πάντα να ξεπεράσει τις προσδοκίες.
Κρασιά, εστιατόρια, αρώματα, στιγμές και απόψεις που καταγράφηκαν σε ένα ημερολόγιο.
Οι άνθρωποι δεν θυμόμαστε μέρες, θυμόμαστε στιγμές… Κρασιά, εστιατόρια, αρώματα, στιγμές και απόψεις που κρατήθηκαν σε ένα ημερολόγιο.
Ένας χρόνος πέρασε από τότε που η Νάνσυ Μάζου και ο Stefano Stante συστήθηκαν –αρχικά– στο επαγγελματικό οινικό κοινό, με αφορμή την παρθενική κυκλοφορία του αφρώδους Prelude και το ξεκίνημα της Milia Riza.
Ταξιδέψαμε στη Λήμνο τον Ιούνιο και στη Λέσβο τον Αύγουστο, δοκιμάσαμε πολλά υπέροχα ούζα και κρασιά και ήρθαμε σε επαφή με τους ανθρώπους, τις ιδιαίτερες συνθήκες των νησιών, την ιστορία τους, το μέλλον, τις προοπτικές τους.
Οι άνθρωποι δεν θυμόμαστε μέρες, θυμόμαστε στιγμές… Κρασιά, εστιατόρια, αρώματα, στιγμές και απόψεις που κρατήθηκαν σε ένα ημερολόγιο.
Το ελληνικό κρασί έχει κάνει πολύ σημαντικά βήματα προς την ενηλικίωση, παρά τις παιδικές ασθένειες που ακόμα το ταλαιπωρούν από καιρού εις καιρόν.
Είναι γνωστό ότι στο κρασί όλα συμβαίνουν πολύ αργά. Τα πάντα χρειάζονται χρόνο, φροντίδα και υπομονή.Από την ίδια τη δημιουργία του κρασιού μέχρι την εμπορική του καταξίωση, κάθε γενιά δίνει τη σκυτάλη στην επόμενη, με την ελπίδα να την πάει λίγο παρακάτω.
Ο μύθος του Amarone. Κρασιά που θεωρούνται παγκόσμια αριστουργήματα, προκαλώντας το μυαλό και το συναίσθημα με το βάθος, την πολυπλοκότητα και τις τρομακτικές τους δυνατότητες παλαίωσης.
