Γιάννης: Καλωσόρισες, Allegra. Επιτέλους, καταφέραμε να βρεθούμε.
Allegra: Αχ, είχα ένα πολύ γεμάτο καλοκαίρι και, όπως φαίνεται, έρχεται ένας ακόμα πιο γεμάτος χειμώνας. Έφερα ένα κρασί να πιούμε! Το ξέρεις;
Γ: Οπ! Milan Nestarec; Μου αρέσει πάρα πολύ. Danger 380 Volts.
Α: Ωραία, για πες μου λίγο γι’ αυτό. Η αλήθεια είναι πως ήξερα ότι σου αρέσουν πολύ τα αφρώδη, μου άρεσε και η ετικέτα και απλώς το πήρα για να το δοκιμάσουμε παρέα.
Γ: Ο Nestarec είναι ένας παραγωγός στην Τσεχία, κοντά στα σύνορα με την Αυστρία και τη Σλοβακία. Τον είχα γνωρίσει πέρυσι στη La Dive Bouteille και είναι πολύ ωραίος τύπος! Μας έλεγε την ιστορία αυτού του κρασιού. Το ονόμασε έτσι επειδή η πρώτη παρτίδα που έκανε πριν από δέκα χρόνια δεν πήγε και πολύ καλά… Είχε κάνει ένα λάθος στην εμφιάλωση και όλες οι φιάλες σιγά σιγά άρχισαν να εκρήγνυνται.
Α: Ελπίζω να είμαστε ασφαλείς και να μη γίνει κάποια έκρηξη τώρα.
Γ: Θα δείξει. Γύρνα απ’ την άλλη, για σιγουριά.
Α: Χα χα. Πολύ ωραίο είναι! Μου αρέσει πολύ. Μπράβο μου για την επιλογή μου!
Γ: Μπράβο, είναι πολύ ωραίο. Σου αρέσουν τα ιταλικά αφρώδη; Ή, μάλλον, σου αρέσουν γενικότερα τα ιταλικά κρασιά;
Α: Μου αρέσουν πολύ, αλλά δεν έχω πολύ καλή εικόνα του ιταλικού αμπελώνα. Από τα 18 μου σπούδαζα και ζούσα κυρίως εκτός Ιταλίας.
Γ: Τι σπούδασες;
Α: Φωτογραφία και σχέδιο στο Βέλγιο. Δεν ήθελα καθόλου να ασχοληθώ με αυτό τελικά, αλλά πέρασα ωραία φοιτητικά χρόνια. Ξέρεις, το κλισέ της κοπέλας απ’ την Ιταλία που μαγειρεύει λαζάνια για τους συμφοιτητές της. Έμαθα να μαγειρεύω από μικρή, γιατί οι δύο μου γιαγιάδες δεν ήξεραν να μαγειρεύουν.
Γ: Όπα, περίμενε. Είχες δύο Ιταλίδες γιαγιάδες που δεν ήξεραν να μαγειρεύουν; Τι κατάρα είναι αυτή;
Α: Ναι, και όμως. Οι προγιαγιάδες μου ήταν θρυλικές μαγείρισσες, ο πατέρας μου λέει ακόμα ιστορίες για τα φαγητά τους. Η επόμενη γενιά, από αντίδραση, δεν ήθελε να μάθει να μαγειρεύει και γι’ αυτόν τον λόγο έπρεπε να γίνω εγώ «η γιαγιά του εαυτού μου». Σκέψου ότι δεν έζησα ποτέ το κλασικό ιταλικό κυριακάτικο τραπέζι.
Γ: Δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνο το τραπέζι που είχατε ετοιμάσει όταν σας είχα επισκεφθεί στην Άνδρο. Τι μαγική βραδιά ήταν αυτή!
Α: Είχαμε περάσει υπέροχα, όλοι μου οι φίλοι χάρηκαν πολύ με το wine tasting που κάναμε, αλλά και με τα φαγητά μετά από αυτό.
