Το κρασί είναι πολλά πράγματα. Είναι ιστορία, πολιτισμός, καινοτομία και εξέλιξη. Είναι τόποι, άνθρωποι, αλλά δεν παύει να είναι ένα προϊόν. Σε έναν κόσμο που κινείται με βάση την προσφορά και τη ζήτηση, με τους νόμους της αγοράς να κυριαρχούν, το να ακολουθείς τους δρόμους της παράδοσης και παράλληλα να τους προσαρμόζεις στο σήμερα δεν είναι η πιο απλή επιλογή. Πόσο μάλλον αν βάζεις στις προτεραιότητές σου όρους όπως η βιωσιμότητα, η δεοντολογία και η ηθική. Κι όμως, όλοι και περισσότεροι άνθρωποι στο χώρο του κρασιού στρέφονται σε αυτές τις κατευθύνσεις.
Στο οινοποιείο Bruna Grimaldi, που βρίσκεται στο Barolo, αυτές οι έννοιες αποτελούν τη βάση της οινικής φιλοσοφίας της οικογένειας. Η ιστορία της ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του ’50, όταν ο Giacomo Grimaldi αρχίζει να πουλά σταφύλια και, στη συνέχεια, ο γιος του, Giovanni Grimaldi, ξεκινά την παραγωγή κρασιού και το πουλά χύμα. Είναι αυτός που θέτει τα θεμέλια, δίνοντας μεγάλη σημασία στην αμπελουργία και δείχνοντας απόλυτο σεβασμό στο αμπέλι και το κρασί. Εμφιαλώνει τα κρασιά μόνο στις καλύτερες χρονιές και δημιουργεί μια σημαντική συλλογή που έχει σκοπό να αναδείξει τα αμπέλια και τα σταφύλια.
«Η βιωσιμότητα, όπως την αντιλαμβανόμαστε, κινείται σε τρεις άξονες: κοινωνική, οικονομική και περιβαλλοντική.», λέει η Martina Fiorino. «Και οι τρεις αυτές διαστάσεις λειτουργούν ως ένας κύκλος που πρέπει να κλείνει κάθε χρόνο. Αν δούμε το περιβαλλοντικό σκέλος, είμαστε αντιμέτωποι με την κλιματική αλλαγή. Ο πλανήτης μας αντιμετωπίζει έλλειψη νερού, οπότε όλοι πρέπει να έχουμε συνείδηση της χρήσης του. Στο οινοποιείο συλλέγουμε νερό, διαθέτουμε ηλιακούς συλλέκτες και χρησιμοποιούμε βιώσιμες πρακτικές. Για παράδειγμα, επιλέγουμε ελαφρύτερες φιάλες και αποφεύγουμε το πλαστικό. Παράλληλα, μας ενδιαφέρει η κοινωνική βιωσιμότητα.»
Το δεύτερο σκέλος του τρίπτυχου αφορά την οικονομική βιωσιμότητα. «Πρέπει να είμαστε κερδοφόροι, καθώς όλοι είμαστε εδώ για να πουλήσουμε κρασί. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επενδύουμε και να βελτιώνουμε τη βιωσιμότητά μας. Οπότε, όταν κάποιος λέει “είμαι βιοδυναμικός και θα μπορούσα να παράγω 10.000 κιλά σταφύλια ανά εκτάριο, αλλά παράγω μόνο 2.000”, για μένα αυτό δεν είναι βιώσιμο. Γιατί δεν παράγεις αρκετά ούτε για το φυτό, ούτε για τον εαυτό σου, ώστε να έχεις κέρδος και να επανεπενδύεις τα χρήματά σου.»
Η τελευταία και ίσως πιο σημαντική διάσταση αφορά την ηθική. Για την οικογένεια της Martina, οι εργαζόμενοι στους αμπελώνες και στο οινοποιείο είναι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζονται και ζουν μαζί κι όχι αριθμοί. «Πρέπει να φροντίζουμε ώστε οι άνθρωποι αυτοί να εκπαιδεύονται, να είναι συνειδητοποιημένοι για αυτό που κάνουν και να πληρώνονται καλά. Πρέπει να σεβόμαστε τους ανθρώπους για αυτό που είναι. Η κοινωνική βιωσιμότητα είναι πιθανότατα πιο σημαντική σήμερα από ποτέ άλλοτε, και πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους με σεβασμό. Έχουν δικαιώματα.»
Στους λόφους του Piemonte, της οινικής περιοχής που βρίσκεται στα βορειοδυτικά της Ιταλίας, οι αμπελώνες γεμίζουν τις πλαγιές και δημιουργούν μοναδικές εικόνες. Στο Barolo, ένα μικρό χωριό που έχει ταυτιστεί με τα μεγάλα κρασιά, αλλά και στους γύρω δήμους, η οικογένεια Fiorino καλλιεργεί 15 εκτάρια σε διάσπαρτους ιδιόκτητους αμπελώνες. Μια λευκή τοπική ποικιλία, το Arneis, και τρεις κόκκινες – Dolcetto, Barbera και φυσικά το Nebbiolo, που κυριαρχεί στη ζώνη – δίνουν οχτώ διαφορετικές ετικέτες.
Στο masterclass που παρουσίασε η Martina Fiorino στο πλαίσιο της έκθεσης Wine Fest της Winest, δοκιμάστηκαν δύο διαφορετικά Crus του Barolo που παράγει το οινοποιείο Bruna Grimaldi, από τα αμπελοτόπια Bandarina και Ambrogio, σε τρεις διαφορετικές χρονιές το καθένα.
