Διαβάστε την παρακάτω ερώτηση, μη διαβάσετε παρακάτω, κλείστε τα μάτια, βρείτε την απάντηση που κυκλοφορεί στο μυαλό σας, γράψτε τη στη σελίδα πάνω δεξιά και μόνο τότε συνεχίστε να διαβάζετε. Από ποια τιμή και πάνω θεωρεί- τε/-αι ένα κρασί ακριβό;
Στο περασμένο τεύχος τελείωσα μια ενότητα από δύο άρθρα, που τουλάχιστον ένας από εσάς που διαβάζετε τώρα άκουσα ότι τη βρήκε φλύαρη και η οποία είχε να κάνει με το τι μπορούν να αποκομίσουν οι οινόφιλοι από τις τάσεις της μόδας. Το τελευταίο θέμα που άγγιξα εκεί είχε σχέση με τις τιμές και το πώς αυτές κανονίζουν τα πάντα γύρω από ένα προϊόν, ποιος θα το πάρει, πού θα πουλιέται και όλα αυτά, αλλά από την άλλη η αγορά θα κανονίσει την τιμή.
Σύντομα όμως ήρθε ερώτηση από φίλο:
«Τι είναι τελικά το ακριβό κρασί;».
Ας πάμε στο ARENI, ίσως το πιο δυνατό think tank του κρασιού παγκοσμίως, και σε μια έρευνα που έκαναν γύρω από το ποιος πίνει φίνα κρασιά. Κατανοώ πως το ακριβό κρασί δεν είναι ακριβώς το ίδιο ως έννοια με το φίνο κρασί, αλλά, επειδή ελπίζω πως κάποια στιγμή θα γίνουν ταυτόσημα, κάνω το νοητικό άλμα. Το ARENI αρχικά βάζει τα φίνα κρασιά σε τρεις βαθμίδες και τις κατηγοριοποιεί με βάση την τιμή (είδατε που σας τα έλεγα;) που το κρασί φεύγει από τον παραγωγό. Για να φτάσουμε από εκεί στη λιανική τιμή, πάμε χονδρικά επί δύο, ειδικά αν βάλουμε τον ΦΠΑ. Φυσικά, υπάρχουν και κρασιά που φεύγουν από τον παραγωγό Χ ευρώ και η αγορά τα δίνει στον τελικό καταναλωτή 3Χ ή και 4Χ, γιατί η παραγωγή καλύπτει ελάχιστη από τη ζήτηση.
Η πρώτη βαθμίδα είναι κρασιά που ο παραγωγός πουλάει στους εισαγωγείς του από 30 μέχρι 150 €, άρα λιανική περίπου 60-300 €. Η δεύτερη βαθμίδα είναι από 150 έως 450 €, άρα από 300 μέχρι 900 € λιανική, ενώ η τρίτη βαθμίδα είναι από εκεί και πάνω. Ας δούμε όμως ποιοι τα πίνουν και πώς. Το ARENI μιλάει για τους καταναλωτές αυτών των κρασιών με «μεγάλη εμπλοκή». Για να χαρακτηριστείς τέτοιος, πρέπει μέσα στον χρόνο να καταναλώνεις τουλάχιστον 36 φιάλες από τις κατηγορίες δύο και τρία – την πρώτη ούτε που την έπιασαν. Άρα, στην πιο φθηνή εκδοχή, θα πρέπει κάθε μήνα να αγοράζεις τουλάχιστον τρεις φιάλες που η φθηνότερη να έχει 150 €, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αγοράζεις και άλλες για όταν θα έρθουν τα καρντάσια να δείτε Champions League ή έστω FIDE World Blitz, βρε αδερφέ… Σαν να βλέπω στο μάτι του μυαλού μου αρκετά χαμόγελα να σκάνε σε αυτό το σημείο, φάση το έχω.
Ας παγώσουμε λίγα από αυτά.