Γ: Το είχα μεγάλο άγχος, επειδή αρκετός κόσμος βαριέται πολύ. Είναι εύκολο να «χάσεις» το κοινό σου αν αφιερώσεις πολύ χρόνο στο τεχνικό κομμάτι. Θεωρώ ότι μια τέτοια περίπτωση πρέπει να είναι πιο διασκεδαστική και όχι τόσο επιμορφωτική.
Α: Ναι, και η Macarena που χόρευες δύο ώρες αργότερα ήταν πολύ επιμορφωτική.
Γ: Στα λόγια μου έρχεσαι! Λοιπόν, θα σου πω κάτι που δεν σου έχω πει. Στο παρελθόν είχα ξανάρθει στην Άνδρο και δεν μου άρεσε καθόλου. Όμως δεν είχε καμία σχέση με την Άνδρο που είδα όταν ήρθα εκείνο το ΣΚ.
Α: Η Άνδρος έχει μια ιδιαίτερη ομορφιά, εγώ την αγαπώ πολύ. Ειδικά το σημείο όπου βρίσκεται το «Μέλισσες».
Γ: Καλά, εκεί είναι σαν να είσαι στο Ημεροβίγλι. Δεν υπάρχει το location. Πες μου λίγο πώς προέκυψε το ξενοδοχείο. Βασικά, είναι σωστή η λέξη «ξενοδοχείο» για να το περιγράψουμε;
Α: Χμμ, ναι, ΟΚ. Εγώ προτιμώ τον αγγλικό όρο «venue», αλλά και ο όρος «μπουτίκ ξενοδοχείο» είναι μια χαρά. Γίνονται πολλά σε αυτό το μέρος, όπως retreats, διάφορα events, μαθήματα μαγειρικής, yoga και άλλα. Αρχικά δεν είχε σχεδιαστεί για να γίνει αυτό που είναι τώρα, ωστόσο πιστεύω ότι έχει γίνει πολύ ωραίος χώρος.
Γ: Όχι απλώς ωραίος. Allegra, είναι πανέμορφα, και το τοπίο αλλά και το σπίτι.
Α: Έχουμε δουλέψει πολύ γι’ αυτό το σπίτι. Η μητέρα μου έχει μεγάλη έφεση στην εσωτερική διακόσμηση. Έχω κληρονομήσει την αγάπη της για τις αντίκες και τη συλλογή παραδοσιακών επίπλων. Απ’ την άλλη μεριά, ο πατέρας μου έχει ρίξει πολλή δουλειά σε ό,τι έχει να κάνει με τον κήπο, τα φυτά, την πισίνα.
Γ: Το όνομα πώς προέκυψε; Έχει να κάνει με την περιοχή της Άνδρου;
Α: Όχι, όχι. Θα σε «κάψω» λίγο τώρα. Έχω δύο αδερφές, την Andrea και την Athina. Το επίθετό μας είναι Pomilio, άρα μας φωνάζουν A-Pi, όπου «api» (πληθυντικός του «ape») στα ιταλικά σημαίνει «μέλισσες».
Γ: Τρελό. Τα ονόματα όλων σας ξεκινούν με άλφα. Και τελειώνουν με άλφα!Τυχαίο;
Α: Καθόλου τυχαίο. Η μητέρα μου έχει τρελή φαντασία.
Γ: Απίστευτο. Πόσο ωραίοι τύποι είναι οι γονείς σου;
Α: Είναι υπέροχοι. Εξαιτίας του πατέρα μου πίνω κρασί. Ο οποίος το αγαπάει πολύ, έχει διαβάσει πάρα πολύ, αλλά δεν πίνει ποτέ. Όταν πηγαίνουμε σε εστιατόρια, εκείνος επιλέγει το κρασί που θα πιούμε, βρέχει ελάχιστα τα χείλη του για να δει αν είναι ΟΚ και δεν πίνει ούτε σταγόνα. Δίπλα κάθεται η μητέρα μου, η οποία πάντα εγκρίνει την επιλογή του!
