Πέρασαν έντεκα ολόκληρα χρόνια από την πρώτη μου επαφή με τον Γιάννη Οικονόμου. Ήμουν σε ένα ταξίδι με μια ομάδα Ρώσων και Ουκρανών (πού να ήξερε κανείς τότε….) κορυφαίων sommeliers σε ένα οδοιπορικό στην Κρήτη, όταν για πρώτη φορά πάτησα το πόδι μου στη Ζήρο της Σητείας, σε μια επίσκεψη που ήταν προγραμματισμένη να κρατήσει τρεις γενναιόδωρες ώρες και καταλήξαμε σε μια αρμένικη βίζιτα σχεδόν μισής ημέρας.
Ακόμα θυμάμαι τη μαγείρισσα από το φανταστικό ταβερνάκι που είχαμε κανονίσει για early dinner, να με καλεί απελπισμένη στο τηλέφωνο εκλιπαρώντας με να πάμε γιατί το αρνί (τι άλλο στην Κρήτη…) ήταν «μέλι» και θα ήταν κρίμα να το φάμε ξαναζεσταμένο.
Δεν νομίζω ότι έχω ξεχάσει στιγμή από εκείνη την επίσκεψη. Ψάχναμε για ώρα το οινοποιείο με το λεωφορείο, το πρώτο οινοποιείο που είχα δει μέσα στο κέντρο ενός οικισμού. Στο τέλος βγήκε ο ίδιος ο Οικονόμου, κουνώντας τα χέρια του και μιλώντας μαζί μου στο τηλέφωνο, για να καταφέρουμε να τον εντοπίσουμε.
Ήταν το ίδιο το πατρικό του σπίτι μέσα στο χωριό. Τότε, αρκετά νεότερος και με λιγότερα «χιλιόμετρα» στο ενεργητικό μου, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Αργότερα μπήκα σε πολλά ακόμα «σπίτια» σπουδαίων οινοπαραγωγών σε Ιταλία και Γαλλία…
Για την επίσκεψη αυτή μπορώ να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο, θα σταθώ όμως σε ένα σημείο: φεύγοντας, μας έδωσε για κατευόδιο μία νταμιτζάνα κρασί, αφού πρώτα είχε «χωθεί» για κανένα τέταρτο μέσα στις δεξαμενές του και συμπλήρωνε κρασί από πολλούς διαφορετικούς περιέκτες. Από τότε δεν είχε φιάλη να μας δώσει, αφού η παραγωγή του ήταν εξαντλημένη προ πολλού.
Στο φευγιό μού είπε: «Σας έφτιαξα ένα blend από διαφορετικές χρονιές, για να δείτε λίγο πώς θα μπορούσε να παλαιώνει το κρασί μου, μια και δεν έχω να σας δώσω κρασί ήδη παλαιωμένο στη φιάλη». Η αλήθεια είναι πως είχαμε δοκιμάσει μόνο δεξαμενές, αφού όλη η παραγωγή ήταν ήδη πουλημένη. Ακόμα παραμιλάνε οι καλεσμένοι με το «ξαναζεσταμένο» αρνί και την demijohn του Οικονόμου…
Αυτός όμως είναι ο Οικονόμου… Μια σπουδαία εμπειρία σε κάθε επαφή με τα κρασιά του. Δέκα χρόνια αργότερα, βρεθήκαμε ακριβώς 16 άτομα στο πολυσυζητημένο εστιατόριο Δέλτα, που βρίσκεται μέσα στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, για την ever πρώτη κάθετη δοκιμή Σητείας Οικονόμου, μετά από απόφαση του Γιάννη Σιγανού να ανοίξει το κελάρι του.
