#foodandwine
Η αλήθεια είναι ότι ο χειμώνας ζητά όμορφα τραπέζια με γιορτινά φαγητά, φίλους και, γιατί…
Σε μια ασύλληπτης ομορφιάς εστιατορική σάλα που το mise en scène της θυμίζει ένα αρχοντικά νοικοκυρεμένο miss en place αστικής τραπεζαρίας, ακούγεται ο ήχος του τηλεφώνου.
Μαθαίνοντας το κρασί, αποστήθισα κανόνες και τους δοκίμασα στην πράξη, προσπαθώντας να πετύχω το απόλυτο ταίριασμα. Μια συναρπαστική, ατελείωτη διαδικασία την οποία συνεχίζω ακόμα, βεβαίως, με συνέπεια και ενθουσιασμό.
” Οι άνθρωποι δεν θυμόμαστε μέρες, θυμόμαστε στιγμές.” Κρασιά, εστιατόρια, αρώματα, στιγμές και απόψεις που καταγράφηκαν σε ένα ημερολόγιο.
Eνώνει δύο σχολές, αυτήν των cozy bistrots με εκείνη των γαστρονομικών εστιατορίων, καταφέρνοντας να κάνει πράξη ένα ιδανικό ζητούμενο: αναβαθμισμένο, νόστιμο φαγητό χωρίς περιττές φιοριτούρες σε πιάτο και ατμόσφαιρα.
Ξεκινώντας για τη Λακωνική Μάνη με προορισμό το χωριό Κοίτα λίγο έξω από την Αρεόπολη, μια Παρασκευή απόγευμα τον περασμένο Ιούνιο, κανείς μας δεν ήξερε τι να περιμένει.
Λεντινούλες ή σιτάκε, βασιλομανίταρα, πορτομπέλο και ενόκι, Shimeji ή beech, βασιλική τρούφα ή απλώς λευκά –τα αγαρικά–, τα μανιτάρια είναι μια μεγάλη πρόκληση τόσο ως προς τους τρόπους μαγειρέματός τους, όσο και ως προς το πάντρεμά τους με το κρασί που θα τα αναδείξει.
Κάποτε, χρόνια πριν, σε κάποια συνέντευξη με ρώτησαν γιατί έχω εμμονή με τα ταξίδια. «Μήπως…
«Οι άνθρωποι δεν θυμόμαστε μέρες, θυμόμαστε στιγμές. Κρασιά, εστιατόρια, αρώματα, στιγμές και απόψεις που καταγράφηκαν σε ένα ημερολόγιο».
Μέσα στο καλοκαίρι κλείσαμε τα 30… Όχι εμείς –πού τέτοια τύχη–, το Grape!