Γ: Εκείνο το Montepulciano d’Abruzzo του De Fermo που μου είχες φέρει, ήταν απίστευτο κρασί.
Α: Ναι, ο De Fermo είναι από τους αγαπημένους μου παραγωγούς στην περιοχή. Σου έχω πει ότι είναι φίλος μου ο Gabriele Valentini;
Γ: Της γνωστής οικογενείας; Α: Ναι.
Γ: Ναι, καλά…
Α: Σοβαρά μιλάω. Έχουμε μεγαλώσει μαζί. Τα καλοκαίρια φτιάχναμε κάστρα στην παραλία.
Γ: Allegra, δεν τα λένε έτσι απότομα αυτά τα πράγματα. Το Trebiano του 2015 του Valentini είναι ένα από τα πιο επικά κρασιά που έχω πιει στη ζωή μου. Έχει ακόμα μία φιάλη ο φίλος μου ο Μύρωνας, ο οποίος έχει υποσχεθεί ότι θα την πιούμε παρέα. Ελπίζω να μας διαβάζει τώρα. Θα κανονίσεις να πάμε επίσκεψη στο οινοποιείο;
Α: Είναι αδύνατο. Σκέψου ότι ούτε εγώ έχω πάει ποτέ. Δεν επιτρέπουν σε κανέναν να μπει. Και αυτό θεωρώ ότι είναι η μαγεία αυτής της οικογένειας. Δεν μιλάει κανείς τους αγγλικά, δεν πηγαίνουν σε εκθέσεις. Τους ενδιαφέρει περισσότερο να πουλήσουν τα κρασιά τους σε μια ταβέρνα στο διπλανό χωριό, παρά μια δημοσιογράφος από τους New York Times.
Γ: Εγώ θα πάω και θα κατασκηνώσω απέξω μέχρι να με δεχτούν. Και θα τρώω μόνο σ’ αυτή την ταβέρνα που είπες. Παρεμπιπτόντως, ποιο είναι το αγαπημένο σου εστιατόριο στην Αθήνα;
Α: Μμμ, δύσκολη ερώτηση. Δεν μπορώ να απαντήσω. Το σπίτι μου μάλλον.
Γ: Γιατί δεν ανοίγεις ένα ιταλικό εστιατόριο στην Αθήνα; Λείπει ένα πολύ καλό παραδοσιακό ιταλικό.
Α: Με τίποτα, δεν θέλω να ανοίξω εστιατόριο. Χάνεσαι τόσο πολύ με τη γραφειοκρατία κ.λπ. και ξεχνάς τον ρομαντισμό.
Γ: ΟΚ, αλλά αν ανοίξεις κάτι μικρό όπου θα μαγειρεύεις εσύ, με ολόφρεσκα υλικά και τυπικά ιταλικά προϊόντα, ούτε ο ρομαντισμός θα χαθεί ούτε θα χαθείς στη γραφειοκρατία. Και θα είναι τέλειο.
Α: Κατ’ αρχάς, στην Ελλάδα είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις καλά ιταλικά αλλαντικά. Πηγαίνεις σε delicatessen και βρίσκεις ένα prosciutto που γράφει στην ετικέτα Italiano, αλλά μπορεί να είναι και Made in China, κανείς δεν ξέρει.
Γ: Λοιπόν, θέλω να πας στο Napul’è, στη Βάρη. Είναι ίσως το καλύτερο ιταλικό εστιατόριο που έχω δοκιμάσει στην Ελλάδα.
Α: ΟΚ, αφού το προτείνεις, θα πάω. Εσύ δεν μου είπες, πώς πάνε οι προετοιμασίες του wine bar σου;
Γ: Πάει καλά, είναι θέμα ημερών να ανοίξουμε. Λογικά θα έχουμε ανοίξει όταν θα κυκλοφορήσει αυτό το τεύχος του Grape!
