#taboo
Ένας φίλος μου που έχει σπουδάσει οικονομολόγος μού έχει πει κάτι που με βοηθά πολύ σε συγκεκριμένες καταστάσεις. «Οι τιμές θα τακτοποιήσουν τα πάντα! Αλλά και η αγορά θα τακτοποιήσει τις τιμές».
Αυτό είναι το δεύτερο και τελευταίο μέρος του μαθήματος που μου έδωσε η Μαρία Δρουμπάνη, με άσχετη αφορμή και στα καλά καθούμενα.
Ναι, καλά διαβάσατε τον τίτλο. Κατά τη διάρκεια ενός δείπνου ρώτησα μια καταπληκτική κυρία, που δεν την έχω ξαναδεί από τότε, για τα μεγάλα επίκαιρα trends στον χώρο της μόδας, μια και ήταν η ειδίκευσή της, και κατέληξα να εξηγώ πολλά πράγματα για το κρασί! Μαρία Δρουμπάνη, σου χρωστάω κέρασμα!
Τώρα που έρχονται τα Χριστούγεννα και ετοιμάζεστε για γιορτινά τραπέζια, σκεφτείτε αυτό που είχε πει ένας φίλος κάποτε: Θέλεις να φεύγεις από μια σχέση με εμπειρία είκοσι ετών ή από είκοσι σχέσεις με εμπειρία ενός έτους;
Ε, ναι λοιπόν! Σας το είχα πει πως το άρθρο θα ήταν slow burn. Αλλά μετά το καλοκαιρινό ξενόγλωσσο διάλειμμα, είμαστε πάλι εδώ να ολοκληρώσουμε, στο τρίτο αυτό μέρος, τον προβληματισμό μου σχετικά με το πού πήγε (και αν πήγε) όλη η ιστορία με το κρασί κάπου στραβά.
Are we sure that Greek wine isn’t already fine wine? What is fine wine, anyway? And is it something that we should care about, or even like?
Στο προηγούμενο άρθρο έκανα μια κατάθεση ψυχής, μια συρραφή σκέψεων που τριβελίζουν στο μυαλό μου έντονα εδώ και αρκετό καιρό. Τελικά «το κρασί κάπου έχασε τη χαρά» ή όχι;
Μήπως αυτό έχει να κάνει με το τι είναι πια το κρασί σε ένα εστιατόριο; Μήπως έχει να κάνει με το πώς εμείς οι κολλημένοι με το κρασί προωθούμε αυτό στους μη κολλημένους;
The Greek islands are the apogee of viticultural natural selection, with numerous autochthonous grapes that can be found nowhere else.
