Είχα την ευλογία πριν είκοσι περίπου χρόνια να συνεργαστώ με κάποιον επενδυτή -δεινό συλλέκτη κρασιών σε ένα εστιατόριο της Αθήνας.
Ένα από τα πολλά περιστατικά που θυμάμαι ήταν στην πρώτη μας συνάντηση σε ένα κελάρι γεμάτο από τις καλύτερες χρονιές των σπουδαιότερων οίκων της Γαλλίας όταν από αφέλεια ίσως και αμηχανία τον ρώτησα για τις οινικές του προτιμήσεις στον Ελληνικό Αμπελώνα. Θυμάμαι σαν τώρα την έκφραση του προσώπου του, με ηρεμία και ευγένεια μου έδωσε να καταλάβω πως το Ελληνικό κρασί δεν ήταν στις προτεραιότητες του. Πιο συγκεκριμένα μου είχε εξηγήσει πως ενώ είχε αρκετά Ελληνικά κρασιά στην προσωπική του συλλογή, κάθε φορά που κατέβαινε στο κελάρι του για προμήθειες επέστρεφε με πιο δελεαστικές- πειστικές επιλογές .
Μου πήρε καιρό να καταλάβω πως δεν είχα να κάνω με κάποιον υπερόπτη, ο άνθρωπος αξιολογούσε δίκαια τις επιλογές που είχε την πολυτέλεια να αναπαύονται στα ράφια της κάβας του. Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από εκείνο το απόγευμα στο υπόγειο κελάρι κάπου στο Λυκαβηττό και φοβάμαι πως η κουβέντα μας παραμένει επίκαιρη, καθώς ενώ το Ελληνικό κρασί έχει κάνει αρκετά βήματα μπροστά, δεν έχει καταφέρει να εδραιωθεί στις προτιμήσεις των καταναλωτών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Για να μην γκρινιάζω, ας δούμε αρχικά αυτά που έχουμε καταφέρει.
Η αλήθεια είναι πως πάει καιρός που έχουμε δραπετεύσει από την ανυποληψία που μας χαρακτήριζε στο πρόσφατο παρελθόν. Αν κάποτε το Ελληνικό κρασί είχε αντίστοιχο ειδικό βάρος με τις τηλεοράσεις από την Αλγερία , στις μέρες μας τοπωνύμια όπως η Σαντορίνη, η Νάουσα, η Μαντινεία, η Νεμέα δείχνουν το δρόμο και καθημερινά κερδίζουν την εκτίμηση ολοένα και περισσότερων καταναλωτών .
Είμαι σίγουρος πως θα ακολουθήσουν και άλλες περιοχές της χώρας μας όπως η Κρήτη, η Κεφαλονιά και πιο γενικά το Ιόνιο Πέλαγος, τα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου που κάθε χρόνο μας προσφέρουν και πιο ενδιαφέροντα δείγματα γραφής, η Αττική, η Γουμένισσα, το Αμύνταιο, η Ραψάνη.
Αναπόφευκτα πρέπει να κινηθούμε σε ρυθμούς γηγενών ποικιλιών αφού στις διεθνείς ποικιλίες το πεδίο τιμής των κρασιών μας δεν είναι ανταγωνιστικό με τα αντίστοιχα του Νέου Κόσμου. Γευστικά, μπορεί να μην έχουμε καταφέρει ακόμα το εμβληματικό-σπουδαίο κρασί που θα λειτουργούσε σαν κράχτης και θα μπορούσε δυνητικά να συμπαρασύρει και τους υπολοιπους όπως το Vega Sicilia στην περίπτωση της Ισπανίας, έχουμε όμως δεκάδες ποιοτικά κρασιά που θα μπορούσαν να φανούν ανταγωνιστικά για τα μεσαία ράφια της κάβας, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η αυξητική τάση στον τομέα του Τουρισμού είναι ευλογία και βαριά ευθύνη ταυτόχρονα καθώς όλοι οι επισκέπτες από το εξωτερικό δοκιμάζουν τα κρασιά μας κατά την περίοδο των διακοπών τους και πιθανολογώ θα τα αναζητήσουν κατά την επιστροφή στην πατρίδα τους.
Ειδικά στο εξωτερικό πιστεύω πως θα μπορούσαμε να προβάλουμε με καλύτερο τρόπο την Ελληνική γαστρονομία και πιο ειδικά τις τοπικές κουζίνες του τόπου μας, κάτι που θα αποτελούσε ένα δούρειο ίππο ώστε να εισχωρήσουμε στις καθημερινές διατροφικές τους συνήθειες και σίγουρα ένα πολύ καλύτερο άρμα για τα Ελληνικά κρασιά σε σχέση με τα ήδη υπάρχοντα (όχι και τόσο αξιοπρεπή) Ελληνικά εστιατόρια-πρεσβευτές της Ελληνικής κουζίνας εκτός συνόρων.
Στο ερώτημα για το πιο είναι το σπουδαιότερο Ελληνικό κρασί, είμαι σίγουρος πως όλοι έχουμε έτοιμη την απάντηση, τεκμηριωμένη με γνώμονα τις γευστικές μας αναζητήσεις, το μεγάλο στοίχημα κατά την προσωπική μου γνώμη είναι να το δούμε σε μια παγκόσμια κλίμακα και όχι υπό το πρίσμα της εντοπιότητας .