Α: Και τι στιλ μαγαζιού θα είναι;
Γ: Αρχικά, το όνομά του είναι Gamay. Είναι στα Εξάρχεια, πολύ κοντά στην πλατεία. Καθαρόαιμο wine bar, δεν θα έχουμε άλλα ποτά, εκτός από δύο spritz για aperitivo. Έχουμε ένα μικρό μενού, τυριά και αλλαντικά, πολύ κρασί, αλλά βασικά πολλή διάθεση για να περάσει κάποιος καλά μαζί μας. Και λέω «μαζί μας», γιατί αισθάνομαι ότι ο πελάτης μπαίνει στο σπίτι μου και στην παρέα μου. Άρα θέλω να νιώσει οικεία, σαν να πίνει κρασί στον καναπέ του σπιτιού του.
Α: Ανυπομονώ!
Γ: Εγώ να δεις! Οπότε, ποιο είναι το πλάνο σου για το μέλλον;
Α: Θέλω το «Μέλισσες» να επεκταθεί και στην Αθήνα. Ψάχνω έναν χώρο για να μπορέσει να φιλοξενήσει αυτό το πρότζεκτ. Ιδανικά στο κέντρο της Αθήνας. Ξέρω ότι είναι δύσκολο αυτό που ψάχνω, ειδικά τώρα που τα μεσιτικά στην Αθήνα είναι ένα χάος.
Γ: Στην Ιταλία θα το έκανες;
Α: Ήδη ετοιμάζεται. Έχω βρει τον χώρο, κάνω ανακαίνιση και θα ξεκινήσει πολύ σύντομα!
Γ: Α, πολύ ωραία! Ένα ένα μου τα λες. Στη Γαλλία θα έκανες κάτι αντίστοιχο;
Α: Αυτή τη στιγμή δεν το έχω στο μυαλό μου, αλλά μπορεί στο μέλλον. Λατρεύω τη Γαλλία.
Γ: Κι εγώ το ίδιο. Μιλάς γαλλικά;
Α: Ναι, αρκετά καλά. Μου αρέσει πολύ να μιλάω γαλλικά, αλλά δεν έχω την ευκαιρία να το κάνω συχνά. Στη καθημερινότητά μου μιλάω είτε ιταλικά είτε αγγλικά.
Γ: Η γαλλική προφορά έχει ψηφιστεί ως η πιο σέξι προφορά παγκοσμίως.
Α: Συμφωνώ, αλλά για τις γυναίκες. Μπορώ να κάθομαι και να ακούω μια γυναίκα να μιλάει γαλλικά με τις ώρες. Αλλά όχι έναν Γάλλο… Χα χα! Στους άνδρες θεωρώ ότι πάνε πολύ τα ιταλικά και τα ελληνικά.
Γ: Τα ελληνικά; Αλήθεια; Έχω την αίσθηση ότι, αν μας ακούσει κάποιος να μιλάμε, ακόμα και όταν μιλάμε φυσιολογικά και δεν φωνάζουμε, ακουγόμαστε σαν βάρβαροι.
Α: Όχι, όχι, τα ελληνικά είναι πολύ ωραία γλωσσα. Τώρα κάνω μαθήματα, αλλά δεν έχω με ποιον να κάνω εξάσκηση.
Γ: Θα έρχεσαι στο μαγαζί και θα μιλάμε παρέα. Θα πίνεις κι ένα ποτήρι κρασί, θα δεις πώς θα λυθεί η γλώσσα σου στο άψε-σβήσε.
Α: Ω, σε ευχαριστώ πολύ!
Γ: Να σου πω, πάμε να φάμε μια πίτσα; Α: Πίτσα; Εμένα βρήκες;
Γ: Πάμε να δοκιμάσεις πίτσα στα Εξάρχεια και θα με θυμηθείς.
Α: Φύγαμε!
Γ: Παίρνω και το κρασί μαζί.
Φωτογραφίες: Πέτρος Ζήσου
