#winetravel
Αν ζητήσει κανείς από ένα παιδί να κάνει μια ζωγραφιά για τον τρύγο, αυτό που μάλλον θα αποτυπώσει στο χαρτί του θα είναι άνθρωποι με γυμνά πόδια να πατούν σταφύλια, γυναίκες και άνδρες με γεμάτα πανέρια ανάμεσα σε αμπελώνες και πλατιά χαμόγελα.
Ένας καλός φίλος συνηθίζει να λέει ότι σε αυτή τη χώρα κατοικούν οι Κρητικοί και οι άλλοι. Εγώ, μη όντας Κρητικός, τοποθετώ αυτή τη δήλωση στην κατηγορία αντίστοιχων που προσδιορίζουν την Αρκαδία ως την κοιτίδα του κόσμου ή διατείνονται ότι σαν τη Χαλκιδική δεν έχει.
Όσες φορές κι αν βρεθεί κανείς στην Τοσκάνη, δεν είναι αρκετές. Τοπίο, φαγητό, κρασί, υπέροχοι άνθρωποι που αγαπούν τον τόπο τους.
Ο οινοτουρισμός είναι μια πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία. Για όποιον οινόφιλο δεν είχε ποτέ την τύχη μέχρι σήμερα να επισκεφθεί κάποιο οινοποιείο, είναι σίγουρο ότι στην πρώτη κιόλας επίσκεψή του θα εντυπωσιαστεί από τα βαρέλια, τις δεξαμενές, τα χιλιάδες μπουκάλια, τις μυρωδιές, τη θερμοκρασία και φυσικά τα αμπέλια που το περιστοιχίζουν.
Ψηλά στην ατζέντα του υπουργείου Τουρισμού και προσωπικά της υφυπουργού Σοφίας Ζαχαράκη δείχνει να βρίσκεται το Οινοτουριστικό πλάνο της Ελλάδας, καθώς πριν λίγες μέρες ολοκληρώθηκε το 3o κατά σειρά συνέδριο, ενώ στα άμεσα πλάνα βρίσκονται ήδη ακόμα δύο προορισμοί.
«Κι ύστερα δώδεκα διαλέγοντας, τους πιο αντρειανούς συντρόφους κινούσα, ασκί κρατώντας γίδινο, κρασί γεμάτο μαύρο, γλυκόπιοτο, μου το ’χε ο Μάρωνας, του Ευάνθη ο γιος, χαρίσει, του Φοίβου ο λειτουργός στην Ίσμαρο που ζούσε […] λαγήνες δώδεκα μου γέμισε κρασί γλυκό κι άκρατο, που να το πίνουν μόνο αθάνατοι […]».
— Ομήρου «Οδύσσεια»
“Σύμφωνα με τον μύθο, η Σεμέλη ήταν μητέρα του Διονύσου –προστάτη της αμπέλου τα αρχαία…
Είναι δεκαετία του ’90, είμαι 20 χρονών, φοιτήτρια. Βρίσκομαι στο μπαρ του Four Seasons στην Τζακάρτα, στην Ινδονησία. Οικογενειακό ταξίδι με τους γονείς. Συναντώ στο μπαρ του ξενοδοχείου έναν τύπο αρχαιολόγο, ενδιαφέροντα. Πρέπει να δείξω ότι δεν είμαι πιτσιρίκα. Κοιτάζω το μενού, παραγγέλνω Mai Tai.
