Κάνοντας μία σύντομη στάση στο ταβερνάκι ανηφορίζοντας με το αμάξι τον δρόμο για τα Καλάβρυτα, περίπου στα 1.000μ. υψόμετρο, μπορείς για πρώτη φορά να δεις τον αμπελώνα του Μεγάλου Σπηλαίου. Κοιτάζοντας από ψηλά το ανάγλυφο του αμπελώνα μέσα στο φαράγγι, χάνεις στιγμιαία την επαφή με την πραγματικότητα, θαρρείς πως αντικρίζεις έναν πανέμορφο πίνακα που κάποιος «μεγάλος» έχει ζωγραφίσει. Ταυτόχρονα, την ίδια εκείνη στιγμή συνειδητοποιείς ότι η έννοια του σπουδαίου terroir δεν υπάρχει στην ουσία χωρίς την εμπλοκή του ανθρώπινου παράγοντα. Ο άνθρωπος ήταν αυτός που πήρε τη δύσκολη απόφαση να φυτέψει το αμπέλι του μέσα στην απότομη χαράδρα του Βουραϊκού ποταμού το οποίο δεν μπορείς να δεις από ψηλά, αλλά σε συνθήκες απόλυτης ηρεμίας θα αφουγκραστείς την ορμητικότητα των παγωμένων νερών του.
Η ιστορία της «Μεγάλης Αμπέλου» χρονολογείται από τον 15ο αιώνα, όταν οι μοναχοί της Ιεράς Μονής του Μεγάλου Σπηλαίου εγκατέστησαν εκεί τον αμπελώνα τους για να παράγουν κρασί. Η οινοποίηση γινόταν σε ένα μικρό πέτρινο κτίσμα μέσα στον αμπελώνα και στη συνέχεια με γαϊδούρια μετέφεραν το κρασί 3 χιλιόμετρα ανηφορικό δρόμο έως τα υπόγεια της μονής, για να ωριμάσει στα ξύλινα βαρέλια. Η παρακμή και η εγκατάλειψη ήρθαν μαζί με την ερήμωση της ιστορικής μονής από μοναχούς. Έτσι, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν οι άνθρωποι της Cavino αποφάσισαν να αναβιώσουν τον ιστορικό αμπελώνα στο ίδιο ακριβώς σημείο, το μόνο που βρήκαν στη θέση του ήταν το εγκαταλελειμμένο οινοποιείο, με τον αμπελώνα να έχει μετατραπεί σε ένα μεγάλο βοσκοτόπι.
Από τα κρασιά που παράγονται σήμερα στο Μέγα Σπήλαιο, το ερυθρό χαρμάνι Μαυροδάφνης και Μαύρου Καλαβρυτινού αποτελεί τη ναυαρχίδα του οινοποιείου. Περίπου στα 850 μ. υψόμετρο, σε ένα terroir που κάθε άλλο παρά μεσογειακό μπορεί να χαρακτηριστεί (απόλυτα δροσερό για τα ελληνικά δεδομένα), είναι εκπληκτικό το πώς η ωριμότητα μπορεί να συνδυαστεί με τις υψηλές οξύτητες και τη φρεσκάδα. Πώς μεταφράζεται αυτό στα κρασιά; Ακόμα και στις χρονιές που τα κρασιά ανεβάζουν υψηλό αλκοόλ, υπάρχει μια ανυπέρβλητη ισορροπία στην παλέτα, ένας συνδυασμός συγκρατημένης δύναμης και φίνας κομψότητας που στο μυαλό μου ορίζουν την έννοια του μεγάλου κρασιού.
7 ΧΡΟΝΙΕΣ ΚΤΗΜΑ ΜΕΓΑ ΣΠΗΛΑΙΟ ΕΡΥΘΡΟ, ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΜΟΝΟ…
2011 ― Η τρέχουσα σοδειά έμεινε για δυόμισι περίπου χρόνια σε «κομψά» βαρέλια και περίπου τρία χρόνια στη φιάλη πριν κυκλοφορήσει στην αγορά. Η ηλικία πια του αμπελώνα και η εξαιρετική χρονιά χαρίζουν όγκο στο κρασί, τον οποίο όμως καταφέρνει να κρύψει επιμελώς η δροσερή οξύτητα. Κόκκινα φρούτα, φραμπουάζ, βοτανικές αιθέριες νότες και αποξηραμένα τριαντάφυλλα σε συνεπαίρνουν στη μύτη και στο στόμα, με το βαρέλι να αναδεικνύει και όχι να «καπελώνει» το φρούτο.
