Clos du Μarquis 2009 και άλλες ιστορίες.
Μου φαίνεται απίστευτο να γράφω με κολακευτική διάθεση για μια περιοχή που σε καμία περίπτωση δεν θα χαρακτήριζα ως αγαπημένη. Έστω και με αυτή την απολογητική εισαγωγή και σίγουρα με μεγάλη καθυστέρηση, το παραδέχομαι πως έχω υπάρξει αγνώμων απέναντι σε μια περιοχή που, αν μη τι άλλο, τροφοδοτεί τα κελάρια μας με σπουδαία δείγματα γραφής για όλες τις περιστάσεις με διαβολεμένη συνέπεια.
Αφορμή για τη λήξη της παρατεταμένης οινικής μου εφηβείας υπήρξε η τελευταία συνάντηση-γευστική δοκιμή με τους φίλους μου. Η θεματολογία ήταν ως συνήθως άναρχη, με σπουδαία κρασιά από τη Rioja, την Τοσκάνη, την κοιλάδα του Λίγηρα, τη Βουργουνδία, την κοιλάδα του Ροδανού και το Bordeaux.
Σε αντιπαράθεση με τα υπόλοιπα έντεκα Big guns των συγκεκριμένων περιοχών, την εκπροσώπηση του Bordeaux είχε αναλάβει το Clos du Marquis του 2009, έχοντας θεωρητικά το πιο ταπεινό βιογραφικό σημείωμα σε σύγκριση με τα υπόλοιπα ιερά τέρατα της παγκόσμιας οινικής σκηνής.
Στην πράξη οφείλω να παραδεχτώ πως ήταν το πιο πολύπλοκο, το πιο ηδονιστικό, το πιο αξιομνημόνευτο από ό,τι δοκιμάσαμε σε εκείνο το τραπέζι, singing and dancing στην οινική αργκό.
Υποσυνείδητα κι ενώ το Clos du Marquis είχε ήδη θέσει υποψηφιότητα για το κρασί της χρονιάς στη γευστική μου μνήμη, όσο περνούσαν οι μέρες σκεφτόμουν πόσο ξεροκέφαλος έχω υπάρξει απέναντι στα κρασιά του Bordeaux και ταυτόχρονα πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να περάσει υπέροχα επιλέγοντας τα κρασιά της περιοχής στη συλλογή του.
Αριστερή ή δεξιά όχθη, δεύτερες ετικέτες από ιστορικούς οίκους, άσημα σπίτια σε πολύ καλές χρονιές ή εναλλακτικά διάσημα σπίτια σε μέτριες χρονιές, κλασικές περιοχές ή υποπεριοχές-δορυφόροι, τα διλήμματα που σου βάζει το Bordeaux από την καθημερινή κατανάλωση έως το επετειακό κρασί μόνο ευχάριστα θα τα χαρακτήριζα.
Αρχικά στην κατηγορία των Bordeaux Superieur, των Cru Bourgeois αλλά και των λιγότερο δημοφιλών περιοχών, όπως το Castillon, το Fronsac, υπάρχουν αμέτρητα μικρά διαμάντια που φιγουράρουν στα χαμηλά ράφια της κάβας, γευστικά είναι αυτό που λέμε κρασιά ράτσας, είναι ιδανικά για μεγάλες συνευρέσεις και στοιχίζουν κάτω από 20 ευρώ.
Στο αμέσως υψηλότερο ράφι της κάβας βρίσκουμε εξίσου πολλές επιλογές από τις χαμηλές βαθμίδες της διάσημης αξιολό- γησης του 1855, καθώς επίσης και τις δεύτερες, πιο προσεγγίσιμες (τόσο χρονικά όσο και οικονομικά) ετικέτες από τους ιστορικούς οίκους της περιοχής.
Πιο ειδικά, μια φιάλη Château Montrose του 2018 θα μας στοιχίσει λίγο περισσότερο από 200 ευρώ και θα μπορεί να καταναλωθεί ευχάριστα μετά από τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια, ενώ η Dame de Montrose της ίδιας χρονιάς θα γίνει δική μας με 50 ευρώ και θα μπορούμε να τη χαρούμε στην πρώτη πενταετία μετά τον τρυγητό.
Για όσους πάλι έχουν τα χρήματα και την υπομονή να περιμένουν την ωρίμανση του κρασιού στη φιάλη, οι επιλογές είναι εξίσου πολλές και δεν περιορίζονται στα γνωστά πέντε (Château Margaux, Château Mouton Rothschild, Château Lafite Rothschild, Château Latour, Château Haut Brion) ή στα αντίστοιχα σπουδαία κρασιά της δεξιάς όχθης Petrus, Le Pin, Cheval Blanc.
Υπάρχουν και τα λεγόμενα Super-Seconds, όπως το Château Pichon Baron, το Château Cos d’Estournel, το Château Leoville las Cases, μεταξύ άλλων, τα οποία, ενώ ανήκουν στη δεύτερη ποιοτική βαθμίδα της αξιολόγησης, πολλοί πιστεύουν πως σε μια δυνητική επαναξιολόγηση θα είχαν καλύτερη τύχη. Γευστικά τουλάχιστον δεν έχουν και πολλά να ζηλέψουν από τα αντίστοιχα της πρώτης βαθμίδας.
Μπορεί να συντηρεί ένα προβλέψιμο γευστικό προφίλ, μπορεί να υστερεί σε οικογενειακό αφήγημα και terroir σε σχέση με το αντίπαλο δέος της Βουργουνδίας, μπορεί επίσης να ακούγεται ως πιο τεχνοκρατική οινοπαραγωγική ζώνη λόγω των ετερόκλητων επενδυτών, αλλά πιστεύω ότι μετά τις ασωτίες δεξιά και αριστερά πάντα στο Bordeaux θα επιστρέφουμε.
Το τρίπτυχο της απόλαυσης στο Bordeaux είναι υπομονή ώστε να πλησιάσει την ωρίμανση, στρατηγική ώστε να επιλέξουμε αυτό που μας αρέσει και μια καράφα, γιατί ο αερισμός πάντα το βελτιώνει δραστικά.
