Σκύρος, η νόστιμη αρχόντισσα
Η Σκύρος φροντίζει ήδη από την άφιξη του πλοίου στο λιμάνι να εντυπωσιάσει τους επισκέπτες της.
Κατά παράδοση πια από το 1994, που άνοιξε ο Cavos στη βόρεια πλευρά του όρμου της Λιναριάς, κάθε φορά που μπαίνει ο ‘Αχιλλέας’ (το πλοίο του νησιού) στο λιμάνι παίζει δυνατά το “Zarathustra” του Richard Strauss, προσφέροντας μία φαντασμαγορική υποδοχή στους επισκέπτες του νησιού. Όταν δε φτάνει βράδυ η μελωδία που παίζει δυνατά έχει και σκηνοθετική πινελιά.
Οι θαμώνες του μαγαζιού ανάβουν sparklers και δημιουργούν μία οριακά κατανυκτική εμπειρία.
H Σκύρος είναι μία αρχόντισσα κι αυτό φαίνεται σε όλα τα πορτοπαράθυρα της Χώρας, σε κάθε νότα από τα τραγούδια της, στις ανεξερεύνητες παραλίες και φυσικά σε κάθε μπουκιά και γουλιά που θα απολαύσετε.
Το νησί εξάλλου έχει να επιδείξει –αν και ακόμα δεν έχει πάρει τις διαστάσεις που της αξίζουν- τεράστια τοπική γαστρονομία αφήνοντας κυριολεκτικά με ανοιχτό το στόμα όλους όσοι ανακαλύπτουν τις τοπικές συνταγές.
Η πιο εντυπωσιακή πρώτη ύλη είναι οι αστακοί, οι οποίοι είναι άφθονοι, νόστιμοι και value for money.
Αυτός είναι μάλλον κι ο λόγος που η αστακομακαρονάδα αποτελεί μία από τις σπεσιαλιτέ της σκυριανής κουζίνας. Η κτηνοτροφική παράδοση του νησιού, κυρίως σε αμνοερίφια και το μεγάλωμα τους με την παρουσία αλμυρού νερού κάνει το κατσικάκι στο φούρνο μια από τις δημοφιλέστερες λιχουδιές.
Το μενού συμπληρώνεται με λαδόπιτα με σκυριανό ξινοτύρι, τεροπτάρια (τυροπιτάρια) και τραχανόπιτες, φάβα με άνηθο, πετνές με μακαρούνια (κόκορας με χοντρά μακαρόνια) και σπανιότατα αγαλιποκεφτέδες (κεφτέδες αγαλίπας δηλαδή θαλάσσιας ανεμώνης).
Στις Ιστορίες του μπάρμπα (Μώλος) για τεράστια ποικιλία σε ούζο και τσίπουρο και χταπόδι στιφάδο.
Στον Στέλιο (Γυρίσματα) για την πιπερόπιτα.
Στον Ασημενό (Ασποί) για ικανοποιητική λίστα κρασιών πλάι σε φρέσκα ψάρια από την ιδιόκτητη τράτα.
Στη Μαρίτσα για κεφτεδάκια και σφηνάκια λικέρ μπανάνα.
Στον Χιώτη (Χώρα) για παγωτό στις πιο απίθανες γεύσεις.
Στη Φαλταϊνα (Χώρα) για βραβευμένα αμυγδαλωτά.
Στις Μουριές (Καλαμίτσα) για κατσικάκι στο φούρνο και μια βόλτα στη Φάρμα Μουριές με τα πόνυ.
Στον Λάμπρο (Ασποί) για τα καλύτερα παϊδάκια.
Στο Μύλο Μπαλαμπάνη (Μώλος) για τρομερή λαδόπιτα με υπέροχη θέα.
Στη Σταματία (Πεύκος) για την καλύτερη αστακομακαρονάδα.
Στον Στέφανο (Μαγαζιά) για τα πιο παραδοσιακά μαγειρευτά.
Στο Οινοποιείο Νικολάου για το ροζέ της σειράς LALARI που αποτελεί τη
μόνη τοπική πρόταση σε εμφιαλωμένο.
Τέλος, κλείνοντας το άρθρο αυτό αξίζει μία ιδιαίτερη μνεία στην παράδοση του τόπου στα κεραμικά τα οποία είναι μοναδικά.
Με μοτίβα που πηγαίνουν πολλές δεκάδες χρόνια πίσω οι σκυριανοί έχουν καταφέρει να αναδείξουν την παράδοσή τους μέσα από τα κεραμικά τους. Εξαιρετικό παράδειγμα της Σκυριανής αυτής τέχνης τα κεραμικά του Σταμάτη Φτούλη. Τη σκυτάλη έχει πάρει πλέον ο γιος του Γιάννης που συνεχίζει με κέφι αλλά και με μεγάλο μεράκι την τέχνη του πατέρα του στο εργαστήριο τους στο Γυαλό της Σκύρου.
