ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ 1
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από εκείνη τη γευσιγνωσία που, ως Wine Commanders τότε (πού το ξέθαψα αυτό τώρα) μαζί με τον Γιάννη Καρακάση MW, είχαμε κάνει μια παρουσίαση των «Young Guns» της Νάουσας, με τον κόσμο να κρέμεται σχεδόν από τους τοίχους του εστιατορίου Paradiso, για να δει τον Απόστολο Θυμιόπουλο, τον Κωστή Δαλαμάρα, τον Γιώργο Διαμαντάκο και τον Μάρκο Μαρκοβίτη, μαζεμένους για πρώτη φορά στην Αθήνα σε μια γευσιγνωσία, και να δοκιμάσει τα κρασιά τους. Προφανώς όλοι τους είναι αυτοί οι οποίοι είναι σήμερα και έχουν χαράξει την πορεία τους ανοίγοντας πολλούς δρόμους για την περιοχή τους. Ο Θυμιόπουλος είναι ένας παραγωγός «σταρ» σε παγκόσμιο επίπεδο, ο Κωστής ένας σπουδαίος «vigneron» με όλη τη σημασία της λέξης, ο Γιώργος ένας από τους πιο στιβαρούς παραγωγούς της ζώνης, με συγκλονιστικά αποτελέσματα για την ποικιλία. Και όλοι μας εξακολουθούμε και τους παρακολουθούμε στενά, θαυμάζοντας τα όσα έχουν καταφέρει να πετύχουν για τον εαυτό τους, το Ξινόμαυρο και τη σπουδαία αυτή οινική ζώνη. Για τον Μάρκο θα σας πω στην πορεία.
ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ 2
Αργότερα, αρκετά χρόνια μετά, είμαι παρέα με άλλους δύο Γιάννηδες (Σιγανό και Παππά) βόλτα στην αμπελουργική ζώνη της Νάουσας. Θυμάμαι τον Μάρκο να έρχεται χαλαρά από μπασκετάκι με τους φίλους του και να μας υποδέχεται στο βόρειο άκρο της ζώνης, στο οινοποιείο του, στη θέση Πολλά Νερά. Τον άκουγα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μας λέει ότι «δεν έχετε δει τίποτα ακόμα, τα κρασιά μου δεν είναι στο σημείο που θέλω», να μιλάει για την πλήρη αναμπέλωση του ιδιόκτητου αμπελώνα ξεπατώνοντας τα παλαιά πρέμνα του παππού του (Θεέ μου!) και να μου δίνει όμως την αίσθηση ότι είναι από εκείνους τους λίγους ανθρώπους που έχω συναντήσει και ξέρουν πού θέλουν να πάνε και, το καλύτερο απ’ όλα, ξέρουν ήδη και τον τρόπο να φτάσουν.
ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ 3
Παγκόσμια Ημέρα του Ξινόμαυρου και είμαστε στον Μαύρο Γάτο στο Παγκράτι, να γιορτάζουμε και εμείς την ποικιλία σε μια γευσιγνωσία του Mr Vertigo με μια κάθετη του Μαρκοβίτη, και τον ίδιο τον Μάρκο να κατεβαίνει στην Αθήνα για την εκδήλωση. Μια κάθετη γευστική δοκιμή του 2015, του 2016, του 2017, του 2019 και ένα preview του 2020, το οποίο δεν κυκλοφορεί ακόμα στην αγορά. Το Ξινόμαυρο είναι συγκλονιστικό με το κρέας (για όσους το προτιμούν στη διατροφή τους), κάτι το οποίο φαντάζομαι δεν είναι και καμιά φοβερή διαπίστωση, αλλά δεν ήταν αυτό που μου έμεινε από τη βραδιά. Βλέποντας τις 19άρες και 20άρες Νάουσες του Μάρκου στο ποτήρι, νομίζω πως εγώ γιόρτασα και το γεγονός ότι όλα όσα προσπαθούσε χρόνια πριν να μας πει ο Μάρκος για τα κρασιά του, τα έβλεπα στο ποτήρι. Ο Μάρκος είναι ένας τύπος που σε πρώτη φάση φαίνεται χαλαρός. Ο Μάρκος δεν είναι χαλαρός, έχει απλώς εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στις δυνατότητές του, στο Ξινόμαυρο και στις δυνατότητες του αμπελώνα του και δουλεύει αθόρυβα. Κάνει μία Νάουσα και μόνο από επιλογή (άντε και ένα ροζέ μόλις τα τελευταία δύο χρόνια), ξεπάτωσε τα παλαιά αμπέλια του παππού του, γιατί δεν θεωρούσε ότι μπορούσαν να τον πάνε παρακάτω, αφαίρεσε το βαρέλι από την εξίσωση των κρασιών του, γιατί δεν του έκανε στιλιστικά. Και ναι, το γεγονός ότι τα παλαιά αμπέλια κάνουν καλύτερα κρασιά δεν είναι προφανώς ολόκληρη η αλήθεια. Ο Μάρκος δεν είναι χαλαρός, αλλά τολμηρός. Τολμά να αμφισβητεί κάθε τι που είναι παγιωμένο γύρω του.
