#lazarakis
Ε, ναι λοιπόν! Σας το είχα πει πως το άρθρο θα ήταν slow burn. Αλλά μετά το καλοκαιρινό ξενόγλωσσο διάλειμμα, είμαστε πάλι εδώ να ολοκληρώσουμε, στο τρίτο αυτό μέρος, τον προβληματισμό μου σχετικά με το πού πήγε (και αν πήγε) όλη η ιστορία με το κρασί κάπου στραβά.
To WSPC απλώνει τα φτερά του και πετά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Με πυξίδα πάντα την αγάπη για τη μάθηση, ο εκπαιδευτικός οργανισμός, μετά από 17 χρόνια επιτυχημένης συνεργασίας με το WSET και το Court of Master Sommelier που εδρεύουν στη Βρετανία προχώρησε σε μια ακόμη συμμαχία, αυτή τη φορά με το Wine Scholar Guild Aμερικής.
Are we sure that Greek wine isn’t already fine wine? What is fine wine, anyway? And is it something that we should care about, or even like?
Στο προηγούμενο άρθρο έκανα μια κατάθεση ψυχής, μια συρραφή σκέψεων που τριβελίζουν στο μυαλό μου έντονα εδώ και αρκετό καιρό. Τελικά «το κρασί κάπου έχασε τη χαρά» ή όχι;
Μήπως αυτό έχει να κάνει με το τι είναι πια το κρασί σε ένα εστιατόριο; Μήπως έχει να κάνει με το πώς εμείς οι κολλημένοι με το κρασί προωθούμε αυτό στους μη κολλημένους;
O Kωνσταντίνος Λαζαράκης ΜW αποκαλύπτει τα μαθήματα ζωής που πήρε σε μια μόλις βραδιά.
Tα φυσικά κρασιά, όπως μπορεί ο καθένας να τα ορίσει, είναι ένα σημαντικό κομμάτι της…
Το περιοδικό των Financial Times, το How To Spend Ιt, είναι σε επίπεδο κόστους διαφήμισης…
Λαζαράκης = κρασί. Τελεία. Πίσω, όμως, από αυτό το γενικό αξίωμα κρύβονται πολλά. Όπως πολλά είναι και τα διαφορετικά καπέλα που φοράει.