Ο μέσος καταναλωτής που φτάνει αυτά τα ύψη τιμών με τέτοια συχνότητα είναι, στο 99,99% των περιπτώσεων, ultra-high net worth individual. Να το μεταφράσω ως «άτομο που τα έχει», γιατί είσαι τέτοιο όταν έχεις στην τράπεζα/μετοχές/ακίνητα/κ.λπ. τουλάχιστον 30 εκατομμύρια ευρώ. Αν πίνεις τα παραπάνω κρασιά τακτικά και δεν έχεις αυτή την περιουσία, απλώς έχεις πετριά. Έχεις βίτσιο και πρέπει μάλλον να το κοιτάξεις. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχω μπορέσει να μαζέψω, γιατί υπάρχει λόγος που κυκλοφορεί ο όρος «Greek statistics», η μέση τιμή λιανικής κρασιού ανά 750 ml είναι, κρατηθείτε, λίγο πάνω από τα 3,5 €. Λέω για 750 ml, γιατί μέσα μπαίνουν όλα τα συσκευασμένα κρασιά, είτε ασκός, είτε μισομπούκαλο, είτε magnum.
Αρκετοί δεν το δέχονται αυτό το τελευταίο και θέλουν να υπολογίζουμε μόνο τα εμφιαλωμένα κρασιά (που και εκεί υπάρχει πολύ magnum στα 5 €). Εγώ αρνούμαι να το δω έτσι. Το κρασί είναι κρασί και κάποιοι πίνουν κάποια κρασιά, κάποιες στιγμές. Η ζάχαρη, αλλά και το Kobe το μοσχαράκι έχουν μια μέση τιμή ανά κιλό και καλύπτουν ανάγκες και την αγορά με τον τρόπο που επιτρέπει ή υπαγορεύει η τιμή τους. Το αν θα πάρεις κιλό ή συσκευασία εκατό γραμμαρίων αλλάζει την τιμή σε μικρό βαθμό, απλώς η ποιότητα υπαγορεύει τη συσκευασία.
Θα τελειώσω με μια εμπειρία που με σημάδεψε όσο λίγες.
Είμαι σε σημαντική, αλλά οικονομικά ζορισμένη πόλη της Ελλάδας, δεν θα πω ποια, έχω επισκεφτεί το καλύτερο εστιατόριό της και προσπαθώ να πουλήσω κρασί. Έχω ανοίξει τη λίστα μου και μιλάω για κρασιά που έχουν 20, 30, 50 € η φιάλη. Ανερυθρίαστα. Τότε ο ιδιοκτήτης, αυτός ο τεράστιος Άνθρωπος, γυρίζει και μου λέει: «Βλέπεις εκείνη την οικογένεια; Είναι ζευγάρι με δύο παιδιά. Ο άνδρας, γύρω στα 35, είναι γιατρός στο νοσοκομείο της πόλης, θέλησε να μην ιδιωτεύσει, ενώ τα φακελάκια στην πόλη έχουν γίνει εδώ και χρόνια αστικός μύθος. Παίρνει, μαζί με τις εφημερίες, 1.500 € μηνιαίως. [Το τσέκαρα στη συνέχεια, μάλλον ήταν πιο κοντά στα 1600 €.]
Δεν είναι από εδώ, δεν έχει γιαγιάδες στη γειτονιά να βάλουν πλάτη, άρα η γυναίκα του δεν εργάζεται. Αυτό σημαίνει πως με 50 € την ημέρα πρέπει να καλύψει ενοίκιο, φαγητό, ρούχα, βενζίνη, αυτοκίνητο, τα φροντιστήρια, τις γλώσσες και τα αθλήματα των παιδιών, να βάλει στην άκρη χρήματα για διακοπές, για μια δύσκολη ώρα ή να πάνε Αθήνα κάποια στιγμή να δουν τους δικούς τους και πολλά άλλα.
Τώρα που τους βλέπεις, έχουν βγει την έξοδο της εβδομάδας – σαλάτα, δύο ορεκτικά, ένα κυρίως ο καθένας, δύο γλυκά, δύο μπίρες και δύο αναψυκτικά. Θα τους πάει περίπου 60 €. Ακόμα και σε αυτόν τον γιατρό, που παίρνει πολύ πάνω από τον βασικό μισθό, έχεις ιδέα τι σημαίνει να του πω δώσε για ένα μπουκάλι κρασί 30 ή 40 €;» Δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Και ντροπή μου.