2019
Δύναμη και κομψότητα. Βοτανικό δίπλα στους κλασικούς χαρακτήρες της ποικιλίας, με λαχταριστό όμως φρούτο, όπως άγρια φρούτα του δάσους. Πραγματικά νόστιμο, μεταξένια απαλό στον ουρανίσκο, αλλά χωρίς να του λείπει η τανική δομή, χυμώδες και με απίθανα δροσερή οξύτητα. Ισορροπία ήδη, εκεί που κάποια άλλα Ξινόμαυρα θέλουν πάρα πολύ χρόνο για να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο.
2017
Πολύ ποικιλιακό και πάλι, με κόκκινα φρούτα, φύλλα ντομάτας και μια νότα μάραθου. Πραγματικά νόστιμο στο στόμα, λίγο πιο ρουστίκ από το 2019 ως προς την τραχύτητα των τανινών, αλλά ντελικάτο και πάλι. Ήδη έχει αναπτύξει αυτή τη φοβερή πολυπλοκότητα που λατρεύουν οι Ξινομαυρίστες και δείχνει ότι έχει πολύ χρόνο ακόμα μπροστά του.
2016
Μια μεταβατική χρονιά για το Κτήμα, ίσως η πιο δύσκολη, αφού τα νέα αμπέλια δεν είχαν προλάβει να μπουν ακόμα σε παραγωγή, άρα χρειάστηκαν μεγαλύτερες στρεμματικές αποδόσεις από τα λίγα που υπήρχαν. Και όμως, η εξέλιξη στη μύτη είναι καταπληκτική. Ίσως το πιο classic Ξινόμαυρο από όλα, με αυτή την καταπληκτική φυτικότητα ντομάτας και ελιάς της ποικιλίας. Και το στόμα μπορεί να φαίνεται λίγο πιο άδειο και ελαφρώς πιο στεγνό σε σχέση με το 2019, αλλά είναι αυτός ο «τραχύς» χαρακτήρας που πάντα αρέσει στο Ξινόμαυρο. Σε καταπληκτικό σημείο της εξέλιξής του και πραγματικά απολαυστικό για τους λάτρεις της ποικιλίας.
2015
Δύσκολη χρονιά και εδώ για τη Νάουσα, αλλά η εξέλιξη και εδώ εντυπωσιακή. Ωραίο, τυπικό Ξινόμαυρο, παλαιάς κοπής Νάουσα ως προς το στιλ, με άφθονο ντοματένιο και αποξηραμένο φρούτο. Πιο δεμένο στο στόμα σε σχέση με το 2016, πιο ατίθασο σε σχέση με τις νεότερες χρονιές. Σερβιρίστηκε την ώρα που κατέφθασαν τα αρνίσια παϊδάκια (best of του Μαύρου Γάτου) και ο συνδυασμός ήταν επικός.
PREVIEW 2020
«Από εδώ κι εμπρός έτσι θα είναι όλες οι Νάουσές μου και δεν με φοβίζουν οι χρονιές με τη δουλειά που έχει γίνει στο αμπέλι». Στα χνάρια του 2019, κομψότατο, τυπικό, με το φρούτο στο προσκήνιο και στόμα νέο και στιβαρό, αλλά τόσο ολοκληρωμένο ήδη. Φαντάζομαι πόσο καλύτερο θα είναι όταν κυκλοφορήσει με τον έξτρα χρόνο που θα κερδίσει στη φιάλη.