2010 ― Από τις χρονιές που ξεχώρισα με μεγάλες εντάσεις και εξαιρετική συμπύκνωση φρούτου. Εκφραστικό και ώριμο αρωματικά, κεράσι, φράουλα να φρεσκάρονται από τις νότες της Μαυροδάφνης, που μου θύμισαν φασκόμηλο και τσάι του βουνού και με το πέρασμα της ώρας δυνάμωναν στο ποτήρι. Το στόμα σε μια πιο εξτρίμ εκδοχή πρόβαλλε τη δύναμη των τανινών, αλλά συμπύκνωση και οξύτητα επανέφεραν την απόλυτη ισορροπία. Πολύς δρόμος ακόμα μπροστά του.
2009 ― Μια χρονιά ξηρή και αρκετά πιο ζεστή, η οποία κατάφερε να δώσει πολύ καλά επίπεδα ωρίμασης του καρπού. Το κρασί έδειξε περισσότερο γήινο στα χαρακτηριστικά του, με αποξηραμένο, εξελιγμένο φρούτο και νότες από τριτογενή αρώματα, όπως μανιτάρι και βρεγμένα φύλλα. Μαλακές τανίνες στο στόμα, πιο ώριμο στυλ γενικά, αλλά και νύξεις από μέντα και ευκάλυπτο.
2008― Σύκο, μανιτάρι, πράσινη πιπεριά και μέντα στη μύτη, ορυκτότητα που θυμίζει ξύσμα από μολύβι και γεμάτο στόμα, στο οποίο όμως η εξαιρετικά υψηλή οξύτητα είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Πόσα κρασιά μπορούν να συνδυάζουν υψηλά επίπεδα αλκοόλης με οξύτητες που μπορείς να βρεις περισσότερο σε λευκά κρασιά; Μια χρονιά στην οποία φαίνονται οι ακραίες δυνατότητες του συγκεκριμένου terroir.
2007 ― Η πρώτη φορά που τα μέχρι εκείνη τη στιγμή νεαρά ακόμα αμπέλια αρχίζουν να δίνουν πολύ ωραία συμπύκνωση, αλλά και φινέτσα στο κρασί. Στη μύτη ένας φοβερός αγώνας ανάμεσα στο φρούτο και στην εξέλιξη. Ιώδης χαρακτήρας, μανιτάρι, αλλά και κύματα δροσιάς από τα αρώματα δάφνης και κόκκινου φρούτου. Στόμα το οποίο έχει μαλακώσει, εκπληκτικά «χωνεμένες» τανίνες, βελούδινος χαρακτήρας και κομψότητα τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της εξαιρετικής χρονιάς.
2006 ― Δύσκολη, βροχερή χρονιά, η οποία σε συνδυασμό με τα ακόμα νεαρά αμπέλια δεν κατάφεραν να δώσουν συμπύκνωση. Γήινος χαρακτήρας, βρεγμένο χώμα, μανιτάρι, δάσος, αλλά και προζύμι στη μύτη δίνουν τη θέση τους σε ένα στόμα το οποίο δεν έχει μεγάλη συμπύκνωση, κάνοντας λίγο τα επιμέρους χαρακτηριστικά του κρασιού να δείχνουν περισσότερο γωνιώδη. Υψηλή οξύτητα και τανίνες που δείχνουν αρκετά επιθετικές.
2005 ― Από μια πολύ καλή, ζεστή και ώριμη χρονιά. Η μύτη εξελισσόταν διαρκώς στο ποτήρι, δίνοντας στο ξεκίνημα ζωικές νύξεις που θύμιζαν σιτεμένο κρέας και αίμα, αλλά στην πορεία ήρθαν στο προσκήνιο πικάντικα στοιχεία και καπνός. Δώδεκα χρόνια μετά τον τρύγο, το στόμα διέθετε ακόμα εξαιρετική δομή με πολύ καλής ποιότητας τανίνες και μακρύ, εξελισσόμενο τελείωμα. g
