Βρέθηκα πρόσφατα στη Λήμνο και στο εστιατόριο Ριζά, στα γραφικά στενά της όμορφης Μύρινας. Η ντόπια, ολόφρεσκη πρώτη ύλη και η λελογισμένη μαγειρική δημιουργικότητα έχουν αποτέλεσμα πολλές και αξιομνημόνευτες γεύσεις. Από τα πιάτα μας παρήλασαν γλυκά βλίτα με αχνιστά κολοκύθια και φρέσκο τυρί, χταπόδι στα κάρβουνα με τα ντόπια ασπρομύτικα φασόλια, ένας υπέροχος, σαρκώδης τόνος σουβλάκι και άλλες πανέμορφες γευστικές δημιουργίες. Η μαζεμένη αλλά ουσιαστική λίστα κρασιών δίνει έμφαση στα κρασιά ήπιας παρέμβασης από διάφορα μέρη της Ελλάδας, ενώ τιμά πρωτίστως –φυσικά– τη Λήμνο. Εμείς επιλέγουμε το Terra Ambera Deep Skin από το Οινοποιείο Γκαράλη, ένα εναλλακτικό Μοσχάτο Αλεξανδρείας που καλλιεργείται βιολογικά και οινοποιείται με τέσσερις μήνες εκχύλισης μαζί με τα στέμφυλα. Ένα κρασί πασπαρτού με αρώματα από αποξηραμένα βερίκοκα, κυδώνι, μανιτάρι Portobello και ξανθή σταφίδα.
Μια επίσκεψη στην ProWein αποτελεί πάντα μια μοναδική εμπειρία για κάθε επαγγελματία που ασχολείται με το κρασί. Εκτός από μια ευκαιρία για meetings με πολλούς κορυφαίους Έλληνες οινοποιούς, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να κάνει κανείς μια βόλτα ανά τα Halls, δοκιμάζοντας διακεκριμένα κρασιά από όλο τον κόσμο: Bordeaux, Barolo, Τοσκάνη, Αλσατία, Sauternes, Tokaji, California, Mendoza. Μια πραγματική γιορτή γεύσεων, πολιτισμών, κουλτούρας και ευζωίας.
Στη δική μου κατανόηση, αν βρίσκεσαι στα Χανιά, δεν γίνεται να μην πας να φας στην ταβέρνα του Ντουνιά, κάπου 20 χιλιόμετρα νότια της πόλης, στο χωριό Δρακόνα. Η ασύλληπτη πρώτη ύλη από τα δικά τους, ιδιόκτητα μποστάνια και ζώα, αλλά και το αργό μαγείρεμα σε πήλινες γάστρες, πάνω σε ξύλα που καίνε αργά στην άκρη του δρόμου, δημιουργούν φιλόξενες και αυθεντικές γευστικές αναμνήσεις. Βελούδινη μελιτζανοσαλάτα, επικά βλίτα, χειροποίητο τυρί, αρωματικό λάδι, αρνί τσιγαριαστό και γλυκάδια ήταν τα υλικά για ένα αληθινό συμπόσιο. Στα ποτήρια μας, η τοπική, αφιλτράριστη και –κυρίως– απαστερίωτη μπίρα Χάρμα ήταν τόσο μεστή και πλούσια, που δεν σκεφτήκαμε στιγμή ότι μας λείπει το κρασί.
Ωρίμανση στη φιάλη ή ώριμος τρύγος; Λίγοι ακολουθούν τον πρώτο δρόμο, ακόμα λιγότεροι τον δεύτερο, και ο Σωτήρης Γκίνης του Οινοποιείου Άωτον στην Παιανία είναι από αυτούς που λένε ναι στην ωριμότητα, από όπου και αν προέρχεται! Δοκιμάζοντας από τη δεξαμενή το νεαρό αλλά έτοιμο Σαββατιανό του 2021, παρελαύνουν στο ποτήρι αρώματα από ροδάκινο, βερίκοκο και πράσινο μήλο, μαζί με μια πανέμορφη γήινη παρουσία. Όγκος, πλούτος και λιπαρότητα φέρνουν στο μυαλό πρωτοκλασάτα Chardonnay και δείχνουν πού μπορεί να φτάσει η ποικιλία όταν το βιολογικά καλλιεργημένο σταφύλι τρυγηθεί έχοντας προλάβει να αναπτύξει ολόκληρο το αρωματικό δυναμικό του.
Επανέρχομαι στην Κρήτη. Σε έναν σωστό, παραδοσιακό γάμο θα πιεις μαρουβά και θα φας γαμοπίλαφο. Είχαμε την τύχη να βρεθούμε στη Σούγια και να μας συμβούν και τα δύο. Ειδικά το ονειρεμένο γαμοπίλαφο που μας προσφέρθηκε με έχει αναγκάσει να ψάχνω συνταγές για το διάστημα που μας χωρίζει μέχρι τον επόμενο κρητικό γάμο –όταν γίνει. Δεν ξέρω τι κάνουν και πώς το κάνουν. Μην είναι ο ζωμός, μην είναι τα ζώα, το στακοβούτυρο ή ο αργός χρόνος μαγειρέματος; Μάλλον όλα μαζί, με extra δόσεις εμπειρίας και… κρητικής κουζουλάδας! Ο δε μαρουβάς, με τα γήινα αρώματά του από κάστανο και σταφίδες, ήταν και ρουστίκ και γήινος, και μας χάρισε ένα μοναδικό ταίριασμα.
Τον Χρήστο Κουλουριώτη τον γνώρισα στο Λονδίνο στις αρχές του 2016, στην απονομή των WSET Diploma που μας απονεμήθηκαν εκείνη την ημέρα. Ο Χρήστος αργότερα ακολούθησε τον δρόμο της παραγωγής, αξιοποιώντας τα οικογενειακά κτήματα στα Μέγαρα, με πρώτο κρασί το The Knack Project Chardonnay. Δοκιμάζοντας την ετικέτα του 2019, ενθουσιάστηκα με το βαθύ, χρυσαφένιο του χρώμα, την αργή, σαν ελαιόλαδο κίνηση στο ποτήρι και τα μοναδικά του ώριμα αρώματα. Ροδάκινο, βερίκοκο, ζελέ κυδώνι, νότες λιβανιού, πάστα αμυγδάλου, ζύμες, νότες μανιταριού και crème pâtissière. Το κρασί έχει ζυμωθεί αυθόρμητα και έχει εμφιαλωθεί σε 1.080 φιάλες χωρίς σταθεροποίηση και φιλτράρισμα. Ισορροπία, μεστό σώμα, πλούτος, μακρά επίγευση. Ποιο είναι το σημαντικότερο στοιχείο του terroir; Για μένα, ξεκάθαρα ο Χρήστος!