Αφορμή το γεγονός ότι ο Οικονόμου θα επέστρεφε στην αγορά με νέες ετικέτες μετά από πολύχρονη αναμονή. Για πρώτη φορά δοκιμάσαμε δίπλα δίπλα τέσσερις διαφορετικές εσοδείες Σητείας μαζί με το Λιάτικο του 2006, αλλά και το καινούργιο release της Αντιγόνης του 2004. Δεν ξέρω αν όσοι βρέθηκαν σε αυτή τη βραδιά θα μπορέσουν να ξεχάσουν την εμπειρία. Μάλλον θα πρέπει να ρωτήσουν τους Ρώσους και τους Ουκρανούς, τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, αν έχουν ξεχάσει εκείνη την ημέρα στη Ζήρο της Κρήτης…
Θα στοιχημάτιζα μία Αντιγόνη πως αποκλείεται…
Λιάτικο 2006
Η χαρακτηριστική υπογραφή του Οικονόμου με ένα παιχνίδι ανάμεσα στην ηθελημένη οξείδωση και στο ώριμο κόκκινο φρούτο. Μπαχαρικά πικάντικα και δέρμα έρχονται να συμπληρώσουν το μπουκέτο. Το στόμα εξαιρετικό αυτή τη στιγμή, με μια νύξη αγριάδας στις τανίνες, λίγο ρουστίκ σε υφή, ωστόσο σε ένα εξαιρετικό σημείο της ωριμότητάς του.
Σητεία 2004
Δεν θέλεις να πάρεις τη μύτη σου από το ποτήρι. Βιολέτες, κόκκινα φρούτα, σταφίδες και μια απίστευτη γήινη διάσταση να συνδυάζεται με το φρούτο. Ισορροπία φρεσκάδας και εξέλιξης. Το στόμα ξεδιπλώνει το μεγαλείο του κρασιού. Κομψό και δυνατό την ίδια στιγμή, με τανίνες εξαιρετικά λεπτεπίλεπτες και επίπεδα αξέχαστης πολυπλοκότητας.
Σητεία 2000
Δύσκολα βάζεις σε λέξεις την εξέλιξη της Σητείας του 2000. Ένα κρασί από άλλο γαλαξία, με πολύ ζωντανό φρούτο και υπέροχα σε εξέλιξη τριτογενή αρώματα δέρματος και τρούφας. Εξαιρετική δομή για ένα κρασί που ξεπερνάει την εικοσαετία και αυτή η μαγική ισορροπία στα κρασιά του Οικονόμου που φλερτάρει ανάμεσα στην κομψότητα ενός Pinot και τη δύναμη ενός Barolo.
Σητεία 1999
Περισσότερο «σκοτεινό», πιο εσωστρεφές κρασί, με μια φανταστική εξέλιξη και την πατίνα του χρόνου να του έχει δώσει μια εσωτερική ομορφιά, πιο ήσυχο, βάζοντάς σε να κοιτάξεις πίσω απο μια ελαφρά θαμπάδα. Γήινο, μανιταρένιο, βοτανικό, με κεντημένες τανίνες και τεράστιο μάκρος. Αν κάτι θα μπορούσε να πει κανείς, είναι ότι φάνηκε πιο εύθραυστο.
Σητεία 1998
Μόνο κρασιά ράτσας από τα σπουδαιότερα terroir του πλανήτη αναπτύσσουν τέτοια εξέλιξη στη φιάλη. Βαρέλι, πικάντικα μπαχαρικά, δέρμα, ο χρόνος έχει φερθεί με τρομερή ευγένεια σε αυτό το κρασί. Ίσως αρχικά το 1999 να ήταν πιο ανοιχτό και εκφραστικό, αλλά φάνηκε πιο εύθραυστο στο ποτήρι με τον χρόνο, ενώ το 1998 άρχισε να ανθίζει ώρα με την ώρα βγάζοντας εξαιρετική πολυπλοκότητα.
Αντιγόνη 2004
Αισθητική, αρμονία, κομψότητα, φινέτσα, εντάσεις, πολυπλοκότητα, ισορροπία είναι μόνο μερικές από τις λέξεις που στροβιλίζουν στο μυαλό δοκιμάζοντας την Αντιγόνη. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να κυνηγάς την τελειότητα σε ένα κρασί, αλλά σίγουρα εδώ τα συναισθήματα σε πλημμυρίζουν. Μύτη διαπεραστική, με φρεσκάδα και φρούτο που δεν μπορείς να πιστέψεις για ένα κρασί που αγγίζει την εικοσαετία. Στο στόμα πραγματικό μετάξι, με finesse, ενέργεια και τρομερή ισορροπία. Πραγματικό έργο τέχνης.
